سید محمد علی‌شاه موسوی؛ از زندان گوانتانامو تا حمله خونین گردیز
موسوی سرانجام؛ بعد از آزادی از گوانتانامو با تأسیس مدرسه و کلینیک خیریه‌ای در زادگاهش گردیز، مشغول خدمت به مردم شد و صبح روز جمعه (۱۲ اسد) در مسجدی در زادگاهش در اثر یک حمله خونین تروریستی کشته شد.
یکی ازنمازگزاران و چهره‌های شاخص که در حمله تروریستی خونین روز جمعه در مسجد امام زمان در شهر گردیز قربانی تروریزم شد، داکتر سید محمد علی‌شاه موسوی گردیزی، نویسنده کتاب «از گــرديز تا گــــوانتانامو» است.
به گزارش خبرگزاری دید، داکترسيد محمد علی‌شاه موسوی گرديزی، چهل ماه از عمر خود را در زندان‌های امريکايی‌ها در بگرام و گوانتانامو گذرانده بود.
او متولد ۱۳۳۸ خورشیدی در گرديز بود، بعد از اتمام تحصيلات ابتدايی و متوسطه، در سال ۱۳۵۶ خورشیدی وارد دانشکده طب دانشگاه کابل شد، اما بعد از روی کار آمدن حکومت کمونيستی در افغانستان در سال ۱۳۵۸خورشیدی، دانشگاه را رها کرده و به صف مجاهدين زادگاهش پيوست؛ شهری که جهادگران شيعه و سنی با زبان‌های متفاوت فارسی و پشتو درکنار هم می‌رزميدند.
داکتر موسوی در سال‌های حضورش در جهاد به عنوان فرمانده مجاهدين جبهه مرکزی گرديز، دو بار به واسطه تير مستقيم روس‌ها مجروح مي‌شود و تا موقع شهادت گلوله‌هایی از آن دوران، در گردن داشت.
او در سال ۱۳۶۹ خورشیدی به ايران مهاجرت کرد و با بورسيه تحصيلی وارد دانشگاه علوم پزشکی تهران و در سال تحصيلی ۱۳۷۷- ۱۳۷۸ موفق به دريافت دانشنامه دکترای پزشکی خود از اين دانشگاه شد.
داکتر محمد علی‌شاه در ثور ۱۳۸۱ خورشیدی به کشور باز گشت و با کانديداتوری در مجلس نمایندگان افغانستان، به نمایندگی از مردم گردیز به اين مجلس راه يافت.
اين نماينده مردم، نيمه شب ۲۲ سرطان ۱۳۸۲ خورشیدی به اتهامات واهی در خانه‌اش دستگير و به زندان امريکایی‌ها در بگرام و سپس گوانتانامو انتقال يافت.
وی، بعد از آزادی از زندان گوانتانامو خاطرات خود را در کتابی ۳۶۸ صفحه‌ای با عنوان «حقايق ناگفته از زندان گوانتانامو» در کابل چاپ و منتشر کرد.
موسوی سرانجام؛ بعد از آزادی از گوانتانامو با تأسیس مدرسه و کلینیک خیریه‌ای در زادگاهش گردیز، مشغول خدمت به مردم شد و صبح روز جمعه (۱۲ اسد) در مسجدی در زادگاهش در اثر یک حمله خونین تروریستی کشته شد.
داکتر موسوی شخصیتی علمی، مردم‌دوست و وطن‌پرست بود که همیشه در کنار مردمش حضور داشت و از غنیمت‌های دانشگاهی کشور بود.
هرچند آقای موسوی نویسنده حرفه‌ای نبود، ولی در کتابی که خاطرات دوران توقیف خود را در زندان گوانتانامو نوشته بود، به خوبی نشان داده است که قلمی روان، ذهنی سیال و اندیشه‌ای بکر داشت و اگر فرصت بالیدن می‌یافت، می‌توانست بیشتر از این مصدر خدمت به مردم شود.
به جرئت می‌توان گفت که هزاران چهره علمی و دانشگاهی این کشور در اثر حملات خونین و تروریستی نابود شده و تروریزم جهانی همه روزه از وطن ما قربانی می‌گیرد.
با این همه، به باور آگاهان اجتماعی و سیاسی شهادت امثال موسوی برای کشور و نسل‌های بعدی فقدان عظیمی است و باید حکومت برای جلوگیری از این‌گونه قربانی‌ها جلوگیر کند.
داکتر موسوی نمونه بارز همزیستی مسالمت‌آمیز میان پیروان مذاهب مختلف کشور در «جنوبی» بود که اینک در میان ما نیست.
روحش شاد.
