بازار گرم «تقدیرنامه‌های سفارشی» در افغانستان

آن‌که کمتر به خیر مردم می‌اندیشد، بیشتر فساد اداری انجام می‌دهد و به صورت روزافزون از جیب ملت به شکل هنرمندانه‌ای سرقت می‌کند، مورد تقدیرهای نمایشی، سفارشی و عجیب قرار می‌گیرد.

این روزها، بازار اهدای تقدیرنامه در کشور گرم است. خبرهای رسمی و غیر رسمی از تحسین و تقدیر افراد توسط نهادهای سیاسی، فرهنگی، آموزشی دولتی و غیر دولتی هر روز شنیده می‌شود. ظاهراً اغلب تحسین‌نامه‌ها به دلیل کارکردهای مثبت، ثمربخش و مفید افراد به آنان تفویض می‌شود. برخی از این لوح‌های تقدیر، توسط افراد سفارش می‌شوند و دوباره در میان جمعی، توسط سازمانی به آنان تقدیم می‌گردد. بعضی‌ها به آن تقدیرنامه‌های سفارشی می‌گویند.
لوح‌های تقدیر که گاهی به آن تقدیرنامه، تحسین‌نامه، تصدیق‌نامه، لوح سپاس و… گفته می‌شود، اغلب برگه کاغذی با چوکات منقش شیشه‌ای یا فلزی، دارای دست‌نوشته‌ سراسر تحسین و تشویق، با مُهر و امضای مسئولان اداره‌های مربوطه است.
گاهی اوقات این تحسین‌نامه‌ها توسط مردم، نهادهای مردمی و… برای شماری از سیاسیون ارائه می‌شود که ظاهراً به خدمت‌گذاری آنان بر می‌گردد.
اما به راستی بعضی کارگزاران نهادهای گوناگون این کشور، شخصیت‌های حقوقی و حقیقی این سرزمین و سیاست‌مداران این دولت لایق تحسین‌ اند؟ این همه افرادی که با هیاهوی بسیار، در میان انبوهی از مردم تقدیرنامه می‌گیرند؛ چه کاری به حال این ملت کرده اند؟ آیا دولت‌مردان افغان واقعاً این کشور را از لحاظ سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی در حدی از توسعه رسانده‌اند که شایسته تقدیرنامه‌های چنین عجیب و غریب باشند؟
به نظر می‌رسد که حق به حق‌دار نرسیده است. آن‌که بیشتر کار می‌کند و تلاش به خرج می‌دهد، از خودنمایی و مردم‌فریبی دوری می‌کند و نمی‌خواهد با بی‌رحمی و دروغ تمام، شاهد تحسین‌ها و تقدیر‌های کاغذی و بی‌مورد باشد. در عوض، آن‌که کمتر به خیر مردم می‌اندیشد، بیشتر فساد اداری انجام می‌دهد و به صورت روزافزون از جیب ملت به شکل هنرمندانه‌ای سرقت می‌کند، مورد تقدیرهای نمایشی، سفارشی و عجیب قرار می‌گیرد.
افغانستان، سرزمین تقدیرنامه‌ها است، اما نمی‌دانم در کشوری که هر روز جنگ، انتحار، ناامنی، فساد، بی‌اعتمادی و ده‌ها فاکتور ضد انسانی در گوشه‌گوشه‌ آن به شکل فزاینده‌‌ای به‌چشم می‌خورد، چگونه چنین آدم‌ها خود را شایسته تحسین می‌دانند. آن‌ها چه کرده‌اند که انتظار تشویق دارند؟ در کشوری که هنوز ضرورت‌های اولیه شهروندان تامین نشده است، تقدیم «لوح تقدیر» فریب مردم و ایجاد فرصت و برنامه‌های کلان‌تر جهت فساد بیش نیست!
از طرفی، این لوح‎های سپاس کاغذی، کم‌ارزش و بی‌مایه است. امروز شاید به تعداد آدم‌هایی که در افغانستان زندگی می‌کنند، تقدیرنامه تولید و چاپ شده باشد. اما این لوح‌های سپاس، هیچ پیامد مثبت و قابل توجهی نداشته است. یک مُشت برگه‌های کاغذی بوده که فقط برای نمایش به افرادی تفویض شده است.
دریافت تقدیرنامه واقعی، به دست آوردن دل مردم است. با خدمت صادقانه، ایجاد راهبردها سیاسی، فرهنگی، امنیتی و اقتصادی برای نجات مردم از منجلاب بدبختی و تطبیق منطقی و درست آن توسط افراد کارفهم بدون کم‌ترین فساد، قوم‌گرایی و منطقه‌گرایی، هم زمینه‌ای برای به‌دست آوردن دل جامعه و هم کسب رضایت خدا است.
آن‌ها‌یی که تقدیرنامه‌ها را سفارش می‌کنند و در بدل آن پول پرداخت می‌کنند، نه تنها نیت مردم فریبی دارند، بلکه به اعتماد و باورهای شخصی خود هم ضربه وارد می‌کنند.
افغانستان وقتی آباد می‌شود که حقیقت روشن شود و به افرادی که خدمت‌گذار واقعی وطن‌اند، تقدیرنامه‌های سرنوشت‌ساز و ارزشمند اهدا شود.
سید عبدالبصیر مصباح – خبرگزاری دید- تهران