۸مارچ؛ از اعتراض تا هدیه دادن‌های بی‌ربط

حکومت وحدت ملی می‌توانست در پارلمان لابی کند و قانون منع خشونت علیه زن را به تصویب برساند.

از هشت مارچ روز جهانی همبستگی زنان جهان هر سال در کابل و دیگر بخش‌های کشور به گونه گسترده تجلیل می شود تا تحلیل.
مقام‌های دولتی و زنان شناخته شده، در این محافل سخنرانی می‌کنند. این مجالس را خیلی با زرق و برق برگزار می‌کنند و در آن رفتارهای مسخره‌ای مانند هدیه دادن‌ها که هیچ ربطی به این روز ندارد، نیز انجام می‌شود. اما کمتر دیده شده که در روز هشت مارچ به مشکلات اصلی زنان و تلاش‌های نهادهای گوناگون برای حل آن پرداخته شود که با گذشت هر روز دارد از آنان قربانی می‌گیرد.
جنبش‌های حقوق زنان در ایالات متحده و دیگر کشورها برای پایان دادن به ظلمی که در حق زنان روا داشته می‌شد و این ستم پشتوانه‌ اجتماعی، فرهنگی و ایدیولوژیک داشت، به میان آمد و ارزش‌های جدیدی خلق کرد و تلاش صورت گرفت تا دست‌مزد نابرابر میان زنان و مردانی که عین کار را انجام می‌دهند، از بین برود. تلاش شد تا قوانینی که ستم بر زنان را تجویز می‌کرد، اصلاح شود؛ تلاش صورت گرفت تا زنان هم مثل مردان شهروند حساب شوند و حق رای و مشارکت سیاسی داشته باشند.
اما در سرزمین ما با آن‌که دولت شعار می‌دهد و در «هشت مارچ» محفل برگزار می‌کند، کار در خوری برای رشد ظرفیت‌های زنان انجام نمی‌دهد. در این تردیدی نیست که در ۱۷ سال گذشته، زنان در شهرهای بزرگ فرصت تحصیل و حضور اجتماعی داشتند. اما دولت نتوانست که با استفاده از همین زمینه و فضا، برنامه‌هایی برای رشد بیش‌تر ظرفیت‌های زنان طراحی و اجرا کند. به طور مثال حکومت وحدت ملی می‌توانست در پارلمان لابی کند و قانون منع خشونت علیه زن را به تصویب برساند.
وقتی که ارگ می‌تواند برای یک نامزد وزیر در پارلمان لابی کند و رای اعتماد برای او بگیرد، حتماً می‌تواند که پشتیبانی نماینده‌گان پارلمان را برای حمایت از قانون منع خشونت علیه زن نیز جلب کند. اما تا حال شاهد لابی برای قانون منع خشونت علیه زنان نبودیم. پارلمان هم با آن‌که شمار قابل توجهی نماینده‌ زن دارد، برای محو ستم بر زنان کاری نکرده است.
رییس جمهور غنی و آقای عبدالله عبدالله، رییس اجرایی در پیکارهای انتخاباتی خود می‌گفتند که زنان، جوانان و قشر فقیر جامعه اکثریت خاموش ملت افغانستان هستند و برای بهبود زنده‌گی آنان برنامه دارند، اما تا حال شاهد چنین برنامه‌ای نبوده‌ایم.
این در حالی است که هنوز قانون منبع خشونت علیه زنان تصویب نشده است و حتی نمایندگان زنان در این مجلس برای تصویب آن لابی نکردند. نمونه‌اش می‌تواند رد شدن خانم نرگس نهان نامزد وزیر معادن و پترولیم باشد که حتی نمایندگان زن در پی تخریب او آستین بالا زده بودند.
رولا غنی بانوی اول کشور نیز در پیوند به هشت مارچ، زنان کشور را به صبوری دعوت کرده است و دستاوردهای آنان را تبریک گفته است.
سیما سمر رییس کمیسیون حقوق بشر نیز گفته است که زنان برای تغییر باید ظرفیت خویش را افزایش دهند.
به باور خانم سمر، در چهل سال جنگ مردم افغانستان همه‌روزه شاهد انواع و اقسام خشونت بوده است. با آن ‌که طی سال‌ها طرفین منارعه تغییر کرده است، اما تاثیرات منفی جنگ هم‌چنان بر روح و روان مردم ماندگار بوده است.
از هشت مارچ در حالی گرامی داشت می‌شود که محمد اشرف غنی، چندی پیش گفته بود:« خشونت علیه زنان خشونت علیه من است». وقتی رییس جمهور کشور این طور یک شعار بدهد باز شما خود وضعیت زنان این سرزمین را دریابید.
اختر سهیل