خبرگزاری دید: با وجود اختلافات طا-لبان با جهان غرب و پاکستان، بسیاری در منطقه، از جمله چین، روسیه، ایران، آذربایجان و حتی هند، مایل بوده‌اند که با آن‌ها از طریق دیپلماتیک کنار بیایند. در ماه جنوری، شی جین پینگ، رییس جمهور چین، سفیر طا-لبان را در پکن پذیرفت. عادی‌سازی نکردن رژیمی که با تروریست‌ها بازی می‌کند و دخیل در آپارتاید جنسیتی است، اصل درستی است، اما ما نباید در مورد میزان اهرم فشار خود یا وضعیت روابط خارجی طا-لبان دچار توهم باشیم.
پس از یورش نظامی که جهان را در اگست ۲۰۲۱ تکان داد، طا-لبان افغانستان را به تصرف خود درآوردند. بعد از تسلط، به‌رغم وعده‌ها مبنی بر این‌که به گونه‌ای دیگر حکومت خواهند کرد، آن‌ها به سرعت به روش‌های قبلی بازگشتند. آن‌ها زنان، اقلیت‌های قومی و اعضای سابق نیروهای امنیتی افغانستان را مجازات کردند. اما آیا جامعه جهانی می‌تواند طالبان را منزوی کند؟
دشوار است. طا-لبان تلاش‌های دیپلماتیک شدیدی را برای جلب نمودن توجه کشورهای منطقه انجام داده‌اند. با وجود اختلافات طا-لبان با جهان غرب و پاکستان، بسیاری در منطقه، از جمله چین، روسیه، ایران، آذربایجان و حتی هند، مایل بوده‌اند که با آن‌ها از طریق دیپلماتیک کنار بیایند. در ماه جنوری، شی جین پینگ، رییس جمهور چین، سفیر طا-لبان را در پکن پذیرفت. عادی‌سازی نکردن رژیمی که با تروریست‌ها بازی می‌کند و دخیل در آپارتاید جنسیتی است، اصل درستی است، اما ما نباید در مورد میزان اهرم فشار خود یا وضعیت روابط خارجی طا-لبان دچار توهم باشیم.
رژیم طا-لبان حالت نامشخصی دارد. از یک طرف، هیچ کشوری، حتی کشورهایی که حکومت آن‌ها را در دهه ۱۹۹۰ به رسمیت شناختند، تا کنون رسماً آن‌ها را به رسمیت نشناخته اند. غرب به طور کلی با رژیم طا-لبان به عنوان یک حکومت منفور و منزوی رفتار می‌کند، اگرچه کانال‌های ارتباطی وجود دارد.
از سوی دیگر، رژیم طا-لبان به عنوان دفاکتو به رسمیت شناخته شده است. روسیه، چین، هند و چندین کشور خلیج فارس در کابل حضور دیپلماتیک و با طا-لبان تعامل دارند. این ترکیب در مقایسه با بلندپروازی‌های طا-لبان برای یافتن رسمیت بین‌المللی چیزی نیست، اما باعث می‌شود غرب نتواند به گونه موثر طا-لبان را منزوی سازد.
طالبان را نمی‌توان منزوی کرد. از زمان تصرف افغانستان، دیپلمات‌ها در مورد مسایل ضروری با طا-لبان صحبت کرده‌اند: مانند حفاظت از سفارت‌خانه‌ها و دسترسی بشردوستانه. این تعامل با گذشت زمان افزایش یافت و شامل همکاری در زمینه تجارت و مبارزه با تروریزم شد. بن‌بست درباره سایر موضوعات – حقوق زنان، دولت “فراگیر” – همچنان باقی است و این اختلاف نظرها کار با طا-لبان را در زمینه همکاری امنیتی و ثبات اقتصادی دشوارتر می‌کند. برای ثبات منطقه نیز خبر بدی است. این امر همچنین به مردم افغانستان، به‌ویژه زنان و دختران آسیب می‌رساند؛ کسانی که با تبعید شدن نهادهای جهانی از این کشور، بدترین تأثیرات سخت مالی را متحمل می‌شوند.
نویسندگان: اسفندیار میر، تریشیا بیکن و گریم اسمیت
منبع: هاندرید – The Hundred
