چرا حکومت طالبان سه سال در انزوا باقی مانده است

ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید

خبرگزاری دید: اکنون حدود سه سال از حکومت طا-لبان بر افغانستان می‌گذرد، اما هنوز هیچ رابطه دیپلماتیکی با هیچ کشوری در جهان ندارد و هیچ کشوری حتی عربستان سعودی، امارات یا پاکستان آن را به رسمیت نشناخته است. تمام وعده‌های رهبران طا-لبان نادرست از آب درآمد و امروز زنان از کلیه حقوق مانند تحصیل و اشتغال محروم هستند، به حقوق بشر کم‌توجهی می‌شود و هیچ نشانه‌ای از ایجاد جامعه‌ای منعطف و مترقی وجود ندارد.

جنگجویان طا-لبان در اگست ۲۰۲۱ به کابل حمله کرد تا یک بار دیگر حکومت بنیاد‌گرای خود را در افغانستان برقرار کند. حکومت طا-لبان به جامعه جهانی اطمینان داد تا از سیاست خارجی بی‌طرفانه، احترام به حقوق بشر و اعطای حقوق برابر به زنان پیروی خواهد کرد. آن‌ها وعده دادند این بار افغانستان را به مرکز تجارت با همسایگان تبدیل کنند.
با این حال، اکنون حدود سه سال از حکومت طا-لبان بر افغانستان می‌گذرد، اما هنوز هیچ رابطه دیپلماتیکی با هیچ کشوری در جهان ندارد و هیچ کشوری حتی عربستان سعودی، امارات یا پاکستان آن را به رسمیت نشناخته است. تمام وعده‌های رهبران طا-لبان نادرست از آب درآمد و امروز زنان از کلیه حقوق مانند تحصیل و اشتغال محروم هستند، به حقوق بشر کم‌توجهی می‌شود و هیچ نشانه‌ای از ایجاد جامعه‌ای منعطف و مترقی وجود ندارد.
حاکمان جدید افغانستان به دلیل وجهه زشت گذشته و تبعیت نوع حکومت‌داری قدیمی، خود را در انزوای سیاسی می‌بینند و نمی‌توانند بدون کمک جامعه جهانی توسعه و پیشرفت کنند. حاکمان افغانستان برای یافتن نقشی برای کشورشان در امور جهانی یا نوعی امنیت و آینده اقتصادی مرفه با چالش‌های غیر قابل‌حلی روبرو هستند. این وضعیت کاملاً به دلیل رویکرد سفت و سخت و سازش‌ناپذیر رهبران طا-لبان است.
از سویی هم، نگرش عادلانه جامعه جهانی، رهبران تندرو طا-لبان را خشمگین ساخته است. این امر شکاف در رهبری طا-لبان را نمایان ساخت. رهبران مستقر در کابل خواستار تجارت و روابط با جهان هستند اما عناصر افراطی مخالف هرگونه تماس با کشورهای جهان اند، زیرا آن‌ها اصرار دارند که فلسفه سیاسی آن‌ها مبتنی بر شریعت درست اسلامی است که باید از آن پیروی کرد.
کشورهای منطقه‌ای هم مرز با افغانستان از جمله پاکستان و ایران، اگرچه منتقد سیاست‌های نقض حقوق بشر و حقوق زنان هستند، اما به تعامل با کابل ادامه دادند.
حکومت آن‌ها متشکل از اعضای حوزه طا-لبان است و هیچ عنصر غیرطالب در حکومت آن‌ها شامل نیست. آن‌ها همچنین وعده خود را مبنی بر ایجاد حکومت همه‌شمول نفی می‌کنند.
از طرفی هم، کشورهای منطقه نسبت به حضور گروه‌های افراطی مانند تحریک طا-لبان پاکستان، حزب تحریر، دا/عش، لشکر طیبه و بسیاری دیگر سازمان‌های تروریستی نگران هستند.
طا-لبان به تجارت، کمک و همکاری اقتصادی جهان نیاز مبرم دارند. بیش از هفتاد درصد مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند و مردم از سختی‌های شدید رنج می‌برند، اما تحریم‌ها و مشکلات خودساخته حکومت طا-لبان مانع همکاری اقتصادی کابل و جامعه جهانی است.
این کشور فاقد چارچوب اساسی عدالت است. تمامی قوانین مبتنی بر شریعت اسلامی است که همراه با محدودیت‌های شدید علیه زنان و تبعیض علیه اقلیت‌های مذهبی، از جمله جامعه شیعیان، منجر به تقلیل کمک‌های مالی جهان شده است.
حکومت طا-لبان برای رهایی از باتلاق فقر به همکاری و حسن‌نیت کشورهای منطقه نیاز دارد، اما برخی پروژه‌های طا-لبان منجر به تنش با کشورهای همسایه شده است.
افغانستان یک کشور محصور در خشکی است و تجارت آن به استفاده از بنادر دریایی پاکستان وابستگی دارد. حکومت طا-لبان تنها در صورتی توسط جامعه جهانی به رسمیت شناخته می‌شود که برای حقوق بشر ارزش قایل باشد و حقوق زنان را به رسمیت بشناسد. رهبران طا-لبان باید وخامت اوضاع را درک کنند و به توصیه‌های عاقلانه جامعه جهانی گوش دهند.

نویسنده: طارق عقیل
مترجم: پاکستان آبزرور – Pakistan Observer