آیا طالبان انتقامجو به میانمار خواهند رسید؟

بعد از کشتار بی‌رحمانه مسلمانان، توسط ارتش بودایی میانمار، به تعداد ۵۰۰ طالب اعم از طالبان افغانستانی، چچنی، داغستانی و عرب به بهانه دفاع از حقوق مسلمانان روهینگیا روانه میانمار می‌شوند. سوال اینجاست که آیا این طالبان انتقامجو، برای تلافی کشتار مسلمانان روهینگیا در ایالت «آراکان» که امروزه به نام «راخین» یاد می‌شود، وارد میانمار شده می‌توانند؟ پیش از آن‌که آن‌ها موفق شوند به میانمار برسند، باید از مرز پاکستان عبور کرده وارد بنگلادیش شوند و از مرزهای شرقی این کشور، وارد میانمار شوند… شاید پاکستان به آنها اجازه بدهند که به سوی میانمار بروند و حتا آن‌ها را از نظر تجهیزات انتحاری و انفجاری هم اکمال کنند؛ اما مشکل به نظر می‌رسد که دولت بنگلادیش از آنان حمایت کند و یا به آن‌ها اجازه عبور از مرز خود را به سوی میانمار بدهد. راه دیگری که برای رسیدن به میانمار وجود دارد، کشور هند است. مطمئناً کشور هند به هیچ‌وجه اجازه ورود و خروج طالبان را از مرزهای خود نخواهد داد. بنابراین، تنها راهی که باقی خواهد ماند، این است که مسیر خود را کج کرده و دوباره به افغانستان برگردند و تلاش کنند تا ولایات شمال افغانستان را بیش‌تر از پیش، ناامن سازند؛ چون در اینجا نه دیگر مرزی وجود دارد و نه مانع دولتی بر سر راه آنان قرار می‌گیرد. لذا آن‌ها به راحتی با نیروی ۵۰۰ نفری مجهز، می‌توانند یک گوشه‌ای از افغانستان را تا آنجا که بخواهند، ناامن کنند. اگر آن‌ها نتوانستند انتقام خون مسلمانان روهینگیایی را از ارتش میانمار بگیرند، باکی نیست، آن‌ها می‌توانند از مسلمانان مظلوم هموطن خویش در یکی از ولسوالی‌های کشور انتقام بگیرند و بار دیگر همان اعمالی را که در «میرزاولنگ» و یا جاهای دیگر مرتکب شدند، انجام دهند.
چه فرقی بین کشتار مردم مسلمان روهینگیا توسط ارتش میانمار، با کشتار مردم مسلمان میرزاولنگ توسط طالبان وجود دارد؟ ارتش میانمار همان جنایاتی را مرتکب شدند که طالبان در میرزاولنگ انجام دادند. آیا بهتر نیست که طالبان به جای رفتن به میانمار و نجات مسلمانان آن دیار از دست بودائیان، خود دست از کشتار مردم خود برداشته و مانند یک مسلمان حقیقی، به ترمیم وجهه مخدوش شده خویش بپردازند؟
به هرحال، بر فرض این‌که طالبان به هدف انتقام‌گیری از ارتش بودایی میانمار، موفق شوند تا به مرزهای آن کشور نزدیک شوند، در قدم نخست، به دلیل تخریب مجسمه های بودا در بامیان، خود هدف انتقام ارتش میانمار قرار خواهند گرفت و به سختی مجازات خواهند شد، و اگر تعداد معدودی از آن‌ها بتوانند جان سالم به در برند و از مرز عبور نمایند، به دلیل ناآشنایی با محیط آن کشور، بسیاری از آنان، در بین راه تلف خواهندشد و تعداد باقی‌مانده هم موثریت خود را از دست داده و کاری از پیش نخواهند برد. در نتیجه، مجبور خواهند شد با واسکت‌های انتحاری خود، همانجا به حیات خویش خاتمه دهند و بدون آن‌که از ارتش تا به دندان مسلح میانمار انتقامی بگیرند، آرزوهای شیرین مبتنی بر انتقام را، با خود به گور خواهند برد.
داکتر فضایلی – خبرگزاری دید