ادامه کمک‌ها به افغانستان به معنی تضمین موفقیت نیست، اما قطع کمک‌ها شکست را تضمین می‌کند. ۴ میلیارد دالر پول زیادی است. اما فرصت مناسبی به واشنگتن می‌دهد تا بن‌بست نظامی را در افغانستان ایجاد کند
ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
در ماه اپریل، رییس جمهور جو بایدن خروج ۲ هزار و ۵۰۰ سرباز امریکایی را از افغانستان پیش از ۱۱ سپتمبر ۲۰۲۱ میلادی اعلان کد. موافقان این اقدام را ستودند به این دلیل که سرانجام کتاب طولانی‌ترین جنگ امریکا بسته می‌شود و واشنگتن روی امنیت ملی و مهم‌ترین چالش‌هایی که با آن مواجه است، متمرکز خواهد شد. مخالفان این تصمیم را محکوم کرده و آن را «خطرناک» توصیف کردند و نسبت به عواقب آن هشدار دادند.
هر دو جانب بحث کوشش کردند اهمیت خروج نیروهای امریکایی را بزرگ‌نمایی کنند. کلید جنگ در افغانستان نظامیان خارجی نیست، بلکه تداوم کمک‌ها است. دولت بایدن باید با تعهد طولانی‌مدت کمک‌های مالی، نیروها را خارج کند، زیرا این امر پایداری را در اولویت قرار می‌دهد، از شرایط غیرواقعی جلوگیری و مسئولیت را با سایر کمک‌کنندگان تقسیم می‌کند.
با این حال، خروج سربازان امریکایی به معنی پایان حضور فزیکی ایالات متحده در افغانستان نیست. بر بنیاد گزارش‌ها، سی‌آی‌ای صدها نفر از عوامل مخفی را برای هدف قرار دادن القاعده و داعش در افغانستان جابه‌جا کرده است. یک گروه کوچک نظامیان امریکایی برای محافظت از امکانات دیپلماتیک مانند سفارت امریکا فراتر از سپتمبر ۲۰۲۱ در افغانستان باقی خواهد ماند. روش‌های خلاقانه‌ای برای افزایش تعداد نیروهای نظامی فراتر از شمار رسمی نیز وجود دارد.
عامل حیاتی شکل‌گیری سرنوشت افغانستان، نیروهای خارجی نیست بلکه کمک‌های خارجی است. در سال‌های اخیر، واشنگتن حدود ۴ میلیارد دالر برای کمک‌های امنیتی و ۵۰۰ میلیون دالر کمک‌های ملکی را به افغانستان تحویل داده است. از این میان، ۳ میلیارد دالر آن برای حمایت از ارتش افغانستان تخصیص یافته است.
جای تعجب نیست اما با توجه به مشکلات موجود، کمک‌های خارجی به افغانستان هم از نظر مبلغ و هم از نظر مدت تعهد، به تدریج کاهش یافته است. فشارهای سیاسی در واشنگتن شک و تردید بیشتر را نسبت به آینده کمک‌های ایالات متحده به افغانستان مطرح می‌کند. کمک‌های ایالات متحده با حملات جناح‌های راست و چپ مواجه است.
واشنگتن باید چه کار کند؟ ایالات متحده منافع واقعی در افغانستان دارد، از ثبات منطقه گرفته تا مقابله با گروه‌های افراطی و تعهد اخلاقی به مردم افغانستان.
نخست، واشنگتن باید به یک برنامه چهار ساله کمک‌های نظامی و غیرنظامی متعهد شود تا نشان دهد که ایالات متحده قصد پشتیبانی طولانی‌مدت را از افغانستان دارد. این امر موثرترین روش برای ترغیب طالبان به پذیرش صلح، تغییر انتظارات آن‌ها در مورد آینده و کاهش اعتماد شان برای پیروزی آسان است. تضمین تداوم کمک بدین معنی است که طالبان ممکن با بن‌بست دردناکی روبرو شوند و بیشتر از توافق مورد مذاکره استقبال کنند.
دوم، واشنگتن باید روی تقویت توانایی‌های نظامی و غیرنظامی تمرکز کند. ایجاد قوای هوایی افغانستان با فناوری پیشرفته بدون دانش فنی ایالات متحده نکته‌ای قابل تأمل است.
سوم، مهم است که این کمک‌ها با وضع شرایط همراه باشد. نظارت از پروژه‌ها به گونه موثر به این خاطر که پول‌های کمک‌شده در جای درستی مصرف می‌شود، برای قانع کردن مالیه‌دهندگان امریکایی شاید کافی باشد.
چهارم، مهم است که کمک‌کنندگان بین‌المللی در ترتیب بودجه اشتراک داشته باشند. خوشبختانه، شرکای کلیدی مانند اتحادیه اروپا، جاپان و ناروی برای کمک به افغانستان همچنان متعهد هستند.
ادامه کمک‌ها به افغانستان به معنی تضمین موفقیت نیست، اما قطع کمک‌ها شکست را تضمین می‌کند. ۴ میلیارد دالر پول زیادی است. اما فرصت مناسبی به واشنگتن می‌دهد تا بن‌بست نظامی را در افغانستان ایجاد کند، طالبان را مجبور به صلح و از تکرار فاجعه سایگون ۱۹۷۵ با تمام آسیب‌های آن جلوگیری کند.
