افغانستان پسا-اشغال؛ طردشده، ناهموار و تاریک
دو دهه بعد، نیروهای ایالات متحده رفته‌اند و جاده‌ها نامنظم و آشفته است؛ نمادی از یک اشغال آلوده به فساد و فرصت‌های از دست رفته. اما این جاده‌ها همچنین منشوری هستند که از طریق آن می‌توان دید حکومت جدید طا-لبان با چه چیزی دست و پنجه نرم می‌کند. ملت خسته از جنگ و ورشکسته است.
زمانی که تهاجم به رهبری ایالات متحده در سال ۲۰۰۱ حکومت پیشین طا-لبان را سرنگون کرد، افغانستان کم‌تر از ۵۰ مایل جاده اسفالت در کل کشور داشت. شبکه شاهراه ملی به طول ۲۰۰۰ مایل که شهرهای بزرگ را به هم متصل می‌کند، در اثر دهه‌ها جنگ و بی‌توجهی با خاک یکسان شده بود.
ایالات متحده با اطمینان از این‌که به ستون فقرات یک دولت کارآمد تبدیل خواهد شد، میلیاردها دالر را در ساخت و ساز و بهبود جاده‌ها سرمایه‌گذاری کرد تا تجارت را تسهیل و کنترول دولت را در ۳۴ ولایت تقویت کند. به‌رغم بهبودهای انجام شده، شاهراه‌ها به نقاط تعیین‌کننده جنگ تبدیل شد: مبارزه مرگبار که در آن هزاران نیروی افغان و غیرنظامیان کشته شدند، تجارت فلج و بودجه‌های توسعه‌ای با معافیت از مجازات به سرقت رفت.
دو دهه بعد، نیروهای ایالات متحده رفته‌اند و جاده‌ها نامنظم و آشفته است؛ نمادی از یک اشغال آلوده به فساد و فرصت‌های از دست رفته. اما این جاده‌ها همچنین منشوری هستند که از طریق آن می‌توان دید حکومت جدید طا-لبان با چه چیزی دست و پنجه نرم می‌کند. ملت خسته از جنگ و ورشکسته است.
جیسون مطلق و مارک اولتمانز کارگردانان همکار با شروع از قندهار، زادگاه طا-لبان به سمت بدخشان ولایت شمال شرقی، منطقه‌ای کوهستانی که برای اولین بار زیر حکومت طا-لبان قرار دارد، حرکت می‌کنند. آن‌ها با بیش از ۱۰۰۰ مایل سفر و گذر از راه‌های فرعی فراوان، چگونگی بیرون راندن قدرتمندترین ارتش جهان توسط طا-لبان، وضعیت اسفبار زنان و دختران با محدودیت‌های شدید، اقتصاد بحرانی و بازگشت به سیستم قضایی طالبان را بررسی می‌کنند. چیزی که خشن و در عین حال کارآمد است.
یک سال پس از خروج ایالات متحده، گذشته تاریک افغانستان همچنان با حال آن عجین شده و آینده روز به روز تیره‌تر به نظر می‌رسد.
