«انتحاری» از کجا وارد افغانستان می‌شود؟
افرادی که قصد انتحار و انفجار دارند، در کجای کشور مسلح و سازماندهی می‌شوند. آن‌ها چگونه و با چه وسایلی از مرز وارد کشور شده و چطور خودشان را به مراکز اصلی شان می‌رسانند. رهبری آنان در کجای کابل است و برنامه‌های دیگر آنان چیست.
ریاست امنیت ملی کشور از بازداشت یک گروه هفت نفری مهاجمان انتحاری در شهر کابل خبر داده است. مقام‌های این اداره طی اعلامیه‌ای مطبوعاتی تاکید کرده‌اند که با بازداشت این مهاجمان از چندین حمله انتحاری در پایتخت جلوگیری شده است. از این اقدام اداره امنیت ملی کشور دو روزی بیش نمی‌گذرد.
در اعلامیه آمده که این افراد در وزیرستان پاکستان آموزش دیده‌اند و قصد حمله تروریستی بر ساختمان وزارت امور داخله و شفاخانه امنیت ملی را داشته‌اند.
از یک لحاظ، دست‌گیری این گروه تروریستی در این شرایط اقدام درخور ستایشی است که توسط ریاست امنیت ملی انجام شده است، اما از بُعد دیگر، پرسش‌ها و ابهام‌هایی وجود دارد که باید رفع شود و به آن توجه جدی صورت گیرد.
احتمال می‌رود بازداشت‌شده‌ها در یکی از محابس مهم پایتخت تحت بازجویی و تحقیق باشند. آن‌چه در جریان تحقیق خیلی مهم است، توجه به زمینه‌ها، عوامل، روش‌ها، مرکزیت و هم‌پیمانان دیگر این گروه دهشت‌افگن است. مستنطقان باید تحقیق عمیق و گسترده‌ای در این باره انجام دهند. نقاط کور را پیدا و خلاهای اطلاعاتی، خصوصاً در بخش امنیتی کشور را پر کنند.
یکی از پرسش‌های مهم، چگونگی انتقال چنین گروه‌های تروریستی در داخل خاک افغانستان است. چنین افراد چگونه با همکاری چه کسانی و درچه زمان‌هایی از وزیرستان یا هر منطقه دیگری وارد کشور می‌شوند. چرا در مرزهای کشور این مورد مهم به صورت جدی در نظر گرفته نمی‌شود و چه کاسه‌‌ای زیر نیم‌کاسه وجود دارد. واقعیت این است که مرزهای این کشور، بی‌در و پیکر هستند. روزانه صدها تن خروج و مراجعت می‌کنند، اما بازرسی درستی صورت نمی‌گیرد. توجه به فرایند بازرسی‌ها خیلی در کاهش ناامنی‌ها نقش دارد.
مسئله مهم دیگر، تمرکز عمیق روی مرکزیت گروه‌های انتحاری در کشور، به‌خصوص پایتخت است. افرادی که قصد انتحار و انفجار دارند، در کجای کشور مسلح و سازماندهی می‌شوند. آن‌ها چگونه و با چه وسایلی از مرز وارد کشور شده و چطور خودشان را به مراکز اصلی شان می‌رسانند. رهبری آنان در کجای کابل است و برنامه‌های دیگر آنان چیست.
این پرسش‌ها ابتدایی، اما جدی‌اند. توجه به این موارد باعث می‌شود که مقام‌های امنیتی و حافظان جان کشور بدانند که با چه تیپ افراد مواجه هستند. از لحاظ علمی، این موارد مربوط به ابتدایی‌ترین دیدگاه‌های دشمن‌شناسی می‌شود. بدون شک، انتحاری‌ها دشمنان مردم و دولت افغانستان هستند. شناخت از هویت، عملکرد، جایگاه، محل بودوباش، نیرو، برنامه و دیگر موضوعات مهم حریف از جدی‌ترین نیازهای اطلاعاتی در راستای مبارزه با دشمن به‌شمار می‌رود. از آن‌جایی‌که وضعیت امنیتی کشور به شدت وخیم است، توجه روی این موارد بسیار ضروری به نظر می‌رسد. مقام‌های امنیتی و نیروهای حفاظتی کشور باید دشمنان را از بیخ و بن همراه با برنامه‌های شان بشناسند، در غیر آن عدم شناخت از دشمن به تضعیف و نابودی نیروهای خودی منجر می‌شود؛ چیزی‌که هیچ شهروند واقعی این کشور آرزوی آن‌را ندارد.
سیدعبدالبصیر مصباح
