سیاسون افغانستان به شجاعت رأی‌دهندگان احترام بگذارند

چه توهینی خواهد بود اگر هفته‌های آینده بار دیگر – همانند انتخابات قبلی – کاندیداهای ریاست جمهوری بر سر تقلب‌های واقعی یا ادعایی با هم مشاجره کنند. اگر یک بار دیگر، برای تشکیل دولت ماه ها طول بکشد، طالبان می‌توانند مجدداً آزادانه پایگاه قدرت خود را گسترش دهند. سیاست‌مداران بازی خطرناکی را با آینده این کشور خواهند کرد.

تهدیدات طالبان نتوانست مانع روند رای‌گیری مردم افغانستان در انتخابات ریاست جمهوری شود. سیاست‌مداران باید به شجاعت آن‌ها احترام بگذارند و نباید آن‌ها را ناامید کنند.
رأی دهندگان در افغانستان که در آستانه انتخابات هراسان و نگران بودند، باید روز شنبه(۶میزان) چشم‌های خود را با حیرت مالیده باشند. با وجود تهدیدات جنگی طالبان در انتخابات مبنی بر جلوگیری آن با حملات و بمب گذاری و وعده آتش باری – با تعجب همه – اتفاق نیفتاد.
حقیقت دارد. چندین حمله انجام شد، به شمول برخی در شهرهای بزرگ. با این همه، اکثریت آن‌ها ناکام شد و تا آنجا که ما در حال حاضر می‌دانیم – با پنج کشته، ده‌ها زخمی – وقتی چنین رویداد مهمی به وقوع می‌پیوندد، اوضاع بسیار آرام تر از روزهای دیگر بود. چنین مقایسه‌هایی ممکن است بدبینانه به نظر برسد، اما اغلب قربانیان بیشتری برای سوگواری وجود دارد.
دو برنده واضح
بنابراین، قبل از آن که تمام آرا شمارش گردد – روندی که با قضاوت و تجربه قبلی هفته‌ها طول خواهد کشید – به نظر می‌رسد در حال حاضر دو برنده در این انتخابات وجود داشته باشد: رأی دهندگان که به معنای واقعی کلمه مرگ را نادیده گرفته در انتخابات رأی دادند و سرویس‌های امنیتی افغانستان که امکان برگزاری این انتخابات را فراهم کردند. سرویس‌های امنیتی که غالباً به دلیل عدم آموزش، تجهیزات کم و روحیه ضعیف ناامید شده بودند به وضوح موفق به حفظ آرامش به ویژه در مراکز شهرهای بزرگ مانند کابل و مزارشریف شدند.
بنابراین، آیا واقعاً قدرت جنگی طالبان بیش از حد ارزیابی شده است؟ اگر ارتش و پولیس با وحدت و هماهنگی کافی عمل کنند، آیا آن‌ها در واقع حریف شورشیان هستند؟ این امر تغییر دهنده بازی در مذاکرات صلح با ایالات متحده است که باید دیر یا زود از سر گرفته شود. تاکنون، طالبان همیشه به گونه‌ای عمل می‌کردند که گویا برتری آن‌ها بر کل افغانستان صرفاً موضوع زمان بوده است.
پیروزی برای شجاعت مردم
در نتیجه، موفقیت برای نیروهای امنیتی – البته با برخی محدودیت‌ها. اگرچه، در مناطق تحت کنترول طالبان هیچ مرکز رأی گیری وجود نداشت. اما در مکان‌هایی که امکان رأی گیری بود، با وجود تمام تهدیدها و همه ناامیدی ها نسبت به انتخابات گذشته، مردم افغانستان این کار را انجام دادند.
اخبار و رسانه‌های اجتماعی پر از عکس بود، مخصوصاً از جوانان. ویدئوها نشان می‌دهد آن‌ها بیرون از مراکز رأی دهی صف کشیده‌اند. شکایت‌های ابتدایی از نارسایی‌های اداری بود: برای آن‌ها، طالبان واقعاً موضوعی نبود.
به هر حال، آن‌هایی که ترسیدند در خانه ماندند و مطمئناً تعداد بیشتر اینها در انتخابات قبلی وجود داشت. اما بیایید با حقیقت رو به رو شویم: اگر غرفه‌های رأی گیری با چنین حملاتی تهدید می‌شد، مشارکت رأی دهندگان در دمکراسی‌های تثبیت شده اروپایی، چقدر می‌توانست باشد؟

جدی گرفتن اراده رأی دهندگان
صرف نظر از این که در این زمان میزان حضور گسترده چقدر بود، سیاستمداران افغانستان، به ویژه با توجه به شجاعت مدنی مردم که به آن‌ها رأی داده‌اند، مسئولیت‌های خود را جدی بگیرند.
چه توهینی خواهد بود اگر هفته‌های آینده بار دیگر – همانند انتخابات قبلی – کاندیداهای ریاست جمهوری بر سر تقلب‌های واقعی یا ادعایی با هم مشاجره کنند. اگر یک بار دیگر، برای تشکیل دولت ماه ها طول بکشد، طالبان می‌توانند مجدداً آزادانه پایگاه قدرت خود را گسترش دهند. سیاست‌مداران بازی خطرناکی را با آینده این کشور خواهند کرد. متأسفانه، انتخابات قبلی نشان داد كه تاكنون احزاب رقیب كم تر به این موضوع اهمیت داده‌اند. این امر باید تغییر کند. به خاطر این که این انتخابات باید یک موضوع را به سیاسون در افغانستان و سراسر جهان واضح بسازد و آن این که اراده‌ای برای تعیین سرنوشت مردم سالاری در افغانستان وجود دارد، حتی در صورت تهدید طالبان.