تحلیل ملک ستیز از نشست دوحه: به سه دلیل مهم نیست!
خبرگزاری دید: ملک ستیز کارشناس امور بین‌الملل در جستاری کوتاه نشست آتی دوحه را به تحلیل گرفته و افزوده که این نشست از نظر او به سه دلیل اهمیت آنچنانی ندارد.
آقای ستیز در این نوشته کوتاه موضوعاتی را در پیوند به نشست دوجه برجسته ساخته و پرسش‌هایی را مطرح کرده مبنی بر این که معلوم نیست در این نشست کی، چه می‌خواهد؟ آجندای نشست مبهم است و آیا مشروعیت بخشی به طا-لبان در آن مطرح می‌شود و اگر مطرح شود معیارش چیست؟
او نوشته: نخست این‌که اجندای این نشست در ابهام قرار دارد. ما نمی‌دانیم که چه اتفاق می‌افتد و کی، چه می‌خواهد. آیا روند به‌رسمیت‌شناسی تالبان در راه است، اگر چنین است چرا پیش‌فرض‌ها در اجندا وجود ندارد؟ آیا ادغام اداره دیفکتوی کابل در سیستم روابط بین‌الملل مطرح است؟ اگر چنین است، معیار هایش چیست؟ اگر واگذاری کرسی سازمان ملل به تالبان است، مشروعیتش کجاست؟
آقای ستیز در گام دوم افزوده: دوم این‌که جامعه ما در این نشست کاملاً منزوی است. در هم‌چو نشست‌ها باید برگزارکنندگان، قرباینان، مخاطبین و مستفیدشوندگان را از حاشیه به اصل آورد. با آن‌ها سخن بگوید و مالکیت را به‌ایشان بسپارد. در این نشست مردم افغانستان کجا هستند؟ آیا گفت‌وشنود با چند چهره تکراری انگلیسی‌دان که با تمام مجالس جهانی در اروپا و امریکا قرارداد بسته اند، اراده مردم افغانستان را برمی‌تابد؟ من شک دارم. اراده مردم از خیابان‌های گردیز، بدخشان، ننگرهار، دایکندی و…نشأت می‌گیرد، نه لندن، واشنگتن، تورنتو، پاریس، دوبی، انقره و….
دلیل سوم به گفته ستیز این است: سوم این‌که گویا بحث روی نماینده ویژه صورت می‌گیرد. حالا پرسشی مطرح می‌شود که معیار های گزینش برای نماینده ویژه چیست؟ او چقدر افغانستان‌شناس، منطقه‌شناس، فرهنگ‌شناس و متخصص است؟ چقدر به ارزش‌های نظام‌سازی، دولت‌سازی و شهروندسازی در کشور ما متعهد است؟ چقدر مذاکره‌کننده بانفوذ و متخصص است؟ چقدر به افغانستان و مردم ستم‌کشیده‌اش ارجحیت کاری و استراتژیک قایل است و به آن‌ها اهمیت می‌دهد؟ واقعیت این‌ست که کسی برگزیده خواهد شد که حمایت ایالات متحده و حامیان غربی‌اش را با خود داشته باشد.
ملک ستیز در پایان تحلیل خود نوشته: حالا با این سه ویژگی، هر تصمیمی که این نشست بگیرد، به درد کی خواهد خورد و یا کدام زخم خونین ما را درمان خواهد کرد؟ این پرسش از همین حالا پاسخ تلخی دارد، هرآن‌چه حاکمان جهان گویند بر ما تحمیل خواهد شد!
جامعه بین‌الملل از درس‌های مذاکرات سوریه، یمن، فلسطین، عراق و لیبیا گویی هیچ درسی نگرفته است. یا این‌که درس‌های خوبی گرفته است و آنان‌را بر ما نیز تکرار، تکرار، تکرار و بالآخره تحمیل می‌کنند. همین‌طور نیست؟ بیایید صادق باشیم.
