توافقنامه دوحه چی تأثیری بر گفت‌وگوهای میان‌افغانی دارد
هرچند این گروه تاکنون در مورد خواسته‌های خود در مذاکرات میان‌افغانی چیزی نگفته، اما می‌توان تصور کرد که این امر مستلزم عقب‌نشینی روی اکثریت اصلاحات پسا-۲۰۰۱ خواهد بود.
ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
توافق دوحه برای آوردن صلح در افغانستان به تاریخ ۲۹ فبروری از سوی ایالات متحده و گروه طالبان امضا شد که زمینه را برای ختم جنگ در افغانستان مساعد نمود. این توافقنامه شامل جلوگیری از استفاده شدن خاک افغانستان علیه امنیت ایالات متحده و متحدانش و جدول زمانی برای خروج تمام نیروهای خارجی می‌شود. اگر این دو شرط تطبیق شود، گفت‌وگوهای میان‌افغانی برای برقراری آتش‌بس دایمی آغاز خواهد شد. پس از ۲۰ سال جنگ، امریکا و ناتو اکنون توافق کرده‌اند که نیروهای خود را تا اوایل سال ۲۰۲۱ از این کشور بیرون کنند.
رییس جمهور ترامپ امضای توافقنامه دوحه را به عنوان تحقق وعده مهم انتخاباتی‌اش می‌داند و امیدوار است منجر به موفقیت مجددش در انتخابات گردد. با این وجود، تیم مذاکره کننده ایالات متحده به رهبری زلمی خلیلزاد در تلاش برای تحقق این امر، امتیازاتی را تقبل کرده که دولت افغانستان را تضعیف و طالبان را تقویت کرد.
این توافقنامه اگر شکست ایالات متحده نباشد، اعتراف به عدم پیروزی است. طالبان آن را پیروزی خود اعلان کردند.
اما همان‌طور که جان بولتون مشاور امنیت ملی سابق ترامپ در کتابش نگاشته است، هر تصمیم مهم ترامپ از محاسبات انتخاب مجدد ناشی می‌شود. طبق گزارش‌ها، اگر ترامپ نیروهای امریکایی را پیش از انتخابات در ماه نومبر از افغانستان بیرون کند، احتمال بروز فاجعه شبیه ویتنام در افغانستان خیلی محتمل است.
ترامپ ممکن حمایت مالی مداوم از دولت افغانستان و نیروهای امنیتی این کشور را تحقق کافی مسئولیت اخلاقی ایالات متحده نسبت به افغانستان بپندارد. کارشناسان بر این باورند که اگر ایالات متحده حمایت مالی خود را از افغانستان قطع کند – همان‌طور که شوروی این کار را با حکومت نجیب‌الله در سال ۱۹۸۹ انجام داد – حکومت زیاد دوام نخواهد آورد، مگر اینکه برخی کمک‌کنندگان خارجی دیگر، کاری کنند. از سویی هم، حتی اگر حمایت‌های مالی واشنگتن ادامه یابد، نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان بدون پشتیبانی هوایی ایالات متحده، چانس کمی در مقابله با طالبان خواهند داشت – به خصوص اگر رهبری طالبان گفت‌وگوها را به درازا کشد.
اگر گفت‌وگوهای میان‌افغانی در ماه‌های آینده آغاز گردد، طالبان به عنوان برندگان خود خوانده بر سر میز مذاکره حاضر خواهند شد. همان‌طور که «سمپل» از دانشگاه کویین می‌گوید: «طالبان این روایت را که هیچ سازشی نکردند مگر اینکه امریکا در نهایت تسلیم تقاضاهای آن‌ها شد، به شدت تقویت کرده‌اند».
هرچند این گروه تاکنون در مورد خواسته‌های خود در مذاکرات میان‌افغانی چیزی نگفته، اما می‌توان تصور کرد که این امر مستلزم عقب‌نشینی روی اکثریت اصلاحات پسا-۲۰۰۱ خواهد بود. اگر خواسته‌های طالبان برآورده نشود، شکی نیست که مانند کمونیست‌های ویتنام، تمایل آن‌ها برای بازگشت به جبهه نبرد بیشتر از خواست دولت و رییس جمهور ترامپ باشد. به گفته سمپل، استراتژی مذاکره طالبان این خواهد بود که خواسته‌های حداکثری خود را بیان کنند و منتظر بمانند تا طرف مقابل آن‌ها را قبول کند.
