توافقنامه قطر؛ به نام صلح، به کام جنگ
دونالد ترامپ رییس جمهور امریکا در پی آن است که با زنده نگاه داشتن این توافق صلح مبهم و نامتعادل، آرای مردم امریکا در انتخابات ماه نوامبر را به سمت صندوق خود هدایت کند. او بر آن است که بهای پیروزی دوباره در انتخابات را از خون مردم افغانستان بپردازد.
طالبان در ۴۵ روز پس از امضای توافقنامه صلح با ایالات متحده، بیش از ۴ هزار و ۵۰۰ حمله انجام داده‌اند.
به گزارش رویترز، به نقل از یک منبع نظامی غربی و یک نهاد مستقل، حملات طالبان در بازه زمانی اول مارچ تا ۱۵ اپریل و در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته، بیش از ۷۰ درصد افزایش یافته است.
داده‌های دولت افغانستان نیز حاکی از آن است که بیش از ۹۰۰ نیروی محلی و ملی کشور طی این مدت کشته شده‌اند؛ این رقم در سال گذشته حدود ۵۲۰ تن بود.
بر پایه گزارش وزارت داخله، تلفات غیرنظامیان نیز در حملات طالبان در دو ماه گذشته، با ۳۷۸ کشته و ۵۹۰ زخمی، نزدیک به ۱۰۰۰ تن بوده است.
از آن طرف، تلفات طالبان در این دوره، از ۱ هزار و ۶۶۰ مورد در سال گذشته، به ۶۱۰ مورد کاهش یافته و علت آن کاهش حملات هوایی و تهاجمی نیروهای افغان و امریکایی به مواضع طالبان بوده است.
این در حالی است که سیگار در گزارش خود گفته است ناتو از ارائه اطلاعات در مورد تعداد حملات طالبان خودداری می‌کند.
آمار فوق، تکان‌دهنده و یأس‌آور است. این آمار نشان می‌دهد که هیچ امید و اعتمادی به هیچ توافقی با طالبان نیست؛ زیرا به رغم امضای توافقنامه صلح امریکا ـ طالبان که متضمن کاهش خشونت بود، این گروه، جنایت و خشونت‌‌آفرینی خود را چندبرابر افزایش داده است و همه‌روزه از نیروهای امنیتی و مردمان ملکی، بی‌رحمانه قربانی می‌گیرد
طالبان قبل از امضای توافقنامه صلح، به جای آتش‌بس سراسری اعلام کرد که تنها برای یک هفته خشونت‌ها را کاهش می‌دهد، اما بعد از امضای آن توافق که به تمامی به نفع طالبان بود، رهبر طالبان در فتوایی شگفت‌انگیز برآمده از نگاه فاسد این گروه به شریعت، از جنگجویانش خواست جهاد علیه «کفار» را متوقف کنند و به کشتار «مسلمانان» در خیابان و بیابان بپردازند.
از آن پس، تروریست‌های خون‌آشام و جنایت‌پیشه این گروه تبهکار، روزانه بین ۱۰ تا ۵۰ حمله خونین علیه نیروهای امنیتی و مردم بی‌گناه انجام می‌دهند تا ده‌ها شهروند مسلمان به خاک و خون بیفتند و این وطن، ویرانهتر از آنچه هست شود. این غیر از بمب‌هایی است که این گروه در حواشی جاده‌ها کار می‌گذارد که رهگذران بی‌گناه و بی‌خبر از کمین کور ماین‌های طالبانی، مسیر خود را از کوره‌راه رنج‌آلود زندگی به سمت جاده مزدحم از کشتار کرونا و کارگزاران وحشت و دهشت تروریست‌های طالبان و داعش و القاعده، کج کنند.
در این میان، واکنش مقامات واشنگتن نسبت به کشتار بسیار و بی‌شمار ماشین جنگی طالبان، تنها تقاضای دیپلماتیک کاهش خشونت است و نهایتاً تأکید بر این ترجیع‌بند موهوم و خیالی که این رویکرد، مخالف مفاد موافقت‌نامه صلح قطر است!
در مقابل اما، طالبان پاسخ روشن و قناعت‌بخشی دارند. آنان می‌گویند طرف توافق ما امریکا است نه به قول خودشان اداره کابل. در ثانی در متن توافقنامه صلح، صراحتی وجود ندارد که طالبان را به آتش‌بس سراسری یا حداقل کاهش خشونت، ملزم و متعهد کند.
روشن است که بیانیه‌ها و اعلامیه‌های امریکا در تقبیح جنایات طالبان، نه برای واشنگتن هزینه دارد و نه برای مردم و نیروهای امنیتی افغانستان، سود و ثمر؛ پس چه چیزی امریکا و به تبع آن ناتو را در موقعیت منفعل یک تماشاچی فعال نسبت به خون‌ریزی سیری‌ناپذیر طالبان قرار داده است؟
به نظر می‌رسد دونالد ترامپ رییس جمهور امریکا در پی آن است که با زنده نگاه داشتن این توافق صلح مبهم و نامتعادل، آرای مردم امریکا در انتخابات ماه نوامبر را به سمت صندوق خود هدایت کند. او بر آن است که بهای پیروزی دوباره در انتخابات را از خون مردم افغانستان بپردازد.
این اتفاق در صورتی خواهد افتاد که تصور کنیم مردم امریکا فاقد هرگونه شعور سیاسی هستند و نقض پیوسته و پردامنه توافق صلح قطر از سوی طالبان برای آنان اهمیتی ندارد، اما این‌گونه نیست. رأی‌دهندگان امریکایی توانایی فرق گذاشتن بین جنگ و صلح را دارند. آنان می‌دانند صلحی صورت نگرفته و ماشین جنگی طالبان نسبت به زمان قبل از امضای توافقنامه صلح، فعال‌تر و کشنده‌تر شده است، و این همان چیزی است که در انتخابات ماه نوامبر اشتباه محاسباتی ترامپ را به رخش خواهد کشید.
