جوانانی که تروریست می‌شوند
آن‌ها به ولایات خود بر می‌گردند. کار؟ نه، وجود ندارد. دولت مشغول صلح و انتخابات است. تعلیم، نه چگونه با شکم گرسنه تعلیم کرد. خانواده، نه چگونه در فقر و بی‌سرنوشتی خانواده ساخت. غذا، آسایس جسمی و روانی، هرگز نه، در چنین شرایطی مگر می‌شود این آرزوها را برآورده ساخت
ساعت یازده شب از کوپنهاگن به استانبول می‌رسم. به زودی دروازه پرواز به کابل را در می‌یابم. مسافرینِ اندکی برای ورود به طیاره صف کشیده‌اند. بیش‌ترین آن‌ها خارجی‌ها هستند. داخل طیاره بزرگ Airbus A300 می‌شوم. این نوع طیاره‌ها بزرگترین بال‌های هوایی در سیستم هواپیمایی ترکیه حساب می‌شوند که سه‌صد مسافر را جا می‌دهند. وقتی داخل طیاره می‌شوم، همه چوکی‌ها را پر می‌یابم. همه جوانان میان ۱۶-۲۸ سال عمر دارند. جوانانی‌که از راه ایران خود را به قیمت جان به ترکیه کشانیدند و در چنگ پولیس افتادند. پولیس اینان را به زندان‌ها انداخته و سپس دوباره به میهن «عزیز» و «شهید پرور» شان می‌فرستد. چهره‌های جوانان مغموم و پریشان به‌نظر می‌رسد. احساس ناامیدی، ترس و بی‌سرنوشتی را می‌توان از چهره‌های خاک‌آلود آن‌ها احساس کرد. تعداد شان در حدود ۱۵۰- ۲۰۰ تن‌است. آن‌ها از یک تا سه‌ماه در زندان‌ها و محلات ویژه که برون از شهر‌ها هستند، به‌سربرده‌اند. این تصویرِ هر بارِ سفر من از استانبول به کابل است.
در میدان هوایی کابل وزارت امور مهاجرین در حمایت با برخی از نهادهای جهانی کمک‌های ابتدایی به این جوانان سرگردان فراهم می‌کند. و اما این گروه‌های جوان، هم‌میهن من و تو هستند که به بی‌سرنوشتی و تاریکی مواجه می‌شوند. آن‌ها به ولایات خود بر می‌گردند. کار؟ نه، وجود ندارد. دولت مشغول صلح و انتخابات است. تعلیم، نه چگونه با شکم گرسنه تعلیم کرد. خانواده، نه چگونه در فقر و بی‌سرنوشتی خانواده ساخت. غذا، آسایس جسمی و روانی، هرگز نه، در چنین شرایطی مگر می‌شود این آرزوها را برآورده ساخت. دو راه در برابر این جوانان باز است: ۱- تفنگ، کشتار و تقویت جنگ. ۲- مرگ تدریجی. شما باشید چه را انتخاب می‌کنید؟
کی مسئول است؟
- آغازگر، تامین‌کننده و فکر ساز جنگ کی‌است و چرا مسئولیت قربانیان آن‌را به عهده نمی‌گیرد؟
- در چنین تصویری، آیا این جشن‌های پر هزینه سزاوار ما است. منابع چرا برای استفاده بهتر از این جوانان هزینه نمی‌شود.
- دیپلماسی ما کجا است؟ مسئولیت جامعه جهانی در پیوند به اعزام گروهی مهاجرین به «شرایط جنگی» که بر خلاف میثاق‌های بین‌المللی است در چه‌است؟
- چرا از ۹۵۰ ملیارد دالر هزینه جنگ در افغانستان صفر اعشاریه نیم در صد آن هزینه قربانیان و جلوگیری از رفتن گروهی جوانان به صف طالبان نمی‌شود؟
جلالت‌مآبان!
معنای دولت این‌است که به پرسش‌های دشوار بالا پاسخ دهید.
آقایان نامزدان ریاست جمهوری!
معنای رسیدن به قدرت این است که برای پرسش‌های بالا برنامه ریزید.
خانم‌ها و آقایان اعضای پارلمان!
معنای پارلمان رسیدگی به این پرسش‌های دشوار موکلین شماست.
میلیونرهای بی‌و‌جدان که از راه سیاه پول درآوردید!
معنای قدرت اقتصادی این‌است که این جوانان را به نیروی تولید تبدیل کنید و پول‌های سیاه تان‌را سفید سازید!
