حنیف اتمر، فروش و فروپاشی نظام جمهوری
او با وقوف به این که در شرایط کنونی، هیچ چیز به اندازه طرح محاکمه «خائنان ملی» برای مردم افغانستان خوشایند نیست، خدعه سیاسی خود را در پس پشت همین ماسک دلپذیر پنهان کرده است
حنیف اتمر وزیر خارجه دولت فروپاشیده جمهوری ضمن تأکید بر پیگرد قضایی عاملان «تضعیف و سقوط نظام جمهوری» خود را پیشگام این روند خواند.
او گفت که هدف وی و جمعی از همراهانش برای ایجاد «حرکت ملی صلح و عدالت» پیشنهاد راهی تازه برای کسانی است که نه حاکمیت طا-لبان را می‌‌خواهند و نه مبارزه مسلحانه در برابر آنها را.
به گفته اتمر، «نقشه راه» بازگشت به روند گفت‌وگوهای دوحه و شروع گفت‌وگوهای فراگیر برای یک نظام سیاسی جدید است، نظامی که مورد قبول جامعه بین‌المللی باشد.
او در گفتگو با بی بی سی، سیاستمداران و رهبران افغانستان، رهبران طا-لبان و متحدان افغانستان را مسئول فروپاشی دولت جمهوری خوانده و گفته است: «حرف ما به طا-لبان و جامعه بین‌المللی این است که همان توافقی که خودتان کردید را انجام دهید.»
زیرکی اتمر در این گفت‌وگو به وضوح نمایش داده شده است. او با وقوف به این که در شرایط کنونی، هیچ چیز به اندازه طرح محاکمه «خائنان ملی» برای مردم افغانستان خوشایند نیست، خدعه سیاسی خود را در پس پشت همین ماسک دلپذیر پنهان کرده است.
اتمر به درستی می‌داند که در حال حاضر، هیچ امکانی برای محاکمه عوامل و مسئولان فروپاشی دولت پیشین وجود ندارد، اما برای خود او این امکان وجود دارد که با فروتنی فریب‌کارانه خود را در معرض محاکمه‌ای قرار دهد که عملا ناممکن است و برای آن پیشگام شود. این اعلام آمادگی، بیش از آن که از سر راستی و وفاداری به افغانستان و منافع ملی کشور باشد، از سر غدر و غل و غش سیاسی ویژه سیاستمردانی همانند حنیف اتمر و معطوف به ادعای بی‌گناهی در فرایند فروپاشی نظام سیاسی پیشین است؛ چنان که او در همین گفت‌وگو با اظهار بی‌خبری از پروژه سقوط و تحویل‌دهی توطئه‌آمیز دولت به طا-لبان، خود را از صف متهمان اصلی فروش و فروپاشی دولت، کنار می‌کشد.
آقای اتمر با توسل به ترفند تردستانه روانی آمادگی برای محاکمه شدن، سر خود را در برف فرو می‌کند و می‌پندارد شعور و افکار عمومی مردم، به اندازه‌ای فرومایه و فرومانده از درک واقعیت‌های آشکارتر از آفتاب است که نمی‌بیند اتمر در متن همه اتفاقات پیش از فروپاشی قرار داشته و ادعای بی‌خبری مهره ورزیده و آب‌دیده در دستگاه‌های جاسوسی و استخباراتی‌ای همانند او، برای تحمیق مردم است، نه از سر دلسوزی به مردم و پایبندی به منافع ملی و وفاداری به افغانستان و مسئولیت‌پذیری در پیشگاه تاریخ و وجدان انسانی.
در غیر این صورت، آدمی مانند حنیف اتمر با آن سابقه درخشان جاسوسی برای خاد و ک.گ.ب، باید خیلی احمق باشد که نداند فرایند فروپاشی، چگونه از ماه‌ها پیش شروع شد و ولسوالی‌ها و به تبع آن ولایات، چرا و چگونه به طا-لبان واگذار می‌شد!
اتمر در حالی برای مقصر نشان دادن اشرف غنی در سناریوی سقوط، خود را به آب و آتش می‌زند که اولاً در کل بازه زمانی بیست ساله جمهوریت، از محورهای اصلی انحصار قدرت و فساد و فاشیزم مستولی بر دستگاه جمهوریت بود و ثانیاً او از کسانی است که برای به قدرت رسیدن اشرف غنی، از هیچ کار کوچک و بزرگ دارای قابلیت عملیاتی به ویژه در دومین دور نامزدی او برای ریاست جمهوری، مضایقه نکرد.
اگر در کارنامه سیاسی ـ انتخاباتی آقای اتمر به دقت تأمل کنیم، او را از کسانی خواهیم یافت که سال‌ها پیش از فروپاشی نظام، در تمهید و بسترسازی برای آن نقش‌آفرینی کرده است. او همان معامله‌گر شیادی است که ماه‌ها قبل از انتخابات ریاست جمهوری، شورای امنیت را در قالب یک سناریوی از پیش طراحی‌شده و در قامت مخالف سیاسی اشرف غنی ترک کرد تا با شعار بیرون راندن او از ارگ ریاست جمهوری، مخالفان اصلی وی را در تیم تقلبی خود گرد بیاورد و سرانجام همه را در ازای اشغال پست وزارت خارجه، به ثمن بخس بفروشد و به این ترتیب، چانس غنی را برای پیروزی آمیخته با تقلب در انتخابات، تا مرز قطعیت بالا ببرد.
این اقدام، افزون بر آن که دوره دولت فاسد و فاشیست غنی را تمدید کرد، در نهایت به فروپاشی ساختارهای سیاسی، امنیتی و اقتصادی کشور انجامید و نظام جمهوری را از بنیاد برانداخت و افغانستان را در مرگبارترین و فاجعه‌آمیزترین و بحرانی‌ترین برهه تاریخ خود قرار داد.
این غیر از اتهاماتی است که افکار عمومی بر حنیف اتمر وارد می‌کنند و او را مسئول کشتار مرگبار ده‌ها جوان معترض جنبش روشنایی بر ستم سیستماتیک حکومتی در دهمزنگ کابل می‌دانند؛ همان چیزی که در نهایت شگفتی، آقای اتمر خواستار رسیدگی به آن شده است!
اگرچه اتمر این‌همه را برای تبرئه خود از اتهام نقش بارز و برجسته او در فساد و فروپاشی و کشتار بیان کرده، اما خیانت او و غنی و سایر همدستان و دستیارانش در حلقه چندنفره ارگ ریاست جمهوری، به اندازه‌ای بزرگ و انکارناپذیر است که نه تنها نسل امروز افغانستان، بلکه تمام تاریخ آینده این سرزمین نیز آن را از یاد نخواهد برد.
