داعیه‌های بلند را به قیمت‌های نازل نفروشیم
آینده‌ی کشور از آنِ کسی‌ست که به این پرسش پاسخ مثبت و عملی ارایه کرده بتواند.
اما اولین قدم این خواهد بود تا داعیه‌های بزرگ مان را به قیمت نازل نفروشیم!
هرکسی دنیای دارد طوری که:
دنیای من عشق و آزادی ست که با معرفت و قدرت مشروع معنی پیدا می‌کند.
مهم نیست که دیگران نسبت به من چگونه نگاه می‌کنند، مهم این ست که نگاه من نسبت به هستی و پیرامون چگونه است .
شعر و سیاست ابزار اند مانند هزار و یک وسیله‌ی دیگر. در نگاه بلند به زندگی و هستی گاهی مقدس‌ترین اهداف حکم ابزار را به خود می‌گیرند، حتی عدالت برای زندگی‌ست نه خود زندگی به قول سروش .
پس خود زندگی بلندتر از آن چیزی‌ست که ما می‌پنداریم .
همین کافی‌ست که بدانیم برای رسیدن به هرچیز خوب باید به ابزار خوب نیز بها بدهیم.
جامعه گاهی برای حرکت آماده است و نتیجه‌بخش و گاهی مانع ایجاد می‌کند و بازدارندگی می‌آفریند، پس مهم است که بدانیم استمرار فعالیت‌های ما دیر یا زود به همان نقطه‌ی از تحول اجتماعی مطابقت خواهند کرد که آماده‌ی نتیجه‌بخشی باشد .
دنیای امروز ما نسبتاً از تعهد خالی شده است و اهداف بزرگ انسانی به فراموشی رفته‌اند، در چنین وضعیتی اندک‌اند آن‌هایی که تا پایان روی تعهد و قول شان می‌ایستند و حتا به طبع سرشت آدمی، عده‌ای بدون این‌که رذالتی در کارشان باشد، حوصله‌ی حرکت‌های تا پایان و طاقت‌فرسا را ندارند .
مشخص‌تر این‌که در سرزمین ما بسیار اند آدم‌هایی که دم از تعهد می‌زنند و مبارزه برای ارزش‌ها را شعار می‌دهند، در حالی‌که نیک بنگری آنچه که می‌گویند نمی‌کنند و یا آنچه بودند باقی نمانده‌اند .
همین امر باعث شده تا همه‌چیز به صورت ساختگی و تحمیلی بر روی شانه‌های ما بنشیند و به صورت عادت، تقلید و یا جبر پذیرفتنی شود .
ملت ما سال‌های سال برای آزادی، عدالت و دین جان داده و متاسفانه رژیم حاکم امروز بر سرنوشت شان، غیر همه آن‌چیزهایی‌ست که می‌خواستند، چون یا در آغاز یا میانه و یا پایان کار یک‌جاهایی از حرکت رو به پیش ما لنگی داشته است .
اگر همه‌ی ماجرا را به کنکاش بگیریم مثنوی هفت من کاغذ می‌شود و جز مأیوسیت چیزی به بار نمی‌آورد، ولی اگر بخواهیم به نتیجه‌‌ای برسیم، جز اتکا به اراده و ایمان و انگیزه‌ی دادخواهی برای عدالت و رفع تبعیض، با خوش‌بینی و مثبت‌اندیشی چاره‌ی دیگرنداریم .
مرده ریگ‌ها را باید بلغزانیم، حرکت‌ها را همه‌جانبه و موثر به راه بیاندازیم، ملت، منافع ملی و رابطه با دنیا را آبرومندانه تعریف کنیم .
مطمئنم که در نسل نو و مبارز ما علیرغم همه نابسامانی‌هایی که وجود دارد، انگیزه‌ی لازم برای تغییر در همه زمینه‌ها وجود دارد.
پس آیا می‌توانیم ازین انگیزه‌ها و احساسات هرچند سرخورده به نفع زندگی و انسانیت بهره‌برداری کنیم؟
آینده‌ی کشور از آنِ کسی‌ست که به این پرسش پاسخ مثبت و عملی ارایه کرده بتواند.
اما اولین قدم این خواهد بود تا داعیه‌های بزرگ مان را به قیمت نازل نفروشیم .
نویسنده: برنا صالحی
