دشمنی لجوجانه با تهران؛ بزرگترین اشتباه راهبردی امریکا در منطقه

سیاست امریکا در آسیای میانه، قفقاز و کسپین با شکست کامل انجامیده و در افغانستان با افتضاح و رسوایی تاریخی روبه رو گردیده است

تنها راه برون‌رفت از همه بحران‌های منطقه، ایجاد اتحادیه نوین منطقه‌ای میان افغانستان، ایران و پاکستان و حمایت امریکا از این اتحادیه است. بزرگترین اشتباه امریکا در دو دهه گذشته عدم حمایت از ایجاد این اتحادیه و دشمنی بیهوده و لجوجانه با ایران بوده است.
من سال ۲۰۰۲ میلادی در این زمینه در سخنرانی‌هایم در لندن تاکید نموده و هشدار داده بودم که در کتاب «افغانستان به کجا می رود»، بازتاب یافته است.
در این منطقه جهان روسیه، چین و هند سه ابر قدرت نیرومند هستند. ایران و پاکستان به تنهایی توان رقابت با این غول‌ها را ندارند. افغانستان اصلاً هیچ‌گونه چانسی برای بقا به عنوان یک کشور را ندارد و اگر همچو اتحادیه به میان نیاید، کار آن در آینده نزدیک تمام است و دیگر از روی نقشه برداشته خواهد شد و دست کم نیمی از آن را پاکستان با پول اعراب و چین اشغال خواهد کرد.
اگر همچو اتحادیه‌ای به میان بیاید، از یک سو از افتادن پاکستان و حد اقل نیمی از افغانستان در آینده در دست چین جلوگیری خواهد شد و از سوی دیگر بحران سر درگم افغانستان تا جایی حل خواهد شد.
بی چون و چرا کشورهای آسیای میانه و قفقاز هم به این اتحادیه متمایل خواهند شد و به پیمانه زیادی مشکل سه کشور عراق، سوریه و لبنان هم حل خواهد گردید.
دست ترکیه و عرب‌ها هم از این گستره کوتاه خواهد شد و برای امریکا چانس بازی کردن نقش از طریق این اتحادیه در آسیای میانه و قفقاز هم فراهم خواهد شد.
اگر امریکا این چانس طلایی را از دست بدهد، دیر یا زود سراسر منطقه را از دست خواهد داد و منطقه در کام چین فرو خواهد رفت.
امریکا به جای حمایت از چنین اتحادیه، پیوسته در اندیشه خام به میان آوردن دولت‌های وهابی در منطقه به کمک عربستان است که در همه جا به دلیل ارتجاعی بودن، با شکست و ناکامی رو به رو شده است.
ایران و روسیه در گستره قفقاز و آسیای میانه تضاد منافع تاریخی دارند. برخورد نابخردانه امریکا در قبال ایران موجب شده که روسیه دست بالایی در قفقاز و کسپین و آسیای میانه پیدا کند.
بازی کودکانه امریکا در افغانستان و عراق هم یکسره با باخت مفتضحانه به همراه خواهد بود. سیاست امریکا در آسیای میانه، قفقاز و کسپین با شکست کامل انجامیده و در افغانستان با افتضاح و رسوایی تاریخی روبه رو گردیده است.
امریکا در قبال ایران هم هیچ چانسی برای پیروزی ندارد. پس بهتر است به تنها راهبرد خردورزانه و سودمند رو بیاورد. در سال‌های دهه شصت و دهه هفتاد سده بیستم، سیاست امریکا همانا حمایت از همچو اتحادیه‌ای بود. اما شوروی‌ها با کودتای داوود خان آن را با شکست رو به رو کردند و سپس انقلاب در ایران و کودتای هفت ثور در افغانستان آن را به بایگانی تاریخ سپرد.
اکنون هنگام آن فرا رسیده که واشنگتن سر در گریبان خود فرو ببرد و پیامدهای وخیم راهبرد نادرست خود را در قبال کشورهای منطقه ارزیابی کند و نیک بیندیشد که در صورت تمایل بیشتر پاکستان به سوی چین، چه فاجعه‌ای رخ خواهد داد.
از قدیم‌ها گفته‌اند که باید جلو حادثه را پیش از وقوع آن گرفت. پس باید پیش از افتادن پاکستان به دست چین، در اندیشه جلوگیری از این فاجعه افتاد و با ایجاد اتحادیه مانع از این کار گردید. با افتادن پاکستان به دست چین، پای امریکا از افغانستان و آسیای میانه هم قطع خواهد شد. ایران و ترکیه همین اکنون از امریکا بریده‌اند. چنین بر می‌آید که واشنگتن در خواب عمیق افیونی تاریخ بسر می‌برد.