رفت‌و آمدها چیزی را تغییر نمیدهد
تقریباً هر وقتی که مقام‌های افغانستان به اسلام‌آباد می‌روند، در پایان جلسه با مقام‌های پاکستانی اعلام می‌کنند که دوطرف تعهد کرده‌اند در روزهای آینده اقداماتی انجام دهند که به کاهش خشونت و تسریع روند صلح کمک کند، اما روزها می‌گذرد و هیچ اقدامی صورت نمی‌گیرد.
دفتر مشاور امنیت ملی دیروز اعلام کرده است که در سفر بلندپایه‌گان امنیتی افغانستان به اسلام‌آباد، دوطرف توافق کردند که برای «پیشبرد روند صلح» و «کاهش خشونت‌ها» دست به اقدام‌های مشترک در روزهای آینده خواهند زد.
به نظر می‌رسد که دوطرف روی نهایی‌سازی سند «صلح و همبسته‌گی» هم رایزنی کرده‌اند.
قرار گزارشها، جنرال قمر باجوه فرمانده عمومی ارتش پاکستان هم در روزهای آینده به دعوت ریاست جمهوری به کابل سفر خواهد کرد.
توافق روی «اقدام‌های مشترک در روزهای آینده» کلیشه‌ای است که هر بار تکرار می‌شود. تقریباً هر وقتی که مقام‌های افغانستان به اسلام‌آباد می‌روند، در پایان جلسه با مقام‌های پاکستانی اعلام می‌کنند که دوطرف تعهد کرده‌اند در روزهای آینده اقداماتی انجام دهند که به کاهش خشونت و تسریع روند صلح کمک کند، اما روزها می‌گذرد و هیچ اقدامی صورت نمی‌گیرد.
حال هم امیدواری وجود ندارد که در روزهای آینده کدام اقدام مشخصی صورت بگیرد، اما این واضح است که ارتش پاکستان زیر فشار ایالات متحده، حاضر شده است که با افغانستان مذاکره کند. روشن است که ارتش پاکستان برای وقت‌کشی مذاکره می‌کند.
ارتش پاکستان باور ندارد که در افغانستان یک دولت مقتدر مدرن، وجود داشته باشد. از نظر ارتش، دستگاه‌های اطلاعاتی و نیروهای مذهبی پاکستان، افغانستان دشمن و دولت نیابتی هند است.
به همین دلیل است که آنان گروه طالبان و دیگر هم‌پیمانان فکری و نظامی این گروه را تا سطح متحدان خود ارتقا داده‌اند. ارتش پاکستان به این باور است که در نبود امریکا و جامعه جهانی، می‌تواند طالبان را در افغانستان به قدرت برساند.
از نظر جنرال‌های پاکستانی، حضور و فشار امریکا و ناتو موقتی است، نه دایمی. آنان فکر می‌کنند که این حضور روزی به پایان می‌رسد و طالبان بر می‌گردند. انتباه بسیاری‌ها این است که ارتش پاکستان با ناتو و امریکا وقت‌گذرانی می‌کند. به نظر می‌رسد که هدف پاکستانی‌ها از مذاکره با کابل، بیشتر خنثا کردن فشارهای امریکا و وقت‌کشی است تا تغییر استراتژیک در ذهنیت آنان.
افغانستان باید در مذاکره با پاکستان، همین نکته را در نظرداشته باشد. افغانستان نباید به این توهم دچار شود که نگاه ارتش پاکستان به افغانستان تغییر کرده است. تاکنون هیچ نشانه از تغییر در ذهن و فکر جنرال‌های پاکستانی در مورد افغانستان دیده نمی‌شود. آنان کاری نکرده‌اند که براساس آن بتوانیم استنباط کنیم که ارتش پاکستان، سیاست امنیتی هندمحور را در قبال افغانستان کنار می‌گذارد و راه جدیدی اختیار می‌کند. ولی با وجود این‌ها، مذاکره با پاکستان قابل دفاع است. مذاکره با پاکستان وجهه بین‌المللی افغانستان را تقویت می‌کند. وقتی با پاکستان مذاکره می‌کنیم به جهانیان نشان می‌دهیم که کابل ماجراجو نبوده و طرف‌دار ثبات و صلح در منطقه است.
افغانستان هیچ نوع آجندای خطرناک در منطقه ندارد. افغانستان ثبات می‌خواهد. کابل می‌خواهد جنوب آسیا با آسیای میانه وصل شود، تجارت رونق بگیرد، انرژی انتقال کند و صعنت به شکوفایی برسد، تا زنده‌گی مردمان کشورهای منطقه بهبود یابد. هدف افغانستان ایجاد ثبات و رشد اقتصادی است. اما بخشی از ارتش پاکستان، خودش را مدافع یک ایدئولوژی می‌داند، اهداف خطرناک امنیتی برای خودش تعریف کرده است و تروریزم را دارایی استراتژیک تعریف می‌کند. آنان هیچ باور به اتصال منطقه، پایداری دولت‌ها و بهبود زنده‌گی مردم ندارند. آنان می‌خواهند همه چیز را فدای اهداف ایدئولوژیک خیالی خود کنند. دولت‌مردان افغانستان باید این نکات را درنظرداشته باشند.
اختر سهیل – خبرگزاری دید
