خلیلزاد اکنون در منجلابی گیر افتاده که خود ساخته و حال نیز نه در پی اصلاح اشتباه گذشته که در پی فشار بیشتر بر دولت افغانستان است تا ملال ناشی از «ناامیدی و تاسف» را رنگ و روغن کند.
دور تازه سفرهای زلمی خلیلزاد فرستاده ویژه امریکا برای صلح افغانستان، با «تاسف و ناامیدی» از واشنگتن به ناروی و سپس به دوحه آغاز شد. در آغاز این دور، خلیلزاد در رشته توییتی نسبت به وضعیت گفت‌وگوهای میان‌افغانی ابراز تاسف و ناامیدی کرد و هشدار داد که دریچه صلح همواره باز نخواهد بود.
خلیلزاد اما پس از سفر به ناروی، به دوحه رفت و در عین ناامیدی با ملا عبدالغنی برادر معاون سیاسی گروه طالبان در قطر دیدار نمود. او احتمالاً به پاکستان و افغانستان نیز سفر خواهد کرد، اما دیدارش با هیئت طالبان در نخستین مرحله سفر، موضوعی را متادر و متبارز می‌کند که هر شهروند افغانستان نسبت به آن حق دارد شک کند.
آقای خلیلزاد توضیح نداده که از چه جهت متاسف است، آیا طالبان تمکین و انعطاف نشان نمی‌دهند، دولت افغانستان سر ناسازگاری دارد یا این که اصل مشکل در توافق و مذاکره و ارتباطی است که واشنگتن از طریق شخص خلیلزاد با طالبان دارد.
به نظر می‌رسد تاسف و ناامیدی خلیلزاد بیشتر متوجه کابل باشد؛ زیرا توقع کاخ سفید و نماینده‌اش در امور صلح افغانستان از ارگ این بود که بدون اما و اگر تسلیم محض خواسته‌های طالبان و پالیسی امریکا باشد؛ چیزی که تاکنون محقق نشده است.
اما بانی و عامل اصلی بُن‌بست در مذاکرات صلح، ناسازگاری دولت و طالبان و مهمتر از آن، بی باوری مردم نسبت به روندی که مدیریت آن نه در کابل که در اسلام‌آباد و واشنگتن طراحی شده، خود شخص خلیلزاد بوده/ است.
خلیلزاد در دو سال و نیم گذشته به دولت افغانستان خیانت کرد، به طالبان باغ‌های سبز و سرخ نشان داد و به ترامپ چنان گزارش داد که« یا سلطان! اوضاع بر وفق مراد است!»
خلیلزاد و جانب امریکا به خوبی آگاه بود که گروه طالبان، نظام و دولت و قانون اساسی و کلاً آنچه را که افغانستان در ۲۰ سال گذشته کمایی کرده، رد می‌کنند و بر «امارت اسلامی» کذایی شان تاکید دارد.
در چنین وضعیتی، سازش عجولانه با گروهی که جز کسب قدرت به کمتر از آن راضی نیست، مشروعیت بخشی به دسته‌ای که جز زبان ترور و هراس‌افکنی نمی‌داند و امضای توافق با طالبانی که حتا در متن توافق نیز اصطلاح «امارت اسلامی» را وارد کردند، عامل اصلی ناامیدی از وضعیت است. خلیلزاد اکنون در منجلابی گیر افتاده که خود ساخته و حال نیز نه در پی اصلاح اشتباه گذشته که در پی فشار بیشتر بر دولت افغانستان است تا ملال ناشی از «ناامیدی و تاسف» را رنگ و روغن کند. هوشیار باشید!
