صف طالبان یا داعش؛ مهاجرین اخراج‌شده چاره‌ای ندارند

جنگ ۱۹ ساله طالبان علیه نیروهای امریکایی و ناتو منجر به کشته شدن هزاران فرد ملکی، بی‌جاشدگان بی‌پیشینه، وضعیت سیاسی متزلزل و اقتصاد ضعیف شده است.

ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
وقتی عزیز امیر در سال ۲۰۱۱ میلادی از انگلستان اخراج شد و دوباره به کشورش بازگشت، با یک انتخاب رو به رو شد:‌ نافرمانی از طالبان و خطر کشته شدن یا پیوستن به آن‌ها.
آقای امیر (نام مستعار) دومی را انتخاب کرد و نه تنها زندگی خود را حفظ نمود، بلکه به خاطر امنیت خانواده‌اش که در مناطق تحت کنترول گروه‌های شورشی زندگی می‌کنند، این کار را انجام داد.
وی می‌گوید: «وقتی به قریه خود بازگشتم، کاملاً تحت کنترول طالبان بود».
جنگ ۱۹ ساله طالبان علیه نیروهای امریکایی و ناتو منجر به کشته شدن هزاران فرد ملکی، بی‌جاشدگان بی‌پیشینه، وضعیت سیاسی متزلزل و اقتصاد ضعیف شده است.
بسیاری مانند آقای امیر مجذوب و یا مجبور به پیوستن به شورشیان شده‌اند که در حال قدرت گرفتن در افغانستان است.
اکنون صدها مرد جوان مانند آقای امیر ۳۴ ساله به دنیال فرصتی در مذاکرات صلح بین ایالات متحده و این گروه افراطی هستند؛ چانسی برای به دست آوردن آزادی.
امیر افغانستان را در سال ۲۰۰۳ میلادی به سن شانزده سالگی ترک کرد.
او می‌گوید: «فامیلم تشویش داشت که طالبان ممکن مرا برای جنگ با نیروهای خارجی به خدمت بگیرند، بنابراین کمکم کردند تا اینجا را ترک کنم».
با این حال، صلح دایمی در کارت آقای امیر نبود. در سال ۲۰۱۱، وی در انگلیس به خاطر ورود غیر مجاز دستگیر و اخراج شد.
وقتی به خانه‌اش برگشت، فشارها برای پیوستن به طالبان تشدید یافت. آن‌هایی که همانند امیر از خارج اخراج می‌شوند، به عنوان خائن خطاب می‌شوند.
عبدالغفور رییس سازمان حمایت و مشاوره‌دهی به مهاجرین در کابل می‌گوید: «آن‌هایی که به افغانستان اخراج می‌شوند بسیار در وضعیت آسیب‌پذیر قرار می‌گیرند. آن‌ها هیچ شبکه اجتماعی یا پشتیبانی، پول برای سیر کردن خود و مکانی برای بود و باش ندارند».
آقای غفور می‌گوید که دولت‌های اروپایی و سازمان‌های بین‌المللی باید کارهای بیشتری برای حفاظت از عودت‌کنندگان انجام دهند. طبق آمارها، ۱۹ هزار و۳۹۰ تن از کشورهای عضو اتحادیه اروپا بین سال‌های ۲۰۱۵-۱۷ به افغانستان بازگشتانده شده‌اند. گزارش‌ دیگری حاکی از آن است که ۲۶ هزار و ۹۰۰ دستور برای ترک کشورهای اتحادیه اروپا بین سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ به مردم افغانستان صادر شده است.
غفور می‌افزاید: «سازمان‌های بین‌المللی هیچ برنامه دایمی برای کمک به عودت‌کنندگان و ادغام آن‌ها در جامعه ندارد. آن‌ها بسته‌های ادغام مجدد را پیشنهاد می‌دهند، اما در عمل عودت‌کنندگان با شرایط سختی برای دریافت آن مواجه هستند و حمایت‌ها کافی نیست. برای برخی مهاجرین اخراج شده بین شش و هشت ماه طول می‌کشد تا این بسته‌ها را دریافت کنند. بنابر این، آن‌ها در این زمان دشوار چی‌ کار کنند؟».
وی توضیح می‌دهد: «بدبختانه، برخی اوقات به جایی می‌رسد که آن‌ها (پناه‌جویان اخراج شده) مجبور می‌شوند برای زنده ماندن به شورشیان بپیوندند».
برای آقای امیر جنبه اقتصادی بخشی از مشکلات برای پیوستن به طالبان به عنوان جنگجو است. او می‌گوید: «هیچ فسادی اینجا نیست. من در این وضعیت نابسامان اقتصادی، شغلی دارم».
آقای غفور می‌گوید که ننگ، شرم و ترومای وابسته به اخراج شدن، بسیاری را در مقابل گروه‌های شورشی آسیب‌پذیر می‌سازد.
غفور می‌افزاید: «وقتی با برخی از پناهجویان اخراج شده صحبت کردم، یکی از بزرگ‌ترین سئوال‌های آن‌ها این است که ما در اینجا چی کار کنیم؟ به طالبان بپیوندیم یا داعش؟ و بدبختانه، قضیه‌هایی در مورد آن‌ها نیز وجود دارد که از طریق چنین شبکه‌ها، افراطی شده‌اند».
مذاکرات صلح جاری بین ایالات متحده و طالبان طی سال گذشته، امیدی برای افرادی چون آقای امیر و خانواده‌اش شده است.
امیر می‌گوید: «این زندگی نیست. زندگی واقعی چیزی بود که در لندن داشتم. می‌توانستیم به هر جای که بخواهیم برویم، آرام بود. وقتی این را به دوستان خود (دیگر جنگجویان طالبان) در اینجا توضیح دادم، باورشان نمی‌شد که زندگی در لندن این قدر آرام باشد. من از این زندگی خسته شدم».