صلح با امریکا، جنگ با مردم

به نظر می‌رسد که دل بستن به مذاکرات صلح امریکا و طالبان به منظور ایجاد ثبات و آرامش، تنها سرابی است که آدم‌های خوش خیال می‌توانند به آن امیدوار باشند.

شب گذشته و همزمان با ملاقات‌های زلمی خلیلزاد -نماینده ویژه امریکا در مذاکرات صلح با طالبان- با مقامات افغانستان، گروه طالبان به یکی از مهمترین مراکز تجمع نیروهای خارجی در کابل حمله کرد.
شاید این حمله آخرین کشتار نیروهای خارجی در افغانستان به دست طالبان باشد. چرا که ظاهراً، طالبان و امریکا بسیار نزدیک به امضای یک تفاهم نامه صلح هستند.
آقای خلیلزاد که پس از پایان نهمین دور گفت‌وگوهایش با مقامات طالبان به کابل سفر کرده، در مصاحبه‌ای گفته است که در اصول، با طالبان به توافق رسیده‌اند و مفاد توافق به ترامپ ارسال شده تا بعد از تایید او به امضا برسد.
او همچنین گفته است که در توافق امریکا و طالبان، به مسئله آتش‌بس، پرداخته نشده و جریان‌های سیاسی افغانستان باید در مذاکره با طالبان، موضوع آتش‌بس را به نتیجه برسانند.
گفته‌های آقای خلیلزاد بیانگر چند نکته مهم است:
اول این که امریکا مشخصاً به دنبال تامین امنیت نیروهای خود و حل و فصل مشکلاتش با طالبان است نه خاتمه جنگ در افغانستان.
بنابراین، مذاکرات خلیلزاد و طالبان اگر مذاکرات صلح هم خوانده شود، به طور واضح، فقط صلح میان امریکا و طالبان است نه صلحی که منجر به پایان دادن جنگ در افغانستان شود.
از این رو، حتی پس از امضای توافق نامه مذکور، نه تنها جنگ طالبان با دولت افغانستان خاتمه نخواهد یافت که به دلیل عدم حمایت امریکا از نیروهای مسلح افغانستان، طالبان با قدرت بیشتری علیه حکومت رسمی افغانستان خواهند جنگید.
دوم این که امریکا علی‌رغم اینکه مدعی شده حکومتی تحت عنوان امارت اسلامی را در افغانستان بر نمی‌تابد، اما با طالبان با همین عنوان گفت‌وگو کرده است.
این مشروعیت بخشی به طالبان، به معنای این است که امریکا، جنگ طالبان با حکومت افغانستان و نیز چگونگی ساختار حکومت افغانستان در آینده را یک مسئله داخلی افغانستان می‌داند و در صورتی که طالبان با استفاده از قدرت مضاعفی که در سایه توافق با امریکا به دست می‌آورند، شکل حکومت را از جمهوری اسلامی به امارت اسلامی تغییر دهند و آن را به مردم افغانستان تحمیل کنند، مورد مخالفت امریکا قرار نخواهد گرفت.
در چنین وضعیتی، به نظر می‌رسد که دل بستن به مذاکرات صلح امریکا و طالبان به منظور ایجاد ثبات و آرامش، تنها سرابی است که آدم‌های خوش خیال می‌توانند به آن امیدوار باشند.