طرح مدیریت پیامدهای بعدی چیست
برنامه‌ریزی برای رسیدگی به چالش‌های عملیاتی بی‌شمار و منابع مورد نیاز برای اعزام دوباره موفقیت‌آمیز نیروهای نظامی با روش سریع، خطرات مربوط به منافع اصلی ملی ایالات متحده را به حداقل می‌رساند
این امر کاملاَ واضح است که رییس جمهور ترامپ هرگز از جنگ جاری در افغانستان استقابل نکرد. او اغلب از این که نظامیان بیشتر همانند «نیروی پولیس» عمل می‌کنند تا نیروی جنگی انتقاد کرده است «به جز روزهای اول، ما هرگز واقعاً برای برنده شدن نجنگیدیم». در حالی که چنین اظهاراتی احساساتی و بحث برانگیز است، اما همچنین بیانگر ناامیدی مشترک مردم و سربازان کهنه‌کار از «جنگ‌های بی‌پایان» است. پس از ۱۹ سال جنگ، ترامپ استدلال می‌کند که در ابراز تمایل خود مبنی بر هر چه زودتر «آوردن سربازان به خانه» عجولانه عمل نمی‌کند.
به رغم مشکلات و بحران‌های موجود در افغانستان، وزارت دفاع امریکا در حال کاهش نیروهای امریکایی از ۱۲ هزار به ۸ هزار ۶۰۰ تن تا اواسط ماه جولای و خروج تمام سربازان تا ماه می سال ۲۰۲۱ است. همچنان گزارش‌ها حاکی از آن است که پنتاگون گزینه‌هایی را برای تکمیل خروج نیروها قبل از انتخابات ریاست جمهوری امریکا آماده می‌سازد.
توافق‌نامه دوحه در ۲۹ فبروری بین ایالات متحده و طالبان امضا شد که طالبان در مقابل خروج تمام سربازان امریکایی، تهدیدی برای ایالات متحده و متحدانش نباشند و از فعالیت دیگر گروه‌های تروریستی در افغانستان جلوگیری کنند. بدبختانه، حکومت افغانستان بخشی از توافق‌نامه دوحه نبود و به همین دلیل نه شهروندان این کشور و نه نیروهای امنیتی آن شامل تعهدات طالبان نمی‌شود.
قابل درک است که مقامات دولت افغانستان نسبت به الزامات توافق‌نامه دوحه و خروج تمام سربازان امریکایی و ایتلاف از این کشور نگرانند. شک و تردید آن‌ها را باید در بستر حوادث غم‌انگیز پسا خروج نیروهای اتحاد جماهیر شوروی از افغانستان در سال ۱۹۸۹، از جمله جنگ داخلی وحشیانه که سرانجام طالبان را در سال ۱۹۹۶ به قدرت رساند، مشاهده کرد. آیا تاریخ خود را در سال ۲۰۲۱ تکرار خواهد کرد؟ علاوه بر این، کاهش اخیر نیروهای امریکایی از سوریه نیز موجب اتهاماتی شد مبنی بر اینکه واشنگتن به کردها خیانت کرد. آیا کابل بعدی است؟
برای فرونشاندن انگیزه جنگ داخلی دیگر در افغانستان و ایجاد پناهگاه برای گروه‌های تروریستی، ترامپ ادعا کرد که «اگر بخواهیم، همیشه می‌توانیم دوباره برگردیم» و اگر لازم شود، ارتش ایالات متحده می‌تواند «مانند رعد و برق حمله کند طوری که هرگز نبوده است.»
جزئیات تخنیکی در رابطه به حذف حضور نظامیان امریکایی از افغانستان مهم است، زیرا بالای دشواری و اعزام بالقوۀ دوباره نیروهای جنگی تأثیر می‌گذارد. این امر شامل ترتیبات دسترسی آینده به پایگاههای هوایی نظامی، پایگاههای عملیاتی و دیگر زیرساخت‌های حیاتی در این کشور می‌شود.
توافق‌نامه دوحه، شرکای بین‌المللی را به کاهش نیروهای نظامی همزمان با نیروهای ایالات متحده در جدول زمانی مشابه ملزم می‌سازد. این بدان معنا است که ناتو برای بازگشت به افغانستان با مقاومت جدی کشورهای عضو رو به رو خواهد شد. تنش‌های فعلی ماحول روابط امریکا و ناتو تنها وضعیت را بدتر می‌سازد.
بحث در مورد اینکه توافق‌نامه دوحه خوب است یا بد، بی‌مورد است، چنانچه دولت ترامپ مصمم به خروج هر چه عاجل نیروهای امریکایی می‌باشد. متأسفانه، دورنمای توافق سیاسی بین طالبان و دولت افغانستان دور به نظر می‌رسد و خطر آغاز جنگ داخلی دیگر که باعث ایجاد پناهگاه‌های تروریستی شود، نیز وجود دارد.
افغانستان به عنوان «قبرستان امپراتوری‌ها» مشهور است، اما در صورت عدم موفقیت و هرج و مرج، مردم آن سنگین‌ترین هزینه‌ها را متحمل می‌شوند. برنامه‌ریزی برای رسیدگی به چالش‌های عملیاتی بی‌شمار و منابع مورد نیاز برای اعزام دوباره موفقیت‌آمیز نیروهای نظامی با روش سریع، خطرات مربوط به منافع اصلی ملی ایالات متحده را به حداقل می‌رساند.
