عطامحمد نور و سخن از موضع قدرت!

پس از سناریوی بازداشت آصف مهمند در مزارشریف، نشست خبری‌اش در کابل، اتهاماتی که علیه عطا محمد نور مبنی بر این‌که از سوی پسر و محافظان والی بلخ مورد لت و کوب قرار گرفته است، اظهارات گلبدین در مورد مردم پنجشیر و احمدشاه مسعود و اعلام راهبرد جدید دونالد ترامپ در پیوند به افغانستان، عطامحمد نور عضو برجسته ائتلاف نجات در یک همایش مردمی سخنان تندی علیه حکمتیار ابراز کرده و همچنان حکومت را هشدار داد که دست از توطئه بردارد.
حکومت اما، در برابر حملات تند لفظی آقای نور به حکمتیار و حلقه ارگ موضع مشخص نگرفته و تنها به همین بسنده کرده است که عطامحمد نور جزو حکومت است و مسئولان مرکزی حکومت حرفی در رد یا تایید سخنان او ندارند.
پرسش اینست که آیا حرف‎های آقای نور در چنین برهه زمانی از موضع قدرت ابراز شده یا برعکس نتیجه در تنگنا بودن او است و ناشی از فشارهای حکومت مرکزی بر او و تیم سیاسی‎اش است!
با توجه به خاموشی ارگ در برابر آقای نور و حملات تند لفظی‎اش به حکمتیار و شورای امنیت ملی می‎توان به این نتیجه رسید که حلقه قدرت در ارگ، اکنون دانسته است که توطئه علیه عطامحمد نور همانند توطئه علیه دیگر رهبران طیف جبهه شمال نیست؛ چه آقای نور هم در مرکز کشور هواداران زیاد دارد و هم حزبی که او وابسته به آن است یکی از طرف‎های اصلی قدرت در کشور به شمار می‎رود.
از سوی دیگر، فورمول توطئه‎ای که علیه او به کار رفته به قول عام «سرمه آزموده» است که در گذشته یک بار جواب آن مثبت از آزمایشگاه بیرون آمده، ولی هربار نمی‎توان روی آن حساب کلان باز کرد.
جنگ لفظی و حملات تاکتیکی سیاسی را گلبدین حکمتیار آغاز کرد و با حمله بر شخصیت احمدشاه مسعود زمینه واکنش‎های هواداران آن سر ریسمان سیاست افغانستان را فراهم کرد. حکومت با عقد توافق‎نامه صلح با حکمتیار این‎ حساب را داشت که با آمدن او اعضای حزب اسلامی به حکومت می‎پیوندند و یک جبهه در برابر نیروهای امنیتی کم‌تر خواهد شد، ولی حرف‎ها و حرکت‎های حکمتیار نشان داده است که نه تنها حضور او در کابل سودی در جهت کاهش جنگ در کشور نداشته، برعکس مخالفت جهات دیگر سیاسی را نیز با حکومت سبب شده است. پس حکومت با درک این موضوع می‌داند که موضع گرفتن به خاطر حکمتیار به معنی از دست دادن بیش‌تر وجهه خودش است.
حکومت به همکاری غرب به ویژه ایالات متحده امریکا برای مبارزه با رقبای قدرت‎مند سیاسی‎اش حساب‎های زیادی باز کرده بود ولی راهبرد جدید امریکا نشان داد که این حساب حکومت نیز رویایی بیش نیست و ارگ‌نشینان باید خودشان در بعد داخلی سیاست، با طرف‎های مختلف تعامل کنند.
دیدارهای جداگانه سفرای کشورهای غربی با سران مخالفان سیاسی حکومت نیز خبر از آن می‎دهد که شرکای غربی ارگ دیگر آن اعتماد سال‎های گذشته را به بوروکرات‌های از غرب برگشته ندارند؛ چه اگر وضع به منوالی می‎بود که در زمان حامد کرزی به پیش می‎رفت، بدون شک ارگ خاموشی اختیار نمی‎کرد.
ترامپ نیز در راهبرد جدیدش به روشنی گفت که موضوعات داخلی افغانستان به خود حکومت این کشور تعلق دارد و ایالات متحده درگیر این مسئله نخواهد شد.
اکنون با توجه به خاموشی حکومت، بحران‎زا بودن حضور حکمتیار در کابل برای حکومت، بی‌اعتمادی شرکای غربی حکومت نسبت به توانایی آن در مدیریت کشور و استفاده حلقات خاص حکومت از فورمول‎های لو رفته توطئه به این نتیجه می‌رسیم که موضع‎گیری‎های عطامحمد نور در برابر حکمتیار و هشدارهای او به حکومت از موضع و موقف قوت بوده نه ضعف؛ زیرا آقای نور با گذشتن از فشارها و تنگناهای اِعمال‌شده در سه سال گذشته از سوی حکومت مرکزی اکنون در جایی ایستاده است که بتواند حکومت را به چالش بکشد. هرچند حکومت نیز آرام نخواهد نشست.
ظاهر شکوهمند- خبرگزاری دید