فاز جدید روند صلح؛ احتمال دیدار پمپئو و برادر چقدر است

امریکا کشوری است که می‌تواند به خاطر سود، نظامی را که خود احداث کرد، حمایت کرد، نهادینه ساخت و به سوی به اصطلاح « دمکراسی» هدایت کرد به معامله گرفته و به حاشیه براند. در گذشته حکومت ویتنام را داریم و اکنون کابل.

شام گذشته برخی رسانه‌های بین‌المللی از احتمال رفتن مایک پمپئو وزیر خارجه امریکا به قطر و دیدار احتمالی او با ملا برادر معاون گروه طالبان در امور سیاسی خبر دادند. به نقل از پمپئو گفته شد که او به صورت مشروط در صورت پیشرفت گفت‌وگوهای صلح میان هیئت امریکایی و طالبان به قطر خواهد رفت.
به نظر می‌رسد این احتمال اکنون جدی‌تر شده و در یکی دو روز آینده شاهد دیدار وزیر خارجه امریکا با ملا برادر خواهیم بود.
با توجه به روند گفت‌وگوهای صلح که در پنج دوره میان هیئت‌های طالبان و امریکا جریان داشته، این احتمال بلند است و به زودی شاهد این دیپلماسی عجیب باید باشیم.
خبر می‌رسد که امریکایی‌ها و طالبان روی خروج نیروهای امریکایی از افغانستان در یک دوره زمانی مشخص به توافق خواهند رسید؛ چیزی که اصلی‌ترین خواست طالبان برای روند صلح خوانده می‌شود.
دیپلماسی امریکا در مبارزه با طالبان، در شش ماه اخیر به شدت تغییر کرده و دیده شد که دیپلمات‌ها در یک بازی نفسگیر درجه داران نظامی را « کیش و مات » کرده‌اند. دیگر سرو صدایی از جنرالان نیست که می‌گفتند «برای طالبان زمین و آسمان را جهنم می‌سازیم». اکنون کار به جاهای باریکی رسیده و باید «غول جادویی» در پی کسب آبرو باشد.
از شاخصه‌های نظام‌های لیبرال دمکراسی، یکی همین اولویت «سود» بر همه «چیز» است. اگر سود امریکا( شما بخوانید منافع ملی) ایجاب کند، می‌تواند « مرد کوتاه خپله» را « رهبر با شعور بالا» ی کوریای شمالی بخواند.
امریکا کشوری است که می‌تواند به خاطر سود، نظامی را که خود احداث کرد، حمایت کرد، نهادینه ساخت و به سوی به اصطلاح « دمکراسی» هدایت کرد به معامله گرفته و به حاشیه براند. در گذشته حکومت ویتنام را داریم و اکنون کابل.
اکنون نیز وضع از همین قرار است. مایک پمپئو به خاطر سود کاخ سفید، با طالبان « تروریست» مذاکره کرده و در مصرف هزاران میلیون دالر صرفه جویی می‌کند.
از حرکت‌های اخیر به وضاحت آفتاب تابستانی معلوم است که امریکا فقط به گزینه خروج، آن هم از نوع زودهنگام فکر می‌کند. پس در این وضعیت سیاسیون، حکومت، جامعه مدنی و اتاق فکر افغانستان باید متوجه باشد که سناریوی دهه هفتاد خورشیدی دوباره رقم نخورد.
در آخر باید به فکر ایجاد کمیسیون پذیرایی از « طالبان کرام» باشیم.