فرهنگ رقابت سیاسی؛ بازنده برای برنده مبارک باد بگوید

اکنون های و هوی کردن، هوچی گری و عربده کشی راه به جایی نمی‌برد جز ایجاد بحران و سنگ کردن نان مردم. مردمی که در این پنج ماه گذشته بارها تاوان لجبازی‌ها، تحریم‌ها و هوس‌های سیاسی را پرداخته‌اند و اکنون می‌خواهند نفسی به راحتی بکشند.

پس از انتظار طولانی، نتیجه نهایی انتخابات ریاست جمهوری ششم میزان سال ۱۳۹۸ خورشیدی از سوی کمیسیون انتخابات اعلام شد. در این دور که با کش و قوس‌های فراوان همراه بود، محمد اشرف غنی با کسب بیش از ۵۰ درصد آرا برنده اعلام شده و برای پنج سال دیگر به عنوان زمامدار کشور معرفی شد.
محمد اشرف غنی در نتیجه ابتدایی انتخابات نیز برنده اعلام شده بود، اما در آن زمان تیم ثبات و همگرایی به رهبری داکتر عبدالله اعتراضاتی را برگزار و شکایاتی را ثبت کرد که پس از بررسیی شکایات، کمیسیون شکایات انتخاباتی به تفتیش ویژه و بازشماری آرای برخی محلات مورد مناقشه رای داد.
کمیسیون انتخابات پس از تفتیش ویژه آرای مورد مناقشه، امروز سه‌شنبه(۲۹دلو) نتیجه نهایی انتخابات را اعلام و محمد اشرف غنی را برنده معرفی کرد.
هرچند سطح مشارکت در انتخابات ۶ میزان به شدت پایین، ناامنی چالشی مزید بر آن و روند صلح چالشی جدی علیه انتخابات بود، ولی انتخابات در نفس خود متعالی ترین نمود دموکراسی و مردم سالاری یا اراده ملی است که اینک متحقق شد.
انتخابات ۶ میزان در شرایطی برگزار شد که حتا شماری از دسته‌های انتخاباتی به برگزاری آن باور نداشتند. متحدان خارجی نظام نیز به دیده شک و تردید به آن می‌نگریستند، ولی حکومت متعهد به برگزاری آن بود و انجام شد.
اما پیش از پرداختن به این که چرا انتخابات خیلی اهمیت دارد/داشت، لازم است که مکثی کوتاه در مورد کمیسیون‌های انتخاباتی داشته باشیم.
کمیشنران قبلی کمیسیون انتخابات که انتخابات پارلمانی را مدیریت کردند، اکنون در زندان به سر می‌برند، چون دسته‌های انتخاباتی گفتند که آنان تقلب کردند و با این کمیسیون به سوی انتخابات ریاست جمهوری نمی‌روند، و در تاریخ کشور برای اولین بار کمیشنران کمیسیون‌های انتخاباتی از سوی نامزدان انتخاب شدند. در واقع کمیشنران کمیسیون‌های انتخاباتی نمایندگان نامزدان هستند و این پلی است که خود نامزدان زده‌اند.
این را به یاد داشته باشید که به آن برخواهیم گشت.
اکنون در آستانه روند صلح، زمزمه‌های حکومت موقت، سپرده شدن قدرت به گروه طالبان، خروج نیروهای امریکایی و سقوط جمهوری، فروپاشی نظام و قوای مسلح، مذاکرات امریکا و طالبان و مقدمات مذاکرات میان‌افغانی، نتیجه انتخابات معلوم شد. نتیجه انتخابات در واقع پیروزی جمهوریت، قانون اساسی، نظام، قوای مسلح، دستاوردهای نزدیک به دو دهه اخیر و کلیت مردم افغانستان بر چالش‌هایی است که این همه را تهدید به نابودی می‌کرد/ می‌کند.
پیش از برگزاری انتخابات، برخی حلقات سیاسی و حتا نامزدان می‌گفتند که برگزاری انتخابات در چنین شرایطی مطلوب نیست. برخی سناریوی حکومت موقت را مطرح کردند و حتا کسانی به التماس از طالبان می‌خواستند که در ساختار آتی قدرت برای آنان جایگاهی در نظر داشته باشد. اما انتخابات برگزار شد و امروز ما شاهد یک حکومت مشروع برخاسته از مردم سالاری، منتخب و دموکراتیک هستیم.
اکنون حکومت قانونی افغانستان می‌تواند از جایگاه مشروع، قانونمند، قدرتمند و به نمایندگی از مردم افغانستان در برابر مخالفان مسلح، همسایگان و تمام طرف‌ها بایستد، مذاکره کند و داد و ستد داشته باشد. اکنون گروه طالبان با یک حکومت منتخب مشروع که از قضا مدافع جمهوریت نیز است، مواجه هستند و باید در برابر خیلی از ارزش‌های کشور تمکین کند.
اکنون برگردیم به قاعده بازی و رقابت انتخاباتی، تیم ثبات و همگرایی اعلام نمود که از پروسه خارج شده و نتیجه هرچه باشد برای آنان پذیرفتنی نیست.
باید به این پرسش پاسخ داده شود که این چگونه رقابت است که به آنچه خود نیز بنیان گذاشته‌اید پشت می‌کنید. مگر کمیشنران کمیسیون انتخابات از سوی خود نامزدان انتخاب نشدند؟ اگر شدند که باید به قاعده بازی گردن بنهند و رقابت را به حریف واگذار نمایند. این چه نوع رقابت است که هم می‌برید، هم می‌دوزید و هم می‌پوشید.
بازی انتخابات یک رقابت دموکراتیک است که برنده و بازنده دارد و اخلاق رقابت ایجاب می‌کند که قوانین و قواعد آن رعایت شده و بازنده برای برنده تبریک بگوید. اکنون های و هوی کردن، هوچی گری و عربده کشی راه به جایی نمی‌برد جز ایجاد بحران و سنگ کردن نان مردم. مردمی که در این پنج ماه گذشته بارها تاوان لجبازی‌ها، تحریم‌ها و هوس‌های سیاسی را پرداخته‌اند و اکنون می‌خواهند نفسی به راحتی بکشند.
سخن زدن از حکومت موازی، کودتا، تشکیل حکومت با توسل به زور و خشونت جز تضعیف نظام، فشار بر مردم و ناامید شدن متحدان جهانی کشور پیامد دیگر نخواهد داشت و باید جداً از آن پرهیز شود.