ماسک بخرند یا غذا؛ بی‌نوایان آسیای جنوبی با انتخابی سخت مواجه‌اند
خان در شهر کابل می‌گوید: «من کم‌تر از ۱۰۰ افغانی (۱.۳۲ دالر) امروز به دست آوردم. چی کار می‌توانم انجام دهم؟ آیا باید ماسک بخرم با غذا برای خانواده‌ام».
ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
ماسک بخرد و اجازه دهد خانواده‌اش گرسنه بماند یا غذا بخرد و در مکان‌های پرازدحام بدون ماسک برود – این انتخاب حساس و سختی برای حیات‌الله خان یک کارگر افغان است که درآمد روزانه‌اش در زمان شیوع ویروس کرونا به کم‌تر از ۱.۵۰ دالر کاهش یافته است.
مانند بسیاری از بی‌نوایان آسیای جنوبی، خان انتخابی جز رفتن به بیرون از خانه برای کار ندارد.
اما بدون شنیدن در مورد شیوع ویروس کرونا، وی توان خرید ماسک را که مقامات برایش گفته باید بپوشد، ندارد.
خان در شهر کابل می‌گوید: «من کم‌تر از ۱۰۰ افغانی (۱.۳۲ دالر) امروز به دست آوردم. چی کار می‌توانم انجام دهم؟ آیا باید ماسک بخرم با غذا برای خانواده‌ام».
اکنون پوشیدن ماسک در بسیاری مکان‌ها در هند، پاکستان و سریلانکا اجباری است و در افغانستان و بنگلادیش توصیه شده است که منجر به افزایش تقاضا و قیمت آن شده است.
با وجود این که یک ماسک سادۀ یکبار مصرف که اکنون در بعضی از مناطق تا ۷ دالر به فروش می‌رسد، این امر شکل جدیدی از نابرابری را در شهرهایی ایجاد کرده که صدها میلیون نفر در شرایط تنگ و غیر بهداشتی زندگی می‌کنند.
میناکشی گنگولی مدیر بخش آسیای جنوبی دیدبان حقوق بشر می‌گوید اقدامات قرنطین ناشی از ویروس کرونا به جوامع منزوی به طور نامتناسب آسیب رسانده است.
گنگولی می‌گوید: «مطمئاً، ویروس کرونا خود فرق بین شاه و گدا، نژاد یا دین را نمی‌شناسد. ولی چگونگی تأثیر آن بر افراد از لحاظ دسترسی آن‌ها به مواد غذایی، سرپناه، بهداشت و سایر نیازهای اساسی بسیار متفاوت است».
منطقه آسیای جنوبی نسبت به سایر بخش‌های جهان با توجه به ثبت مرگ و میر در هند – کم‌تر از یک هزار نفر – کم‌تر آسیب دیده است.
اما «نیپونا کومبالاتارا» سخنگوی آکسفام در آسیا می‌گوید مواردی مانند افزایش قیمت محصولات بهداشتی، نیاز به سرمایه‌گذاری عمومی را بیشتر برجسته می‌کند.
وی با بیان اینکه دولت‌ها وسایل محافظتی را برای افراد فقیر و آسیب‌پذیر فراهم کند، گفت: «واضح است افرادی که برای آوردن غذا سر سفره شان تلاش و تقلا می‌کنند، نمی‌توانند پول کیت‌های ایمنی، آزمایش و مراقبت را بپردازند».
