مشاهدات امدادگران بین‌المللی پس از یک سال حاکمیت طا-لبان
هیچ مکتب و راه دسترسی در این منطقه وجود نداشت. امدادگران مجبور بودند از بستر رودخانه‌ها و کوه‌ها عبور کنند. حتی برای پیمودن ۱۰ کیلومتر یک روز کامل طول می‌کشید
اگرچه افغانستان قبل از سقوط کابل، سال‌ها با خشکسالی مواجه بود، اما جامعه بین‌المللی تا حد زیادی پس از اگست ۲۰۲۱ دست از کار در افغانستان کشیده؛ کشوری که زمانی به شدت به کمک‌های خارجی وابسته بود، اکنون با بحران‌های انسانی بدتر مواجه است.
امدادگران می‌گویند که خانواده‌ها در آستانه گرسنگی هستند؛ یک بار در روز نان و چای می‌خورند و اگر خوش چانس باشند، دو بار در روز. کودکان سوءتغذی در شفاخانه‌ها درمان می‌شوند اما پس از رخصت شدن دوباره سوء تغذیه به سراغ شان می‌آید. زنان گزینه زیادی برای امرار معاش ندارند تا بتوانند خانواده خود را سیر کنند.
امدادگران می‌گویند که یک محموله مواد غذایی از جانب کانادا که می‌توانست ۱ هزار و ۸۰۰ کودک را سیر کند، به تازگی به دلیل قوانینی که ارایه کمک به طا-لبان را ممنوع می‌کند، لغو شده است.
در نتیجه، کمک‌های نجات‌بخش نمی‌تواند به افرادی که بیشتر به آن نیاز دارند برسد. در همین حال، انتظار می‌رود بحران افغانستان با نزدیک شدن زمستان وخیم‌تر شود.
گفت‌وگو با کارگرانی که در حال کمک‌رسانی در افغانستان بودند، داستان‌های دلخراش شان را یک سال پس از رویکار آمدن طا-لبان چنین تعریف می‌کند.
کودکان گرسنه
ملانی گالوین رییس تغذیه یونیسف افغانستان در کلینیکی در جنوب افغانستان با زنی ملاقات کرد که از یاد و خاطرش نمی‌رود.
گالوین گفت که این زن گریه می‌کرد و نوزاد شش ماهه‌ای را در آغوش گرفته بود و آن‌قدر دچار سوء‌تغذیه بود که وزن نوزاد کم‌تر از یک نوزاد تازه متولد شده بود.
گالوین می‌گوید: «اگر کودک شش ماهه او در آن روز به دنیا می‌آمد، ما آن نوزاد را یک نوزاد کم‌وزن در نظر می‌گرفتیم. آن‌ها در معرض خطر بالایی قرار داشتند و این یک کودک شش ماهه بود.»
این زن به شدت نیاز داشت که فرزندش را به شفاخانه ببرد، اما نمی‌توانست بقیه اعضای خانواده‌اش را پشت سر بگذارد.
گالوین با اشاره به اینکه موارد دیگری از این قبیل و عوارضی را که بر سلامت روان مادران وارد می‌کند، دیده است. وی گفت: «من روح گشته بودم. این بدترین وضعیت تغذیه‌ای است که در دوران کاری خود در یونیسف دیده‌ام.»
گرسنگی فراگیر تا حدودی به دلیل سال‌ها خشکسالی قبل از تسلط طا-لبان است، اما با فروپاشی اقتصادی افغانستان تشدید شده است. به گفته دیده‌بان حقوق بشر، پس از به دست گرفتن قدرت توسط طا-لبان و مسدودشدن دارایی‌های بانک مرکزی افغانستان در ایالات متحده، جامعه جهانی کمک های خود را متوقف کرد.
گالوین می‌گوید که شفاخانه‌ها دو برابر تعداد کودکان را درمان می‌کنند، و اگرچه آن‌ها اغلب بهبود می‌یابند، اما از یک مادر شنیده است که پس از ترخیص دوباره به زندگی بدون نان و آب بر می‌گردد.
سوگول عاکف رییس برنامه جهانی غذای سازمان ملل می‌گوید که خانواده‌ها در این تقلا هستند که با افراد مجردی که از ۱۲ عضو خانواده حمایت می‌کنند، زندگی خود را بگذرانند. مردم اقلام خانه را برای غذا می‌فروشند.
خانواده‌ها در ناامیدی فرزندان خود را به جای مکتب سر کار می‌فرستند. سلام الجنابی یک امدادگر سازمان ملل از عراق، می‌گوید که در هرات پدری از فرستادن پسرش- یک کودک حدوداً شش یا هفت ساله- برای جمع‌آوری پلاستیک از سطل زباله‌ها گفت تا برای خود نان بخرد.
گالوین می‌افزاید که دختران بیشتر از پسران دچار سوء‌تغذیه شدید هستند و تصمیمات در مورد تخصیص غذا همیشه بر اساس جنسیت بوده است.
زندگی در انزوا
پس از زلزله‌ای قوی که در ماه جون یک منطقه کوهستانی در شرق افغانستان را لرزاند، دینش تالپاویلا شهروند تورنتو که به عنوان افسر پناه‌گاه در کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل خدمت می‌کرد، از جمله کسانی بود که در منطقه دورافتاده‌ای که امدادگران سال‌هاست به آنجا نرفته بودند، پاسخ داد.
در پکتیکا و خوست، تالپاویلا و همکارانش مردمی را دیدند که در چاله‌هایی که پس از ویران شدن خانه‌هایشان حفر کرده بودند، خوابیده بودند. سرویس بهداشتی وجود نداشت.
هیچ مکتب و راه دسترسی در این منطقه وجود نداشت. امدادگران مجبور بودند از بستر رودخانه‌ها و کوه‌ها عبور کنند. حتی برای پیمودن ۱۰ کیلومتر یک روز کامل طول می‌کشید.
به گفته تالپاویلا، سرپناه بزرگ‌ترین نیاز بعد از غذا است.
تالپاویلا گفت که از زمانی که طا-لبان کنترول را به دست گرفتند، حوادث امنیتی کم‌تری رخ داده است که به امدادگران اجازه می‌دهد تا به عمق روستاها بروند. این بدان معناست که برخلاف گذشته، کمک‌ها می‌تواند به مناطق بیشتری مانند پکتیکا و خوست برسد. سازمان ملل گزارش می‌دهد که میزان جرم و جنایت همچنان بالاست.
بحران برای زنان و دختران
یک دختر افغان به تازگی به یونیسف گفت که زنی در همسایگی‌اش جان خود را گرفت زیرا امیدی به آینده نداشت.
با دسترسی محدود به آموزش و اشتغال، زنان و دختران در میان بحران گرسنگی و سرپناه در شرایط بدتری قرار دارند.
سلام الجنابی همکار گالوین در یونیسف می‌گوید: «در واقع، این بحران سلامت روان است.»
در ماه مارچ، طا-لبان تصمیم به بازگشایی مکتب‌های دخترانه صنف ششم و بالاتر گرفتند. به گفته میشل باشله مسئول حقوق بشر سازمان ملل متحد، مشاغلی که تحت مالکیت و اداره زنان هستند، تعطیل شده‌اند. طا-لبان همچنین محدودیت‌هایی را در مورد نحوه لباس پوشیدن زنان اعمال کرده‌اند، اگرچه این فرمان دستور می‌داد که آن‌ها سر تا پا خود را در انظار عمومی بپوشانند، برخی سرپیچی کرده‌اند.
شورای حقوق بشر سازمان ملل در ماه جولای گزارش داد: «هر روز حداقل یک یا دو زن به دلیل کم‌بود فرصت، به خاطر سلامت روانی و فشاری که وارد می‌شود، دست به خودکشی می‌زند».
اگرچه نیازهای زیادی در میان افغان‌ها وجود دارد، الجنابی می‌گوید که وضعیت زنان و دختران باید «موازی» با نیازهای اولیه زندگی شان مورد توجه قرار گیرد.
او افزد: «شما نمی توانید این‌ها را از هم جدا کنید.»
