ملا زلمی خلیلزاد؛ وکیل مدافع «امارت اسلامی»

از ملا خلیلزاد باید پرسیده شود، زمانی که گروه تروریستی طالبان بر نماز جنازه در ننگرهار و شفاخانه زایمان در کابل حمله کرد کجا تشریف داشت، زمانی که گروه طالبان بر کاروان نیروهای امنیتی در لغمان یورش برده و نظامیان کشور را قتل عام کرد، در کدام جزیره خوشگذرانی می‌کرد.

زلمی خلیلزاد فرستاده ویژه ایالات متحده امریکا در امور صلح افغانستان به تازگی در واکنش به حمله هوایی ارتش کشور بر تجمع برخی سران طالبان در هرات، واکنش تندی نشان داده و در توییتی گفته است که سطح خشونت‌ها قابل قبول نیست و باید کاهش یابد.
او در این توییت گفته است: «۲۴ ساعت گذشته، خشونت‌ها در افغانستان خیلی زیاد بوده و بسیاری جان‌های خود را از دست می‌دهند. در هرات، عکس‌ها و گزارش‌های شاهدان عینی حاکی از آن است که بسیاری غیرنظامیان، از جمله کودکان در میان قربانیان حمله هوایی افغانستان هستند. ما این حمله را محکوم و از تحقیقات در این رابطه پشتیبانی می‌کنیم».
بهتر است که زلمی خلیلزاد را ملا زلمی خلیلزاد خطاب کنیم و در یک مراسم کاملاً «امارتی» دستار به سرش بپیچانیم و سمت «وکیل مدافع طالبان» را برایش تبریک بگوییم؛ چون در بازه زمانی آغاز مذکرات میان امریکا و طالبان و پس از امضای توافقنامه صلح دوحه، همواره در نقش وکیل مدافع این گروه ظاهر شده و این حکایت از آن دارد که او بر علاوه نمایندگی از وزارت خارجه امریکا، شغل شریف دفاع و توجیه جنایت‌های تروریستی گروه طالبان را نیز به دوش می‌کشد.
اقدامات و اظهارات ملا خلیلزاد همواره برای ملت و دولت افغانستان مشکوک، دو پهلو و مملو از بی‌اعتمادی بوده است. او همیشه کوشیده که با تحمیل دیدگاه‌ها و نظرات خودش چه در روند صلح و چه در امور سیاسی و اداری داخلی کشور تاثیرات دلخواه خود را بگذارد و از این رهگذر اعتباری در دستگاه دیپلماسی «عجیب غریب و دمدمی مزاج» دونالد ترامپ دست و پا کند.
خلیلزاد اگر واقعاً خیر و خواستار صلح پایدار در کشور است، باید بر طالبان فشار وارد کند که هر روز بر شاهراه‌ها حمله می‌کنند، مراکز اداری و صحی و امنیتی را آماج قرار می‌دهند، از مردم ملکی به عنوان سپر انسانی استفاده می‌کنند و غیر نظامیان را در نقاط مختلف کشور قتل عام می‌نمایند.
از ملا خلیلزاد باید پرسیده شود، زمانی که گروه تروریستی طالبان بر نماز جنازه در ننگرهار و شفاخانه زایمان در کابل حمله کرد کجا تشریف داشت، زمانی که گروه طالبان بر کاروان نیروهای امنیتی در لغمان یورش برده و نظامیان کشور را قتل عام کرد، در کدام جزیره خوشگذرانی می‌کرد و زمانی که «امارت اسلامی» بر ریاست امنیت ملی سمنگان حمله انتحاری موتربمب انجام داد و در آن ده‌ها نفر از نظامی و ملکی کشته و زخمی شدند، مصروف طرح کدام تئوری توطئه بوده است.
روزانه دست کم ده‌ها فرد ملکی(نظامیان را نادیده می‌گیریم) از سوی گروه طالبان از شاهراه‌ها ربوده می‌شوند، حملات و تهاجمات این گروه در ۳۴ ولایت کشور به اوج رسیده، روستاهای کشور توسط ماشین جنگی آن به خاک و خون کشیده می‌شود و هیچ نقطه را امن نگذاشته است. ولی جناب ملا صاحب خلیلزاد انگار دنیا گل و گلزار است و پایش در دوحه و سرش در اسلام‌آباد تشریف دارد تا برنامه‌های آینده ارباب و نوکر(اسلام‌آباد و طالبان) را هماهنگ کند.
اما زمانی که نیروهای امنیتی و دفاعی ملی کشور برای دفاع از خود، جان و مال و ناموس و تمامیت ارضی و دفع سرطانی به نام طالب عملیاتی انجام می‌دهد، قیل و قال مولانا صاحب خلیلزاد به عرش می‌رسد که «واحسرتا! واویلا! وامصیبتا!» روند صلح به عقب رفت و نابود شد.
جناب مولانا صاحب خلیلزاد! چه صلحی، کدام روند، کدام پروسه؟
زمانی که با «امارت اسلامی» مذاکره کردید، به توافق رسیدید و توافقنامه امضا نمودید، حکومت و نظام مشروع افغانستان را نادیده نگرفتید؟ آیا مگر نه این است که در توافق و تعهد شما و این گروهک تروریستی جایی برای نماینده مشروع افغانستان نیست.
اگر صلحی است، اگر روندی است. فی مابین مولوی صاحب برادر به نمایندگی از «امارت اسلامی» و مولانا صاحب خلیلزاد به نمایندگی از وزارت خارجه امریکا و ده‌ها آدرس پیدا و پنهان و مشکوک دیگر است، نه دولت افغانستان.
اما سخن پایانی، روند صلحی را که خلیلزاد آغاز کرد، رهبری نمود و منجر شد به امضای توافقنامه صلح میان امریک و گروه طالبان، از همان نطفه توطئه‌ای بوده علیه نظام و مردم افغانستان، تلاشی بوده برای تقدیم کشور به طالبان و پاکستان و کودتای خائنانه علیه حاکمیت ملی افغانستان، در همان روزهای مذاکرات میان خلیلزاد وطالبان نیز حمدالله محب مشاور امنیت ملی کشور به درستی دریافته بود و بیان کرد که خلیلزاد در پی کودتا علیه حکومت افغانستان است؛ اکنون نشانه‌های کودتا خود را نشان می‌دهد. در غیر آن دفاع از عملکرد خونین و ددمنشانه طالبان در هیچ قالب سیاسی قابل توجیه نبوده و ادامه دادن به توافقنامه صلح خیانت به تمام قربانیانی است (اعم از خارجی و داخلی) که برای احداث نظام جدید در کشور خون ریخته‌اند.