گلبدین حکمتیار، از چهره‌های سیاسی است که همیشه و با همه‌چیز مخالفت کرده و موضع ضد آن موضوع را اتخاذ کرده است.
تازه‌ترین مورد مخالفت‌های پی‌هم آقای حکمتیار اظهاراتی است که در مورد حضور نظامیان خارجی و افزایش آن‌ها در آینده در افغانستان داشته است.
به تازه‌گی سران ناتو در نشست کشورهای عضو این پیمان در بروکسل گفته‌اند که مسئله افزایش مجدد نظامیان ناتو را در افغانستان بررسی می‌کنند.
گلبدین حکمتیار هم در یک نشست خبری در کابل به روز پنجشنبه هفته گذشته گفت که با حضور و افزایش نظامیان خارجی در کشور مخالف است.
حکمتیار حضور و افزایش نظامیان ناتو را در کشور به سود افغانستان و روند صلح با مخالفان مسلح دولت نمی‌داند.
پرسش‌هایی که در برابر موضع‌گیری‌های آقای حکمتیار در مورد هر موضوعی در ذهن شکل می‌گیرد این است که آیا حکمتیار واقعاً حساب‌شده موضع می‌گیرد یا در یک خلسه سیاسی مشغول رؤیا دیدن است!
حکمتیار با حکومت وحدت ملی مخالف است!
حکمتیار با حضور نظامیان خارجی مخالف است!
حکمتیار با اعتراض و راهپیمایی مخالف است!
حکمتیار با تشکیل ائتلاف‌های سیاسی مخالف است!
حالا مردم افغانستان مانده‌اند که حکمتیار آیا با موضوعی موافق هم است یا نه، زیرا همه کارنامه‌های آقای حکمتیار را همین مخالف بودن‌ها شکل می‌دهد.
کشورهایی که در افغانستان نیروی نظامی دارند نزدیک به ۸۰ درصد کل بودجه نظامی افغانستان را تامین می‌کنند.
حضور نظامیان خارجی می‌تواند در کنار نیروهای امنیتی کشور کمک زیادی در تامین امنیت و سرکوب مخالفان مسلح در بخش‌های کوهستانی داشته باشد.
تجربه نشان داده است که نیروهای امنیتی کشور توانایی کافی را برای سرکوب مخالفان و اجرای عملیات‌های موفق در بخش‌های کوهستانی ندارند و پس از به دوش گرفتن تمام مسئولیت‌های امنیتی، وضعیت امنیتی رو به خرابی بوده است.
حضور نظامیان خارجی در کشور منجر به جمع شدن گلیم رژیم طالبان، تاسیس نظام جدید و به وجود آمدن حکومت مرکزی شد.
همه می‌دانند که تمام طرف‌های درگیر در جنگ‌های داخلی مسلح هستند و نبود نیروهای خارجی بدون شک زمینه‌های تقابل مسلحانه را در میان گروه‌های سیاسی مساعد می‌سازد.
با این حال، مخالفت گلبدین حکمتیار با حضور نیروهای خارجی در کشور از دو حالت بیرون نیست. یا موضع‌گیری‌های حکمتیار سانتیمانتال و ناشی از دوری بیست ساله او از عرصه سیاست در کشور است یا هم می‌خواهد با اتخاذ مواضع پوپولیستی برای برنامه‌های بعدی سیاسی‌اش وجهه مردمی تهیه کند.
به نظر می‌رسد مخالفت حکمتیار بیش‌تر پوپولیستی است، زیرا این چهره سیاسی در میان مردم وجهه خوب ندارد و نام او با راکت‌باران شهر کابل در دهه هفتاد خورشیدی گره خورده است.
او خوب می‌داند که در میان مردم، دست‌کم در شهر کابل جایی ندارد و به همین خاطر است که به موضع‌گیری‌های کاذب و ملی‌گرایانه متوسل شده و می‌خواهد جایی در جریان‌های بعدی سیاسی داشته باشد.
پس مخالفت با حضور نظامیان خارجی نه یک حرکت سیاسی حساب‌شده بلکه بیش‌تر یک ملی‌گرایی کاذب است که از آدرس حکمتیار صادر می‌شود.
حکمتیار خوب می‌داند که بدون خارجی‌ها و نظامیان آن‌ها نظام جدید چند صباحی بیش‌تر عمر نخواهد کرد و اگر طالبان نتوانند آن را کنار بزنند خود گروه‌های سیاسی داخل نظام به شمول حزب اسلامی حکمتیار کمر به نابودیاش می‌بندند.
کلام آخر این‌که حکمتیار نه مخالف حضور و افزایش نیروهای خارجی در کشور است و نه هم دغدغه ثبات سیاسی و صلح دایمی را در کشور دارد، او بیش‌تر نگران حضور نیرومند جمعیت اسلامی به عنوان رقیب سنتی حزب اسلامی در قدرت و شکلگیری ائتلافها در برابر برنامه‌های بعدی خودش است.
ظاهر شکوهمند– خبرگزاری دید
