این کشور از نخستین ممنوعیت آموزش دختران از سوی طا-لبان در دهه ۱۹۹۰ هرگز بهبود نیافته است. این یک سال‌گرد غم‌انگیز و تاسف‌بار است
بیش از یک سال از تسلط طا-لبان بر افغانستان می‌گذرد. به‌رغم وعده‌های فراوان نمایندگان طا-لبان مبنی بر تغییر دیدگاه شان نسبت به حقوق زنان، وضعیت زنان در افغانستان بیش از هر زمان دیگری وخیم‌تر شده است. یک سال تمام، مکتب‌های دخترانه تعطیل شده و به نظر می‌رسد که به این زودی‌ها بازگشایی نخواهد شد. این بدان معناست که نیمی از جمعیت از حقوق اولیه خود برای تحصیل و یافتن کار محروم شده است.
همچنین محدودیت‌های متعددی بر سفر زنان اعمال شده و ممنوعیت‌های مشابهی نیز در چندین مرکز بهداشتی درمانی در سراسر افغانستان وضع شده است که زنان را از دسترسی به خدمات بهداشتی بدون محرم منع می‌کند. نیازی به گفتن نیست که این تحولات نقض حقوق بشر است و به عنوان تبعیض جنسیتی در مقیاس گسترده به حساب می‌آید که این کشور را دهه‌ها به عقب می‌برد.
متأسفانه، به نظر می‌رسد که جهان افغانستان را به عنوان مشکلی که هیچ کس نمی‌خواهد با آن سر و کار داشته باشد، نادیده گرفته است. تلاش‌های مذاکره یا گفت‌وگو با رهبران طا-لبان نیمه کاره باقی مانده و جهان به جای جستجوی راه‌های مناسب برای متقاعد کردن طا-لبان جهت اعطای حقوق زنان افغانستان، رویکرد انزوا و قطع بودجه را ترجیح داده است. به همین دلیل است که بیانیه اخیر هیئت معاونت ملل متحد در افغانستان (یوناما) مورد ستایش و قدردانی قرار گرفته است. روز یکشنبه، سازمان ملل متحد از طا-لبان خواست تا لیسه‌های دخترانه را در سراسر افغانستان بازگشایی کنند و ممنوعیتی را که دقیقاً یک سال پیش آغاز شد، «غم‌انگیز و شرم‌آور» خواند.
در واقع، تأثیر مخربی را که ممنوعیت آموزش می‌تواند بر کشوری که هم اکنون با فقر و بی‌سوادی ویران شده است اعمال کند، نمی‌توان با کلمات بیان کرد. محروم كردن دختران از تحصيل نه تنها جمعيت فعلی بلكه نسل‌های آينده بی‌شمار این كشور را نيز نابود خواهد كرد. در واقع، این کشور از نخستین ممنوعیت آموزش دختران از سوی طا-لبان در دهه ۱۹۹۰ هرگز بهبود نیافته است. این یک سال‌گرد غم‌انگیز و تاسف‌بار است. قابل تقدیر است که سازمان ملل آن را درک نمود و در مورد آن صحبت کرد، در حالی که جهان با این وضعیت به عنوان یک تراژدی ناراحت‌کننده برخورد می‌کند و ترجیح می‌دهد از آن اجتناب کند.
