وقتی رییس‌جمهور گپ از تکفیر زد
عدالت آرزویی است که بشر از بدو تولدش تا به امروز و فرداهای دیگر در دل دارد و آزادگان برای تحقق‌اش با شیوه‌های مختلف کوشش می‌کنند.
اگر با بررسی زبان‌شناسی به مسئله عدالت بنگریم، این معنا در ذهن متبادر می‌شود که عدالت به معنای این است که هرچیزی در جای خودش قرار گیرد.
اما امروزه در افغانستان خلاف این سخن، وضعیت به پیش می‌رود و اگر با نگاهی کوتاه به سیستمی که ادعای مدیریت این خاک و بوم را دارد بنگریم، بی‌درنگ حاصل می‌شود که هیچ‌چیزی در جایگاه خودش قرار ندارد و کرسی‌های سیاست به دست کسانی افتاده است که به تخصص‌گرایی اندک اعتنایی نیز ندارند.
رییس‌جمهور غنی بعد از حمله بالای قول اردوی شاهین و کشته و زخمی‌شدن شمار زیادی از سربازان، در صفحه توییتر و فیسبوکش دست به تکفیر مخالفین مسلح زد.
سوال این‌جاست که آقای غنی در چه جایگاهی قرار دارد که حکم به تکفیر می‌دهد؟ روشن است جایگاه ریاست جمهوری در مقام فتوا صادر کردن نیست و انتظار می‌رود رییس‌جمهور در پی مبارزه با تروریستان و دهشت‌افکنان تلاش کند و لااقل آمار دقیقی از کشته‌شدگان و زخم برداشته‌های سربازان وطن، ارایه نماید.
انتظار می‌رود آقای غنی که عمر تحصیلی خویش را در ممالک غربی گذرانده است، از بکارگیری واژه‌های تکفیر و مشابه آن دوری گزیند و محول نماید به شورای علمای افغانستان.
آقای غنی که خود را از زمره‌ی فرهیختگان و متفکرین در سطح جهان می‌داند، انتظار می‌رود لااقل به این نکته واقف باشد، که ما در دورانی به سر می‌بریم که هر انسانی باید در مسلک خویش سخن بگوید.
امروزه همه می‌دانیم که در عصر تخصص‌گرایی به سر می‌بریم؛ سخن کارل پوپر نیز در این وقت تداعی می‌شود که” از خصوصیت جامعه جهان سومی اینست که مردمانش بیشتر از سیاستمدارانش می‌فهمند.”
حسن واحدی- خبرگزاری دید
