چرا رهبران جهان باید به بحران‌های افغانستان و سودان رسیدگی کنند؟
با آن که کمک‌های بشردوستانه حیاتی است، ترینویم می‌گوید سرمایه‌گذاری در مشاغل کوچک و محلی برای اطمینان از ادامه فعالیت آن‌ها در زمان درگیری‌ها و بلایا برای جلوگیری از فروپاشی کامل اقتصادی ضروری است
در حالی که رهبران سیاسی و چشمان رسانه‌های جهان همچنان به رصد رویدادهای اوکراین و غزه ادامه می‌دهند، نگرانی‌های شدیدی در مورد فراموش شدن سایر کشورهایی که نیاز مبرم به کمک‌های بشردوستانه و مالی دارند، وجود دارد.
این دیدگاه «آن بیث توینریم»، وزیر توسعه بین‌المللی ناروی است که می‌گوید مجمع جهانی اقتصاد در داووس نقش محوری در انحراف توجه به کشورهایی دارد که به شدت به کمک نیاز دارند.
او می‌گوید: «بحران‌های زیادی در سراسر جهان وجود دارد که نیاز به توجه بسیار بیشتری دارند. درگیری‌های اوکراین و غزه به درستی توجه زیادی را به خود جلب کرده است، اما درگیری‌های دیگری نیز وجود دارد که نیاز به تأمین مالی، دسترسی بیشتر بشردوستانه و توجه سیاسی بیشتر دارد».
افغانستان و سودان دو کشوری هستند که روزهای ناامیدکننده‌ای را یدک می‌کشند. از زمان خروج ایالات متحده از افغانستان در اگست ٢٠٢١ و به دست گرفتن قدرت توسط طا-لبان، ٢٥ میلیون نفر در فقر فرو رفته اند. پیش‌بینی می‌شود که تا پایان سال ٢٠٢٤ نیم جمعیت این کشور به کمک‌های بشردوستانه نیاز داشته باشد.
در سودان، خشونت‌ها بین نیروهای مسلح سودان (SAF) و نیروهای پشتیبانی سریع (RSF) در اپریل ٢٠٢٣ شروع شد و در نتیجه بین اپریل تا نوامبر ٤.٥ میلیون نفر آواره شدند. این درگیری همراه با سیل و خشکسالی در سراسر کشور تشدید شده است.
توینریم می‌گوید برقراری ارتباط بین رهبران و بخش خصوصی برای شناسایی کشورهایی که به کمک نیاز دارند بسیار مهم است. در سودان، ١.٥ میلیون نفر از این کشور گریخته اند و بسیاری از آن‌ها کودک هستند. سطح خشونت قومی و جنسی در جنگ ویرانگر است، اما ما هرگز در اخبار جهانی در مورد آن نمی‌شنویم.
وی می‌افزود: «من می‌خواهم به افغانستان نیز اشاره کنم. یک سال پیش این کشور در مرکز توجه جهان بود، اکنون ٢٥ میلیون نفر فقط برای زنده ماندن به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند. پس از آن، زلزله‌های ویرانگر چند هفته پیش رخ داد. درست زمانی که درگیری غزه تشدید شد. این امر واقعاً به توجه جهان نیاز دارد».
با افزایش تعداد بحران‌های بشردوستانه، در نتیجه جنگ و رویدادهای شدید آب و هوایی، ترینویم می‌گوید که کمک‌های مالی مورد نیاز برای کمک به کشورها در حال کاهش است. کلید حل این مشکل می‌تواند تضمین سرمایه‌گذاری از سوی بخش خصوصی باشد.
او گفته است: ما اینجا در داووس درباره آن بحث می‌کنیم زیرا باید متفاوت کار کنیم، و باید برای جلوگیری از بحران‌های بشردوستانه بیشتر کار کنیم، به جای این که همیشه پاسخ‌هایی پس از فاجعه ارایه کنیم، روی اقدامات اولیه سرمایه‌گذاری کنیم.
ما در اینجا بحث‌های خوبی با سرمایه‌گذاران خصوصی داریم. مهم این است که همه با هم متحد شویم، همه دست به کار شویم تا بتوانیم کارها را متفاوت انجام دهیم، زیرا تلاش‌های فعلی در مسیر درستی حرکت نمی‌کند.
با آن که کمک‌های بشردوستانه حیاتی است، ترینویم می‌گوید سرمایه‌گذاری در مشاغل کوچک و محلی برای اطمینان از ادامه فعالیت آن‌ها در زمان درگیری‌ها و بلایا برای جلوگیری از فروپاشی کامل اقتصادی ضروری است.
او می‌گوید: «در هر منطقه درگیری، هر جایی که فاجعه رخ دهد، هنوز هم بازار محلی وجود دارد. همیشه نوعی بازار کاربردی وجود دارد. و ما باید آن بازارها را تقویت کنیم و آن‌ها را به حرکت درآوریم. ما بارها دیده‌ایم که مداخلات بشردوستانه واقعاً اوضاع را بدتر کرده است.
البته ما به نجات جان افراد کمک کرده‌ایم، اما در عین حال بازارهای موجود، تولیدکنندگان مواد غذایی محلی را در روشی که از نظر پولی مداخله نمودیم، تضعیف کردیم. ما باید کارها را به گونه‌ای دیگر انجام دهیم، زیرا این امر باعث ایجاد انعطاف‌پذیری جوامع محلی می‌شود».
