چطور کابل را از سرنوشت سایگون نجات دهیم؟
نویسنده: بینگ وِست
منبع: وال ستریت جورنال
مترجم: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
ایالات متحده بدون پیروزی وارد بیستمین سال جنگ خود در افغانستان شده است. با توجه به احتمال کاهش عمده نیروها در افغانستان، بسیاری جنرالانی که نتوانستند برنده شوند، اکنون در موقعیت خوبی قرار دارند تا از یک شکست فاجعه‌بار جلوگیری کنند.
در واکنش سریع به حملات ۱۱ سپتمبر، اشغال افغانستان در سال ۲۰۰۱، القاعده را نابود کرد و باقی‌مانده آنان را به پاکستان متواری ساخت. اما جورج دبلیو بوش رییس جمهور وقت امریکا تصمیم گرفت افغانستان را به دموکراسی برساند.
جنرالان با شوق و اشتیاق مسئولیت یک ماموریت بی‌انتها را به دوش گرفتند: «انتظار می‌رود سربازان و تفنگ‌داران هم ملت‌ساز وهم جنگجو باشند»، دستورالعمل ضدشورش سال ۲۰۰۶ این حکم را می‌دهد. با این حال، به زودی فهمیدند که نمی‌توانند ذهن و قلب اعضای قبایل کم‌سواد را به دست آورند یا استفاده طالبان از پناه‌گاه‌های امن پاکستان را برای تسلیح شدن متوقف کنند. هنوز هم، جنرالان ما با اعتماد هستند.
رییس جمهور اوباما پس از روی کارآمدن اعلان کرد که افغانستان «جنگی است که ما باید پیروز شویم». اما بعد از پیشرفت اندک، بسیاری نیروهای امریکایی را خارج کرد. آقای ترامپ با افزایش بمباردمان‌ها، نیروهای امریکایی را تا مرز ۵ هزار تن کاهش داد.
ماه گذشته، رییس جمهور ترامپ در توییتی وعده داد تمام نیروهای امریکایی را از افغانستان تا کریسمس به خانه آورد. آقای ترامپ می‌تواند این دستور را صادر کند، اما پیش از ترک مسند ریاست جمهوری، انجام این کار غیرممکن خواهد بود. با این وجود، به نظر می‌رسد وی مصمم است نیروهای امریکایی مستقر در افغانستان و عراق را به نصف کاهش دهد. چنین عقب‌نشینی سریع و کثیف، غیرمسئولانه‌ترین تصمیم امنیت ملی ریاست جمهوری پرآشوب وی خواهد بود. این امر از سوی تروریستان که می‌توانند در کابل و بغداد آشوب بر پا کنند، استقبال خواهد شد.
بایدن رییس جمهور منتخب امریکا وضعیت وخیمی را به ارث خواهد برد. طالبان تلاش‌های خود را برای بیرون نمودن نیروهای امریکایی باقی‌مانده دوچند خواهند کرد. این گروه تا زمانی که هدف بمباردمان قرار گیرد، نمی‌توانند شهرها را تصرف کنند، اما می‌توانند بیشتر شرق افغانستان را تحت کنترول خود درآورند. هر کسی که کنترول میدان را به دست داشته باشد، برایند مذاکرات را نیز کنترول خواهد کرد.
در سال ۱۹۷۲، ایالات متحده پیمان صلحی را امضا کرد که[بر اساس آن] هزاران سرباز ویتنام شمالی را در ویتنام جنوبی رها کرد. چند سال بعد، تانک‌های ویتنام شمالی وقتی جهان از پرده تلویزیون تماشا می‌کرد، وارد سایگون شدند. همزمان، احترام به حل و فصل امریکا در داخل و خارج سقوط کرد.
طالبان با تروریست‌هایی که آدم‌کشی را در مقیاس جهانی دنبال می‌کنند، ریشۀ اسلام‌گرایانه دارند. خروج کامل ایالات متحده منجر به تجدید قوا و توطئه‌های تروریستی خواهد شد که دیگر در خطر اضمحلال نیست. در عوض، ایالات متحده باید کاری را که در حال انجام آن است، ادامه دهد: حفظ نیروی نظامی کم اما مرگبار و تحمل دولت نابسامان کابل.
با صرف هزینۀ و تلفات کم، مزایای ترک نمی‌تواند هزینه‌ها را توجیه کند.
در ماه سپتمبر، ۲۲ جنرال و دریاسالار چهار ستاره بازنشسته، آقای بایدن را برای ریاست جمهوری تأیید کردند. این فهرست شامل بسیاری از افرادی بود که مسئولیت استراتژی ناسازگار ملت‌سازی را به عهده داشتند. این جنرال‌ها که به انتخاب بایدن کمک کرده‌اند، باید از وی بخواهند که نیروی کوچکی را در افغانستان حفظ کند. پیام باید بدون تغییر باقی بماند: «هر جا که به نام ترور جمع شوید، جهنم می‌آید».
