رییس‌جمهور پس از فاجعه چهار راهی زنبق، دستور اعدام ۱۱ تروریست را داد. البته از كشتن انس حقانی، هراس داشت، اما به هر صورت، كشتن همه زندانیان طالب، تنها پاك‌كردن صورت مسئله است. كشتن كسانی كه برای مرگ می‌جنگند، هیچ سودی ندارد. حال آن‌كه بلا استثنا همه مردم معتقدند كه آورده‌شدن موتر مملو از مواد انفجاری به داخل شهر رنج اصلی این فجایع است. رییس دروازه‌ها در كابل چی می‌كند؟ بچه كاكای كدام ارباب است یا با دادن چقدر رشوه به این مقام رسیده است؟ پولیس چه کاری می‌كند و بدتر از همه، امنیت ملی چه وظیفه‌ای به عهده دارد؟ قاتلان اصلی مردم در این چند سال رؤسای امنیتی اند. رحمت‌الله نبیل و حالا معصوم استانكزی دو متهم اصلی هستند كه باید محاكمه و احیاناً اعدام شوند. باید ثروت چهار صد میلیون دالری آقای نبیل سنجیده شود كه از چه مرجعی تامین شده و چه كسانی را با رشوه گماشته یا آزاد كرده، كه امروز چنین بلبل زبانی می‌كند. آقای استانكزی متهم نقد است؛ كسی‌كه بدون سواد امنیتی، رهبر امنیت ملی و ضامن جان مردم است. فاجعه شفاخانه چهارصد بستر برای خودكشی او كافی بود. البته خودكشی مربوط به جوامع با وجدان است. كشته‌شدن صد نفر در جنبش روشنایی، صد نفر در مزارشریف، صد نفر هم در وزیراكبرخان… چند دسته صد نفری ازین گلستان باید پرپرشود كه وجدان این آقایان را درد بگیرد!
آقای رییس‌جمهور در انتخاب لجبازانه‌اش نسبت به رییس امنیت و رییس گارنیزیون مثل انتخاب‌هایش در وزارت كار و امور اجتماعی و تحصیلات و معادن و فرهنگ، دچار اشتباه بوده است. رییس گارنیزیونی كه برای عروسی بچه‌اش فیر هوایی كند و شهر را به آشوب بكشد، باید محاكمه شود. شاهكار او طبیعی است كه كشتن مظاهره‌كننده‌ها باشد.
آقای رییس‌جمهور جای دور نروید. چهار تا عسكر حوزه دهم امنیتی پولیس در کابل، مقصر نیستند. مقصر، صاحب موتر زرهی است كه این سلاح‌ها را و البته خود مرگ را تا بین شهر همراهی می‌كنند. میرویس یاسینی باشد یا مولوی تره خیل… یا پاكستان و امریكا، مهم نیست. مهم مقصرانی‌ست كه از اجرای وظایف‌شان ناتوان‌اند. دكانداران مندوی كه مسئولین امنیتی شده‌اند…
در نوبت‌های بعدی كارنامه هركدام را می‌نویسیم.
سید رضا محمدی- خبرگزاری دید
