خبرگزاری دید: افغانستان بهعنوان یکی از کشورهای با بیشترین چالشهای اجتماعی و سیاسی، شاهد تحولات عمیق و نگرانکنندهای در زمینه حقوق زنان بوده است.

پس از تسلط دوباره طالبان بر این کشور، محدودیتهای فزایندهای بر حقوق و آزادیهای زنان اعمال شده است که نه تنها به تضعیف موقعیت اجتماعی آنها منجر شده، بلکه به بروز بحرانهای انسانی و اجتماعی گستردهتری نیز انجامیده است.
یکی از بارزترین و دردناکترین تبعات این تحولات، محدودیتهای شدید در زمینه آموزش زنان و دختران است.
با بسته شدن مکتب های دخترانه و ممنوعیت آموزش عالی برای زنان، نه تنها حق اساسی تحصیل از آنها سلب شده، بلکه آینده نسلهای آینده نیز به خطر افتاده است.
این وضعیت بهطور مستقیم بر توانمندیهای اقتصادی و اجتماعی زنان تأثیر میگذارد و به تداوم چرخه فقر و نابرابری در جامعه کمک میکند.
در واقع، آموزش زنان نه تنها به بهبود وضعیت فردی آنها کمک میکند، بلکه به توسعه پایدار و پیشرفت اجتماعی کشور نیز ارتباط مستقیم دارد.
فقدان فرصتهای شغلی برای زنان، به کاهش تنوع اقتصادی و ناتوانی در بهرهبرداری از پتانسیلهای انسانی منجر میشود و به تبع آن، توسعه اقتصادی کشور را به خطر میاندازد.
محدودیتها بر زنان بهطور مستقیم با نقض حقوق بشر مرتبط است زنان در افغانستان با تهدیدات جدی از جمله خشونتهای خانگی، آزار و اذیت و عدم امنیت در فضاهای عمومی مواجه هستند.
این شرایط نه تنها بر سلامت روانی و جسمی زنان تأثیر میگذارد، بلکه باعث میشود که آنها نتوانند بهطور کامل در جامعه مشارکت کنند.
در واقع، عدم امنیت و نقض حقوق زنان، به یک چرخه معیوب منجر میشود که در آن، زنان از حقوق خود محروم و جامعه از پتانسیلهای آنها بیبهره میماند.
نگرانیهای بینالمللی در مورد وضعیت زنان در افغانستان بهطور فزایندهای افزایش یافته است.
سازمانهای حقوق بشری و دولتها خواستار اقدامات فوری برای حمایت از حقوق زنان و دختران شدهاند.
این واکنشها میتواند به افزایش فشار بر حکومت سرپرست برای بهبود وضعیت زنان منجر شود، اما نیاز به اقدام جدی و مستمر از سوی جامعه جهانی وجود دارد.
در این راستا، جامعه جهانی باید بهجای صرفاً ابراز نگرانی، اقداماتی عملی و مؤثر برای حمایت از حقوق زنان در افغانستان اتخاذ کند.
حمایت از حقوق زنان و تلاش برای بهبود شرایط زندگی آنها باید در اولویت قرار گیرد، چرا که زنان نیمی از جامعه را تشکیل میدهند و پیشرفت هر جامعهای به مشارکت فعال و برابر آنها بستگی دارد.
در نهایت، برای تحقق این هدف، نیاز به همبستگی و اقدام مشترک از سوی جامعه داخلی و بینالمللی است تا بتوان به یک افغانستان عادلانه و برابر دست یافت.
نویسنده: زهرا حسینی – خبرگزاری دید