نظام کمونستی در ۸ ثور سال ۱۳۷۱ سرنگون شد و جایش را به دولت اسلامی مجاهدین داد، ولی مجاهدین بنابر عواملی که ذکر آن از حوصله این نوشته بیرون است، نتوانستند تشکیل حکومت بدهند و جنگ داخلی در کشور شعله‌ور شد.
۲۶ دلو مصادف است با سالروز خروج ارتش سرخ از افغانستان. هرچند نظام کمونستی کشور چند سالی پس از خروج قوای شوروی نیز در قدرت باقی ماند، ولی خروج قطعات شوروی در واقع آغاز فروشکنی شیرازه آن نظام بود.
بیست و نه سال قبل در چنین روزی، آخرین قطعات ارتش سرخ شوروی از افغانستان خارج شد. بزرگان مذهبی و قومی، سران احزاب، رهبران جهادی و مجاهدین جبهه‌های جنگ نقش و تاثیر کاملاً برجسته و حایز اهمیتی در بسیج افکارعمومی و اتخاذ تصامیم جمعی در امر مبارزه با ارتش اشغال‌گر شوروی داشتند.
سپاه چهلم ارتش شوری برای حمایت از دولت کمونیستی وقت که دست نشانده روس‌ها بود در ۶ جدی سال ۱۳۵۸ به فرمان لئونید برژنف رهبر شوری وارد افغانستان شد.
مجاهدین برای یک دهه با این قوای متجاوز وارد جنگ شدند، اشغالی که باعث ویرانی‌های بسیاری در افغانستان شد و هزارن کشته و زخمی برجای گذاشت.
مجاهدین در کنار مردم و با بسیج مردم جنگ‌های رو در رو و چریکی بسیاری را سازمان‌دهی کردند که در نهایت موجب شکست ارتش سرخ شوروی در ۲۶ دلو ۱۳۶۷ شد.
مجاهدین کشور که در صف اول مبارزه با ارتش سرخ و قوای مسلح نظام کمونستی قرار داشتند، همواره گفته‌اند که جنگ اصلی را در برابر متجاوزین آن‌ها انجام داده‌اند.
نظام کمونستی در ۸ ثور سال ۱۳۷۱ سرنگون شد و جایش را به دولت اسلامی مجاهدین داد، ولی مجاهدین بنابر عواملی که ذکر آن از حوصله این نوشته بیرون است، نتوانستند تشکیل حکومت بدهند و جنگ داخلی در کشور شعله‌ور شد.
سپس گروهی به نام طالبان سر برآورد و برای پنج سال قدرت را در دست گرفت که دوباره مجاهدین جبهه مقاومت را شکل دادند.
سرانجام در عقرب ۱۳۸۰ رژیم طالبان نابود شد و جایش را به نظامی داد که توسط غرب و در کنفرانس «بن» شکل گرفت.
رفته رفته تکنوکرات‌های برگشته از غرب در بدنه قدرت جا گرفته و برنامه عجیبی برای زدودن مجاهدین از قدرت آغاز شد که هم در حکومت کرزی و هم در حکومت کنونی به اشکال مختلف ادامه دارد.
امریکا با استفاده از عده‌ای تکنوکرات که تمام عمرشان را در غرب گذشتانده‌اند، حالا امور افغانستان را در دست گرفته است. آنچه قابل سوال است این که پس از نه سال جنگ در برابر ارتش اشغال‌گر شوروی، مقاومت در برابر طالبان و بنیانگذاری نظام جدید، مجاهدین در کجای در کجای نظام قرار دارند؟
مجاهدین بارها گفته‌اند که تکنوکرات‌های «پاراشوتی» در پی حذف آن‌ها از میدان سیاست هستند. دولت وحدت ملی نیز این موضوع را انکار نکرده و به صورت علنی در پی حذف چهره‌های مجاهدین برآمده است. دولت با توطیه علیه چهره‌های مشهور مجاهدین، قصد دارد تا قدرت را انحصار کرده و یک دولت دیکتاتوری را در افغانستان روی پا کند. برای همین نیاز است تا اول چهره‌های مقاومت را از عرصه سیاسی حذف کند.
مجله «اکونومیست» بر بناید ارزیابی‌های آخر خود، دولت افغانستان را در رده دولت‌های استبدادی قرار داده است. این ارزیابی نشان می‌دهد که در میان ۵۲ کشور جهان، افغانستان در رده ۳۴ ام قرار گرفته و جزء کشورهای استبدادی محسوب می‌شود.
گزارش شاخص دموکراسی سال ۲۰۱۶ که با عنوان «تلافی اسفباری‌ها» ریشه‌های عمیق بحران امروز دموکراسی در جهان توسعه یافته را بررسی و به چگونگی کارکرد دموکراسی در هر منطقه نگاه می‌کند، گزارش سالانه خود را بر پایه پنج شاخص انجام داده است: روند انتخاباتی و کثرت گرایی، آزادی‌های مدنی، عملکرد دولت، مشارکت سیاسی و فرهنگ سیاسی.
دولت وحدت ملی در تمام این زمینه‌ها ناکام بوده است. روند انتخاباتی به صورت تقلب سازمان‌یافته اتفاق افتاد و کثرت‌گرایی با حذف چهره‌های مشهور کم‌رنگ‌تر از هر زمانی شد و در عین‌حال آزادی‌های مدنی با سرکوب گسترده از سوی دولت مواجه شده و تماماً جواب منفی گرفت و در عین‌حال، همین موضوع، عملکرد دولت را با ضعف‌های زیادی روبه رو ساخت.
اکنون که در بیست و نُهمین سال‌گرد خروج ارتش سرخ از کشور قرار داریم، دولت وحدت ملی باید در نظر بگیرد که حذف کسانی که در برابر تجاوزها ایستادگی کردند، نه تنها درست نیست بل‌که به تنش‌های سیاسی دامن زده و در نهایت ما را وارد بحران می‌کند.
حکومتی که نتواند با مخالفان سیاسی خود در درون نظام صلح کند، با طالبان مسلح که از بیخ و بن با دولت مشکل دارند، هرگز صلح نخواهد توانست.
مهدی سرباز – خبرگزاری دید
