امریکا پیروزی در جنگی را مژده می‌دهد که تعریفی از آن ندارد
این گونه ابراز نظر از آدرس یک عضو ارشد کاخ سفید، در واقع سیاست جنگ را در افغانستان سردرگم می‌سازد و به نحوی حکایت از شانه خالی کردن امریکا دارد که نمی‌خواهد با طالبان وارد مذاکره شود.
بحث جنگ و صلح در افغانستان با حضور۱۷ ساله امریکا و دیگر کشورهای متحد با او، این روز ها برای مردم افغانستان شبیه یک معما شده است. هیچ کدام از طرف‌های درگیر در جنگ افغانستان به پیروزی در این جنگ باور کامل ندارند. حکومت افغانستان در این چند سال اخیر در کنار بزرگترین حامی‌اش یعنی امریکا، همزمان با طالبان هم مبارزه می‌کنند و هم حرف از صلح می‌زنند. طالبان در چند بیانیه شان مذاکره با حکومت را رد کرده‌اند و امریکا را به مذاکره دعوت. هر چند که امریکا هم به تازهگی اعلام کرده و از طالبان خواسته است که با حکومت کابل گفتوگو کنند.
روز گذشته، وزیر دفاع امریکا به گونه سرزده وارد کابل شد وبا رییس جمهور غنی دیدار کرد.
او در سفرش به کابل گفته است که پیروزی در افغانستان تعریف نظامی ندارد.
به گفته آقای جیمز متیس، مذاکره طالبان با کابل پیروزی ایالات متحده و جامعه جهانی را در افغانستان رقم می‌زند.
این گونه ابراز نظر از آدرس یک عضو ارشد کاخ سفید، در واقع سیاست جنگ را در افغانستان سردرگم می‌سازد و به نحوی حکایت از شانه خالی کردن امریکا دارد که نمی‌خواهد با طالبان وارد مذاکره شود.
شکی وجود ندارد که هر جنگی با مذاکره تمام می‌شود. حتی در جنگ‌هایی که یک طرف به گونه کامل نابود می‌شود بازهم مذاکره و توافق میان این دو طرف صورت می‌گیرد.
حال سوال مطرح این است که آیا شرایط به گونه‌ای رقم خورده است که طالبان را روی میز مذاکره بیاورد؟ پس از اعلام استراتژی جدید ایالات متحده برای افغانستان، روشن است که گروه طالبان نمی‌تواند با راه‌اندازی حمله‌های تهاجمی کل افغانستان را اشغال کند.
نیروی هوایی ایالات متحده و ناتو حالا دست باز دارند و می‌توانند به تجمعات شبه نظامیان مخالف دولت بمب بریزند. تشدید جنگ و تهاجمی شدن وضعیت نیروهای امنیتی افغانستان، فشار نظامی را بر طالبان بیشتر می‌کند. اما فشار نظامی بر رده میانی و صفوف طالبان بیشتر شده است. رهبری طالبان در کویته و کراچی زیر فشارجدی قرار ندارد.
به باور آگاهان سیاسی، افغانستان تا زمانی که رهبری گروه طالبان را در پاکستان زیر فشار قرار نگیرد، شرایط برای مذاکره رقم نمی‌خورد. رهبری طالبان فکر می‌کند که به منابع بی‌پایان مالی و ذخایر عظیم انسانی دسترسی دارند و هیچ‌گاه دچار کمبود سرباز، انتحاری و پول نمی‌شوند. تا زمانی که این محاسبه رهبران طالبان تغییر نکند، شرایط برای گفت‌وگوهای سیاسی رقم نمی‌خورد. اول باید محاسبه رهبران طالبان تغییر کند. محاسبه آنان وقتی تغییر می‌کند که پاکستان زیر فشار جدی قرار بگیرد. فشار ایالات متحده بر پاکستان باید ادامه یابد. ایالات متحده اعلام کرده بود که اگر پاکستان به حمایت از گروه‌های ضد افغانستان ادامه دهد، خیلی چیزها را از دست خواهد داد.
ایالات متحده، پاکستان را در فهرست خاکستری سازمان‌های مالی بین‌المللی قرار داد. این امر فشار جدی بر نظامیان پاکستانی اعمال کرد. این نوع فشارها نباید کاهش یابد. ایالات متحده باید فشارهای جدی‌تری بر پاکستان وارد کند، تا رهبری طالبان را زیر فشار قرار دهد. پیشنهادهای سخاوتمندانه نشست پروسه کابل، رهبران طالبان را زیر فشار اخلاقی جدی قرار داده است، به همین دلیل است که آنان نمی‌خواهند به این پیشنهاد‌ها پاسخ روشن بدهند.
اگر فشارهای اخلاقی، سیاسی، اقتصادی و نظامی به صورت هماهنگ اعمال شود، احتمال نتیجه دادنش بیشتر است. نباید فشار را در هیچ جبهه کاهش داد. رهبری طالبان و نظامیان پاکستان باید بار بیشتری حس کنند. وقتی بارها بیشتر شود، احتمال آن بیشتر می‌شود که رهبری طالبان تصمیم به مذاکره با کابل و جهانیان بگیرد. علاوه بر این‌ها، ایالات متحده و جامعه جهانی باید پیام واضح دهند که اگر طالبان به تمام تلاش‌های سیاسی نه گفتند، موقف واشنگتن و جهان چه خواهد بود.
اختر سهیل_ خبرگزاری دید کابل
