محاکمه مسئولان؛ مبارزه با فساد یا ستم قومی!

محاکمه افراد متهم به فساد در نفس خود بسیار سازنده است، آن هم در کشوری که از سر تا پا غرق در فساد است اما این سازندگی زمانی اتفاق می‌افتد که تمام شهروندان افغانستان در برابر قانون با هم برابر باشند.

ریاست جمهوری چند روز پیش اعلام کرد که در راستای مبارزه با فساد، برای اولین بار یک عضو قبلی کابینه در محکمه خاص و علنی حضور خواهد یافت. این اعلامیه پس از آن به نشر رسید که آقای اشرف غنی رییس حکومت وحدت ملی اعلام کرده بود که با فساد به هر نوع‌اش مبارزه خواهد کرد.
بسیاری از مردم تصور نمی‌کردند که این شخص آقای عبدالرزاق وحیدی وزیر پیشین مخابرات خواهد بود. حکومت، آقای وحیدی را متهم به اختلاص ۱۶ میلیون افغانی (معادل ۲۲۸ هزار دالر) در دوران وزارتش کرده است که استخدام غیرقانونی نیز بخش دیگری از این اتهام‌ها است. تصویرهای به نشر رسیده از محکمه علنی آقای عبدالرزاق وحیدی نشان می‌دهد که وی پیش از نشستن به جایگاه متهم بارها می‌گوید:« من در آن جایگاه می‌نشینم (جایگاه متهم) ولی آن جایگاه از من نیست از آقای اکلیل حکیمی است.» در جایی دیگر آقای وحیدی می‌گوید: من به پاس ملت افغانستان و احترام به قانون اساسی کشور در این جا حاضر شده‌ام اما من قربانی کس دیگری (اکلیل حکیمی) هستم که اکنون عازم امریکا است و چرا باید دقیقاً در روزی محکمه برگزار شود که آقای حکیمی افغانستان را ترک می‌کند.
اشاره‌های آقای وحیدی بسیار به جا و قابل قبول است. او درست در جای کسی قرار گرفته که به جای او باید محاکمه می‌شد از این گذشته، آقای وحیدی پیشنهاد کرده است که یک گفت‌وگوی علنی بین او و اکلیل حکیمی برگزار شود تا واضح گردد که متهم اصلی چه کسی است. این پیشنهاد آقای وحیدی بسیار به‌ جاست زیرا در گفت‌وگوی علنی متهم اصلی نمایان می‌گردید و سیه روی می‌شود هر که در او غش باشد.
بدترین سیاست در بدترین زمان
اما چنان که آقای عبدالرزاق حکیمی گفته است او به راستی یک «قربانی» است قربانی برای فخر فروشی دولت وحدت ملی که به کمک‌ کننده‌گان خود نشان دهد تا این حکومت به راستی فساد پیشگان را محاکمه می‌کند و بلندترین مقامات‌اش نیز از این محاکمه مصئون نخواهند ماند.
اما این محاکمه چنان که روشن‌فکران هزاره اشاره کرده‌اند تنها مخصوص یک قوم خاص است. پس از محاکمه آقای وحیدی از محمد محقق رهبر حزب وحدت اسلامی گرفته تا کاربران فیسبوکی مردم شریف هزاره این محاکمه را سیاسی و تبعیض‌آمیز خواندند. اگر به گذشته نه چندان دور بنگریم، بی‌شک حق را به مردم هزاره خواهیم داد.
برای مثال چرا فاروق وردک ( با آن همه مکاتب خیالی) و اکلیل حکیمی ( با آن همه سازمان‌های غیرانتفاعی خیالی) و ضیاءالحق امرخیل ( با آن همه صندوق‌های رای گوسفندی) نه تنها محاکمه نمی‌شوند بلکه مدال هم می‌گیرند!
این نوع سیاست چیزی نیست جز یک سیاست قوم‌گرایانه و این سیاست در بدترین زمان خود در حال اتفاق است؛ زمانی که افغانستان به شدت دچار ناامنی و تنش‌های سیاسی بین احزاب است و تنها چیزی که کم دارد تنش‌های قومی است تا یک بار دیگر افغانستان را به دوران خون‌آلود و تاریک گذشته بازگرداند.
محاکمه افراد متهم به فساد در نفس خود بسیار سازنده است، آن هم در کشوری که از سر تا پا غرق در فساد است اما این سازندگی زمانی اتفاق می‌افتد که تمام شهروندان افغانستان در برابر قانون با هم برابر باشند.
مهدی سرباز- خبرگزاری دید