مذاکرات دوحه؛ خیانت از نوع امریکایی!
در حقیقت، توافق امریکا و طا-لبان راه را برای تسلط طا-لبان هموار کرد، نتیجه‌ای که هنوز ارایه نشده بود، چه از نقطه نظر سال ۲۰۱۸ (زمانی که مذاکرات آغاز شد) و چه از سال ۲۰۲۰ (زمانی که به نتیجه رسیدند و تکمیل شد) بسیار محتمل به نظر می‌رسید. هسته معمای اخلاقی ایالات متحده در اینجا نهفته است.
تصاویر تسخیر کابل از سوی طا-لبان و تخلیه چشمگیر جهانیان و شهروندان افغانستان در اگست ۲۰۲۱ نمادی از یک روند شکست خورده صلح است، اما نقطه عطف واقعی سه سال قبل رخ داده بود، زمانی که ایالات متحده به جای حفظ دولت شکننده افغانستان که با طا-لبان در جنگ بود و هدف اصلی واشنگتن نیز بود، تصمیم به خروج نظامی از افغانستان گرفت.
ایالات متحده وارد گفت‌وگوهای مستقیم با طا-لبان شد و مقامات قانونی این کشور را که به شدت به حمایت بین‌المللی برای بقای خود وابسته بودند، حذف کرد.
در این روند، ایالات متحده به خواسته‌های طا-لبان تن داد که منجر به پیمان صلح بدون تعهد به آتش‌بس شد؛ با ابهامات درونی در تعهدات متقابل، عدم مکانیزم‌هایی برای نظارت و پیامدهای نقض تعهدات.
علاوه بر این، ایالات متحده به نمایندگی از دولت افغانستان که تمایلی به مذاکره نداشت، تعهداتی را پذیرفت که مهم‌تر از همه آن‌ها مبادله زندانیان در مقیاس بزرگ بود.
در حقیقت، توافق امریکا و طا-لبان راه را برای تسلط طا-لبان هموار کرد، نتیجه‌ای که هنوز ارایه نشده بود، چه از نقطه نظر سال ۲۰۱۸ (زمانی که مذاکرات آغاز شد) و چه از سال ۲۰۲۰ (زمانی که به نتیجه رسیدند و تکمیل شد) بسیار محتمل به نظر می‌رسید. هسته معمای اخلاقی ایالات متحده در اینجا نهفته است.
با این حال، بین حق ایالات متحده برای تصمیم به خروج و مذاکره در مورد شرایط خروج و تضعیف دولت جمهوری افغانستان در مذاکره در مورد شرایط کلیدی برای صلح احتمالی میان‌افغانی و تعهدات به نمایندگی از دولت افغانستان خیلی تفاوت وجود دارد.
