افغانستان بیش از کمک، به سیستم مدیریت کمک نیاز دارد
جامعه بین‌المللی باید برای شمولیت بیشتر افغان‌ها در موضوعاتی که بر زندگی آنها تاثیر می‌گذارد فشار بیاورد. هیچ راهی برای روند مدیریت کمک‌های موجود بدون شمول و مشارکت افغان‌ها در روند تصمیم گیری وجود ندارد. افغان‌ها مانند هر کسی باید حق تعیین سرنوشت داشته باشند
در فبروری ۲۰۲۲، جو بایدن رییس جمهور ایالات متحده فرمان اجرایی را امضا کرد که تقریباً نیمی از ۷ میلیارد دالر دارایی افغانستان را که در ایالات متحده در انتظار نتایج دعاوی قربانیان ۱۱ سپتمبر بود مسدود کرد و نیمی دیگر را برای کمک به افغان‌ها نگه داشت.
برخی از گروه‌ها از جمله شرکت‌های حقوقی که نماینده قربانیان ۱۱ سپتمبر بودند، از این دستور حمایت کردند و برخی از محققان، تصمیم بایدن را با توصیف آن به عنوان «رابین هود معکوس» مورد انتقاد قرار دادند. طا-لبان تصمیم بایدن را ناعادلانه خواندند و برخی از افغان‌ها اعتراض کردند که این پول متعلق به افغان‌ها است و باید بدون تاخیر به افغانستان بازگردانده شود.
در حالی که کمک‌های خارجی می‌تواند به زنده ماندن میلیون‌ها افغان کمک کند، این یک راه حل بلندمدت برای افغانستان نیست. مشکل در افغانستان مقدار کمک های خارجی نیست، بلکه سیستم و مکانیزم هایی است که کمک های خارجی را مدیریت می‌کند. تریلیون‌ها دالر در طول ۲۰ سال گذشته از طریق یک سیستم مدیریت مالی نامناسب هدر رفته است که منجر به فساد شده است.
در زمان طا-لبان، چالش‌ها بیشتر و گسترده تر خواهند شد. اول اینکه طا-لبان همان رویکرد را دنبال می کنند و از آنجایی که آنها در برابر هیچ کس پاسخگو نیستند، هیچ راهی برای اطمینان از رسیدن کمک های خارجی به جمعیت گسترده تر افغانستان وجود ندارد.
خطر بزرگتر این است که هیچ کس نمی‌تواند تضمین کند که طا-لبان از کمک های خارجی برای فعالیت های غیرقانونی و تروریستی استفاده نخواهند کرد. تا زمانی که سیستم مدیریت مالی انحصاری و سودمند برای گروه‌های کوچک خاص باقی بماند، تاثیر کمک‌های خارجی کم خواهد ماند و بحث درباره تصمیم بایدن به هیچ‌کس کمکی نخواهد کرد.
جامعه بین‌المللی و مساعدت کنندگان، به جای نگرانی در مورد میزان کمک‌های خارجی، باید نگران سازوکار مناسبی باشند تا اطمینان حاصل شود که کمک‌های خارجی به پیشرفت افغان‌ها کمک می‌کند. در عین حال، طا-لبان باید بدانند که رویکرد حکومت داری یک جانبه و انحصاری آنها را به جایی نمی رساند. تاریخ افغانستان مملو از رژیم‌هایی است که یکی پس از دیگری شکست خورده‌اند، صرفا به دلیل رویکردی انحصاری و دیکتاتوری.
آنچه وضعیت را برای افغان‌ها و افغانستان بدتر می‌کند این است که دولت طا-لبان در سطح بین‌المللی به رسمیت شناخته نشده و کمک‌های خارجی نسبت به قبل کاهش یافته است. کمک هایی که وارد می‌شود کاملاً بشردوستانه است. این بدان معناست که مساعدت کنندگان بین‌المللی بودجه‌ای را برای اصلاح ساختارهای حکومتی و بهبود ظرفیت افغان‌ها اختصاص نمی‌دهند.
جامعه بین‌المللی باید برای شمولیت بیشتر افغان‌ها در موضوعاتی که بر زندگی آنها تاثیر می‌گذارد فشار بیاورد. هیچ راهی برای روند مدیریت کمک‌های موجود بدون شمول و مشارکت افغان‌ها در روند تصمیم گیری وجود ندارد. افغان‌ها مانند هر کسی باید حق تعیین سرنوشت داشته باشند. چنین اقزدامی اولین قدمی است که می‌تواند به افغانستان کمک کند و شرایط زندگی بهتر را برای افغان ها تسهیل کند.
افغان‌ها قربانیان مستقیم حکومت خشونت آمیز طا-لبان هستند. جامعه جهانی باید در این زمینه ها سخت گیری کند و اقدامات لازم را برای حمایت و حفاظت از افغان‌ها به ویژه زنان و کودکان اتخاذ کند. بله، کمک‌های بیشتر ممکن است به زنده ماندن افغان‌ها کمک کند، اما افغان‌ها هر روز از ترس آزار و اذیت و محدودیت حقوق اولیه انسانی‌شان می‌میرند.
آنچه طا-لبان بر افغانستان تحمیل می‌کنند، به هیچ وجه با انتظارات و ترجیحات افغان‌ها مطابقت ندارد. بدون چنین درکی، طا-لبان فقط به تحمیل خود بر افغان‌ها ادامه می‌دهند و این باعث تشدید تنش‌ها و تسریع مبارزه برای قدرت توسط دیگر گروه‌های افغانی می‌شود، همانطور که در گذشته نیز رخ داده است.
