بهرامی: افغانستان بدون اجماع بیرونی و درونی به ثبات نمی‌رسد
خبرگزاری دید: سفیر پیشین ایران در کابل با اشاره به برگزاری دومین نشست دوحه به میزبانی سازمان ملل می‌گوید که نماینده ویژه احتمالی سازمان ملل در این شرایط همان مسیر دهه ٩٠ اخضر ابراهمی را طی خواهد کرد.
محمد رضا بهرامی در مطلبی تاملات خود را درباره نشست دوحه و شانس تغییر وضعیت در افغانستان نگاشته است.
سخنگوی دبیر کل سازمان ملل متحد تاریخ برگزاری دور دوم نشست دوحه را که با حضور نمایندگان کشورهای مختلف در موضوع افغانستان و به ریاست آنتونیو گوترش برگزار خواهد شد، ۱۸ و ۱۹ فبروری برابر با ۲۹ و ۳۰ دلو اعلام کرد.
بهرامی با اشاره به گزارش فریدون سینیرلی اغلو و نشست دوحه گفته است: در واقع می‌توان این گونه برداشت کرد که کارکرد اصلی روند طراحی شده، تکمیل و نهایی‌سازی بخش سوم و چهارم توافق دوحه ۲۰۱۹ (بین امریکا و طا-لبان) مبتنی بر آغاز گفت‌وگو بین طرف‌های مختلف افغان و توافق بر سر نقشه‌راه سیاسی آینده افغانستان، البته از طریق میکانیزمی متفاوت می‌باشد.
به گفته وی، نفس صدور قطع‌نامه سازمان ملل را باید به مفهوم برجسته‌تر شدن نقش روندهای بین‌المللی در تحولات آتی افغانستان ارزیابی کرد.
از سویی هم، حدود دو هفته قبل نمایندگان کشورهای عضو گروه ۷ به همراه تعدادی دیگر از کشورها جلسه‌ای را در بریتانیا و در ارتباط با دور دوم نشست دوحه با هدف ایجاد هماهنگی میان اعضا به ویژه در دو موضع ضرورت انتخاب نماینده ویژه و شکل‌دهی به گروه تماس برگزار کردند.
سفیر پیشین ایران معتقد است: فاصله منطقه و فرامنطقه در موضوع افغانستان بیش از گذشته به نظر می‌رسد، علاوه بر این، افغانستان در شرایط فعلی در چند اولویت اول و مهم در سطح جهانی نیز قرار ندارد.
او می‌افزاید که هر نماینده ویژه جدید بدون جلب همراهی «قندهار» نباید توقع دستاوردی را داشته باشد.
او بااشاره به عدم موافقت جناح قندهاری طا-لبان گفته است: به نظر می‌رسد نماینده ویژه احتمالی در این شرایط همان مسیری را طی می‌کند که اخضر ابراهیمی نماینده پیشین دبیر کل سازمان ملل متحد در امور افغانستان در دهه ۹۰ طی و نهایتاً کنار کشید و کار را در آن مقطع به فرد بعدی واگذار کرد.
بهرامی با اشاره به دیدگاه «بری بوزان» در کتاب «مناطق و قدرت‌ها، ساختار امنیت بین‌المللی» می‌گوید که افغانستان عامل واگرایی و نه همگرایی دیگر طرف‌ها بوده و در واقع به دلیل مبدل شدن به صحنه رقابت طرف‌های مختلف است که آن‌ها را از هم دور نگه می‌دارد.
وی خاطرنشان کرده است که بدون ایجاد یک اجماع بیرونی و داخلی امکان دستیابی به ثبات دشوار است.
نتیجه‌گیری آقای بهرامی این است: با توجه به مواضع اتخاذ شده توسط طرف های مختلف ظرف هفته های اخیر، به نظر می رسد استمرار وضع موجود محتمل ترین و قوی‌ترین گزینه برای ترسیم وضعیت افغانستان در حال حاضر بوده و در نهایت این کشور مسیری همسو با دیگر تحولات و بحران های مهم فعلی را لزوماً باید طی کند.
