خبرنگاران؛ سربازان جبهه جنگ نرم علیه تروریزم
به رغم رسیدگی حکومت به ده‌ها پرونده خشونت علیه خبرنگاران از سال ۱۳۸۱، شواهد فراوانی از مفاد گزارش‌های مراجع ملی و بین‌المللی در زمینه حمایت از حقوق خبرنگاران وجود دارد که دال بر کوتاهی و اهمال در پیگرد پرونده‌های قتل ده‌ها خبرنگار است.
به گزارش خبرگزاری دید، سرور دانش معاون دوم رییس جمهوری روز سه شنبه ۱۷ سرطان، در جلسه فوق‌العاده کمیته مشترک حکومت و رسانه‌ها، محتوای نامه شماری از خبرنگاران را به رییس جمهور در مورد پایان دادن به معافیت از مجازات جرایم علیه خبرنگاران، مورد بررسی قرار داد.
اخیراً ۲۰۴ تن از خبرنگاران، در نامه‌ای سرگشاده به رییس جمهور، خواستار خاتمه دادن به فرهنگ معافیت از مجازات جرایم علیه خبرنگاران شده‌اند.
معاون رییس جمهور در این دیدار تأکید کرد که از زمان ایجاد این کمیته، تمامی قضایای خشونت علیه خبرنگاران از سال ۱۳۸۱ به بعد، مورد بررسی قرار گرفته و هیچ قضیه‌‌ای باقی نمانده که به آن رسیدگی نشده باشد.
نماینده وزارت امور داخله نیز گزارش داد که از زمان ایجاد کمیته مشترک حکومت و رسانه‌ها، ۱۷۰ قضیه خشونت علیه خبرنگاران بررسی شده و ۳۳ قضیه به دادستانی کل ارجاع داده است.
خبرنگاران، سربازان خط مقدم اطلاع‌رسانی و آگاهی‌بخشی به مردم هستند. آن‌ها در صف مقدم مبارزه برای مردم‌سالاری و آزادی در برابر تحجر و انجماد و واپس‌گرایی و جامعه تک‌صدایی مورد نظر تروریست‌های متصلب ایستاده‌اند. بنابراین، ارزش کاری که خبرنگاران و روزنامه‌نگاران انجام می‌دهند کم‌تر از کاری که نیروهای مسلح و امنیتی ما در صفوف مقدم نبرد با تروریزم به پیش می‌برند، نیست. هردو نیرو، شایسته تکریم و احترام‌اند و از عملکردها و دستاوردهای آنان باید به نیکی تقدیر و ستایش شود، اما تنها تکریم و تقدیر از خبرنگاران کافی نیست، بلکه فراتر از آن دولت و نهادهای امنیتی باید مسئولانه تلاش کنند تا هیچ چیزی امنیت و مصونیت آنان را به مخاطره نیندازد.
بی‌توجهی به امنیت خبرنگاران و سربازان جبهه جنگ نرم علیه تروریزم و انحصارگرایی دینی ـ سیاسی، دموکراسی و مردم‌سالاری و مدنیت را با خطری جدی مواجه خواهد کرد؛ زیرا نیروهایی که بیش از دیگران، این رسالت عظیم و سنگین را بر دوش می‌کشد، رسانه‌ها، خبرنگاران و روزنامه‌نگاران هستند.
از سوی دیگر، به عقیده کارشناسان مسایل فرهنگی و اجتماعی، خبرنگاران صرف نظر از رویکردهای سیاسی و فرهنگی و ارزشی رسانه‌هایی که برای آن کار می‌کنند، در کشوری مانند افغانستان، در فضای بسیار خطرناکی فعالیت می‌کنند. آنان به رغم آگاهی از خطرات کار خود، به دلیل علاقه و عشقی که به این حرفه دارند و نیز برای اهداف انسانی بزرگی مانند آگاهی‌بخشی جمعی و شکستن سد سانسور و اختناق و خفقان خبری و رسیدن به مدارج عالی آزادی انسانی، همه این خطرات را به جان می‌خرند تا کاری ماندگار از خود برای مردم و جامعه خویش ارائه کنند. براساس گزارش‌های جهانی نیز افغانستان یکی از خطرناک‌ترین کشورها برای خبرنگاران است.
از این منظر نیز کار خبرنگاران از کار سربازانی که به عشق میهن و برای حفظ جان و امنیت و آسایش مردم خویش در برابر دشمنان، سینه سپر می‌کنند و تا آخرین قطره خون خویش مبارزه و مقاومت می‌کنند، کم‌تر نیست و به همین جهت، مسئولیت دولت و نهادهای امنیتی در خصوص تأمین امنیت خبرنگاران و رسیدگی به پرونده‌های جرایمی که علیه آنان صورت گرفته است، بسیار سنگین و غیر قابل چشم‌پوشی است.
از سوی دیگر موارد اذیت و آزار و در مواقعی، اعمال خشونت علیه خبرنگاران، تنها به جریان‌های تروریستی و حلقات مافیایی فعال در عرصه‌های مختلف محدود و منحصر نمی‌شود، بلکه این چیزی است که متاسفانه از مقام‌های بلندپایه دولتی تا نیروهای امنیتی داخلی و خارجی و تا زورمندان محلی و طالبان و تروریست‌ها، همه را دربر می‌گیرد.
دشمنان آزادی درست به اندازه قلمروی که این حق به آن تعلق می‌گیرد، فراوان‌اند و خبرنگاران، سربازانی هستند که در سنگر آزادی و برای به دست‌آوردن آزادی می‌جنگند، اما جنگیدن در چنین سنگری آن‌هم در کشوری مثل افغانستان، کاری دشوار و توان‌فرسا است.
قانون اساسی افغانستان در زمینه آزادی بیان و فعالیت‌های مطبوعاتی و رسانه‌ای، یکی از مترقی‌ترین قوانین موجود در منطقه است، اما به نظر می‌رسد حتی پای همین قانون نیز در مرحله عمل می‌لنگد؛ زیرا مسیر رسیدن به آزادی و حاکمیت قانون در زیست‌بوم استبدادهای کهن و تاریخی، چندان سنگلاخی، نفس‌گیر و توان‌فرسا است که هنوز تا رسیدن به اوج آن قله شکوهمند، فاصله زیادی باقی است.
به همین دلیل است که به رغم رسیدگی حکومت به ده‌ها پرونده خشونت علیه خبرنگاران از سال ۱۳۸۱، شواهد فراوانی از مفاد گزارش‌های مراجع ملی و بین‌المللی در زمینه حمایت از حقوق خبرنگاران وجود دارد که دال بر کوتاهی و اهمال در پیگرد پرونده‌های قتل ده‌ها خبرنگار است و این، برای آزادی بیان و جریان آزاد اطلاعات، بسیار خطرناک است.
در این میان، اگرچه مخالفین مسلح حکومت، گروه‌های تروریستی و فرماندهان سابق، از جمله گروه‌هایی‌اند که در برابر فعالیت‌های آزاد رسانه‌ای قرار دارند، اما به باور ناظران، اگر خبرنگاران صرف نظر از مواضع رسانه‌های متبوع خود، از حمایت‌های همه‌جانبه و بدون تبعیض و تعصب حکومت برخوردار باشند، غلبه بر خطراتی که از سوی گروه‌هایی غیر از حکومت ایجاد می‌شود نیز ممکن خواهد شد.
