درانی در خواب زمستانی!
سی سال قبل، یک نظام کمونیستی بی‌ریشه در افغانستان حاکم بود و امروز نظامی که محصول رای مردم است و حتی دو گروه پیشتاز انتخابات هر دو در آیینه دولت انتخابی خود را می‌بینند
اسد درانی رییس پیشین اداره امنیت ملی پاکستان در سخنانی سخیف و وقیحانه، نظام جمهوری در افعانستان را به سخره گرفته و با قیاس مع‌الفارق این روزگار با زمان سقوط حکومت کمونیستی، پایان جمهوریت را اعلام کرده است.
منتها آقای درانی مثل دستگاه پالیسی پاکستان، نگاهشان نسبت به افغانستان، مسائل و وضعیت افغانستان، حاکی از غفلت، اشتباه و واپسگرایی‌ست.
آنها هنوز در سی سال گذشته مانده‌اند، غافل از این که در این سی سال، همه چیز در افغانستان تغییر کرده است. سی سال پیش، همه نیروهای سیاسی و مردمی مخالف حکومت بودند. اما امروز، تمامی نیروهای مخالف حکومت، اکثرشان در کنار حکومت و در درون حکومت هم دل و همنوایند و باقی کسانی که همراه نیستند نیز، با اصل نظام مشکل ندارند و در کنار نظام ایستاده‌اند، یا خود از معماران نظام بوده‌اند یا در رشد و نموی نظام نقش داشته و یا محصول همین نظام‌اند.
سی سال پیش، در افغانستان جنبش زنان وجود نداشت و در هر خانه و کوچه افغانستان یک دختر و زن فعال اجتماعی وجود نداشت. اما امروز نیم بیشتر دانشگاه‌های افغانستان و به همان اندازه محصلان افغان، در بیرون که به بیش از ده‌ها هزار نفر می‌رسند. سی سال قبل در خوست یا اندر دو دختر مکتب خوان وجود نداشت و امروزه هزاران دختر فقط در خوست، درس می‌خوانند و دختران اندر با بایسکل پدرانشان به مکتب می‌روند و از بهترین اکادمی‌های دنیا فارغ التحصیل می‌شوند.
سی سال قبل، نسل جوان افغانستان متفق نبودند و اکثراً به دستگاه تبلیغاتی اسلام نمای پاکستان باور داشتند. اما امروز قاطبه نسل جوان، بر علیه سیاست‌های پاکستان و بدبین به نیات آن کشورند.
سی سال قبل، یک نظام کمونیستی بی‌ریشه در افغانستان حاکم بود و امروز نظامی که محصول رای مردم است و حتی دو گروه پیشتاز انتخابات هر دو در آیینه دولت انتخابی خود را می‌بینند.
سی سال قبل، افغانستان کشور فقیری بود که مردم برای یک تیلفون خارجی ده ها کیلومتر مسافت می‌پیمودند و یک ده هزارم مردم، خارج را ندیده بودند. امروزه ده فی‌صد بیشتر مردم افغانستان در شهرهای مختلف جهان زندگی می‌کنند و صدها هزار تاجر جوان، با دنیا مبادله تجاری دارند. سی سال قبل، افغانستان کشوری بسته با چشم های بسته بود و امروز، کشوری باز با قلب و چشم باز که مردمانش، دنیا را می‌شناسند.
سی سال قبل، یک رسانه دولتی بود که پروپاگندای حکومت را نشر می‌کرد و چند رسانه پاکستانی. اما امروز در هر کوچه افغانستان، آنتن یک رسانه برپا شده است. و هر شهروند افغانستان، یک خبرنگار، یک تحلیل گر دانا و آگاه است.
آقای درانی و هم پالگی‌هایش کور خوانده‌اند. آرمان اسارت افغانستان را باید به گور ببرند. مردم افغانستان در هر صفی که هستند از دستاوردهای جدید و جمهوریت مردمی دفاع می‌کنند.
ما یک صورتیم که در هزار آینه تکثیر شده‌ایم و اتحاد ما از آگاهی و آرمان‌های مشترک ماست. آرمان‌هایی که فساد و مشکلات و چالش‌ها را با هم شکست می‌دهد.
