دنیای بدون علی!

سحرگاه نوزدهم ماه رمضان، فرق امام علی(ع) به دست دشمن حق و عدالت در محراب عبادت، شکافته شد و این‌گونه بود که محاسن نماد عدالت و مهربانی و اخلاق و پارسایی به خون رنگین شد و برای همیشه، داغ جان‌سوزی بزرگی در دل دوست‌دارانش کاشت.
زندگی علی از ابتدا تا انتها مملو از زیبایی‌های فراوان است. او عاشق انسانیت و ارزش‌های تمام‌ناپذیر خداوندی بود که در سراسر حیات فردی و اجتماعی نمودار است.
او جویای عدالت و به دنبال رهایی انسان‌ها از بند هرگونه مکر و نیرنگ بود و برای برپایی پرچم عدل و حقیقت چه سختی‌هایی که به جان نخرید و چه دردهایی را که متحمل نشد. تهمت، افترا، دروغ خیانت، ستم و… کم‌ترین چیزهایی بودند که برای آزردن آن روح بزرگ، به کار می‌بستند، اما او که چون نفس خداوندی در وجودش متجلی است و دست خدا به همراهش بود، بر روی همه‌ی این نامردمی‌ها و کج‌اندیشی‌ها می‌خندید و راهش را ادامه می‌داد.
به باور نگارنده، مهم‌ترین درسی که می‌توان از حیات سیاسی و اجتماعی آن امام همام گرفت‌ این است که علی(ع) سیاست‌ را به معنای واقعی‌ و انسانی‌اش به کار بست. او بدون صداقت هرگز به کار سیاست و حکومتداری ادامه نداد. سیاست او، سیاست انسانی- الهی بود که هیچ‌نوع بی‌عدالتی، تبعیض و حق‌تلفی و دوگانگی در آن جای نداشت. دوران زمامداری امام علی، به گواهی تاریخ، طلایی‌ترین دوره‌ای است که در آن غنی و غریب و شاه و گدا، در چشم حکومت، تفاوتی نداشتند و هریک سهم خویش را بر می‌داشتند. برای او، معیار در گزینش کارگزاران حکومتی، راستکاری و تقوای سیاسی مطرح بود و نه سایر برجسته‌گی‌ها و امتیازات که با سیاست انسانی و الهی سرِ ستیز دارد.
او مظهر تمام فضایل اخلاقی بود. شجاعت، دیانت، تقوا، تحمل‌پذیری، وفا و پای‌بندی به تمامی تعهدات اخلاقی و… از جمله ویژه‌گی‌های اخلاقی آن بزرگ‌مرد بود. علی‌ابن ابی‌طالب در کنار پیامبر گرامی اسلام همچون بازوی توانا کار و پیکار می‌کرد و گره از هر کار فروبسته‌ می‌گشود. او اولین کسی از مردان بود که دست یاری به پیامبر داد و به اسلام گروید.
امروزه جهان معاصر سخت نیازمند درس‌های بزرگ و رهایی‌بخش علی‌ابن ابی‌طالب است. چه این‌که، دنیای بدون علی، ارزش زیستن را ندارد؛ زیرا او آیینه‌ی تمام‌نمای یک زندگی‌ معنابخش و خردمندانه است که انسان را از پوچ‌گرایی و کج‌روی باز می‌دارد و به هستی روح تازه‌ای می‌بخشد.
در جهانی که غرق در مظالم و بدبختي‌هاست و هیچ روزنه‌ای امیدی هم به چشم نمی‌خورد، اما می‌توان با الگوگیری از روش و منش نجات‌ۤبخش امام علی، طرح نوی در حیات فردی و اجتماعی خویش بگشاییم.
زهرا رحیمی- خبرگزاری دید