روند صلح؛ سیاست تضرع در برابر طالبان اشتباه است
اگر محوریت دولت و آتش‌بس از روند صلح حذف شود، به نظر شما چه چیزی باقی خواهد ماند که روی آن مذاکره معنا پیدا کند، به باور نگارنده بدون آتش‌بس و محوریت دولت در روند صلح، شاید ما به سال ۲۰۰۱ و نشست بن برگردیم، ولی نتیجه آن قطعاً به مراتب بد از دهه هفتاد خواهد بود.
محمد عمر داوودزی نماینده پیشین رییس جمهور غنی در امور اجماع منطقه‌ای امروز گفت که موقف حکومت در روند صلح از پیش معلوم است. او افزود که حکومت برای اولین بار موضوع مذاکرات بدون قید و شرط را مطرح کرده و اولویت آن روند صلح است.
آقای داوودزی اما گفت که موضوع «آتش‌بس» پس از فراخوان لویه جرگه جزو نقشه راه حکومت شده و اگر کسی قبول ندارد باید آرای ملت را قبول نداشته باشد.
اکنون این سوال مطرح می‌شود که در این وضعیت حکومت باید چکار کند و کدام مسایل را تسهیل روند صلح از آجندا کنار بگذارد.
به نظر می‌رسد که حکومت روی دو مسئله به صورت اساسی کار کرده و در این موقف نیز ثابت قدم خواهد ماند. یکی محوریت دولت در روند صلح و دوم، آتش‌بس پیش از آغاز مذاکرات.
محوریت دولت:
کابل نماینده و آدرس مشروع مردم افغانستان چه در روند صلح و چه در روابط بین‌المللی است. در واقع این حکومت افغانستان است که از آدرس این ملت حرف می‌زند و تصمیم می‌گیرد. اگر حکومت از محوریت روند صلح حذف شود، در خلاء قدرت و حاکمیت هر گروه و هر جناح تلاش می‌کند که سهم خود را در یک خانه بی‌در و پیکر داشته باشد و چنین سناریویی به سود ملت نخواهد بود. اکنون با توجه به این که حکومت آدرس مشروع مردم افغانستان است، باید نیز محوریت روند صلح را داشته باشد و جناح‌های سیاسی، جامعه مدنی و سازمان‌های حقوق بشری در اطراف آن برچرخند. محوریت دولت در روند صلح موضوعی است که با هستی این ملت گره خورده و حافظ ارزش‌های نزدیک به دو دهه اخیر است.
اگر حکومت از محوریت روند صلح حذف شود، نه جناح‌های سیاسی می‌ماند، نه جوامع مدنی، نه فعالان حقوق بشری که بتوانند در آن صورت روی روند صلح چانه زنی کنند.
آتش‌بس:
آتش‌بس موضوع دومی است که از سوی حکومت در روند صلح مطرح شده و ظاهراً خشم برخی سیاسیون را در پی داشته است. طالبان در برابر این موضوع، طرح کاهش خشونت را پیشکش کرده‌اند که به شدت شکننده و در عین حال در هیچ چارچوبی تعریف شدنی نیست.
بدون آتش‌بس مذاکرات در فضای جنگی به این می‌ماند که با یک دست صلح کنیم و با دست دیگر سیلی بزنیم.
آتش‌بس معلوم می‌کند که گروه طالبان چند کیلوگرام وزن دارد و آیا دارای رهبری واحد هست یا نه. می‌پندارم که در صورت اعمال آتش‌بس سنگرهای طالبان به شدت فروریخته و نخواهند توانست دوباره این نیرو را بسیج کنند.
پس آتش‌بس موضوعی است که باید از طرف تمام جناح‌های مختلف به شدت حمایت شود.
اکنون می‌دانیم که فهرست قید و شرط‌های حکومت آنچنان زیاد و کمر شکن نیست که سیاسیون و گروه طالبان (بیشتر سیاسیون) از آن به عنوان نشانه عدم تعهد و اعمال تعلل در روند صلح یاد می‌کنند.
اگر محوریت دولت و آتش‌بس از روند صلح حذف شود، به نظر شما چه چیزی باقی خواهد ماند که روی آن مذاکره معنا پیدا کند، به باور نگارنده بدون آتش‌بس و محوریت دولت در روند صلح، شاید ما به سال ۲۰۰۱ و نشست بن برگردیم، ولی نتیجه آن قطعاً به مراتب بد از دهه هفتاد خواهد بود.
