این ممنوعیت حداقل ۶۰ هزار زن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. سالون‌های زیبایی تحت مالکیت و اداره زنان در مرکز اقتصاد زنان قرار دارند و این دستورالعمل جدید آن‌ها را مجبور به کار مخفی می‌کند
تقریباً دو سال پس از آنکه طا-لبان کنترول افغانستان را به دست گرفتند، همچنان غرق در ایجاد وضعیت خوفناک برای زنان افغانستان هستند. تحصیل دختران در مکتب و زنان در دانشگاه چندی پیش ممنوع شد. سپس ممنوعیتی برای زنان شاغل در سازمان‌های غیردولتی اعمال شد که بر محدودیت‌های زنان شاغل در دولت افزوده شد.
این انبوه محدودیت‌ها برای حذف و محو زنان از عرصه عمومی برای طا-لبان کافی نبود. طا-لبان نخست چهره‌های زنان در تابلوهای تبلیغاتی آرایشگاه‌های زنانه را پاک کردند اکنون دستور بسته شدن تمام آرایشگاه‌ها را صادر کرده است.
به گفته طا-لبان، این مراکز کاملاً زنانه خدمات «ممنوع در اسلام» را ارایه می‌کردند و ممنوعیت آن‌ها ضروری بود.
اعمال توهین‌آمیز و غیراسلامی که آن‌ها شناسایی کردند، شامل فرم دادن به ابروها، استفاده از موهای دیگران برای تقویت موهای طبیعی زنان و استفاده از آرایش بوده است.
انتظار می‌رود این ممنوعیت اخیر تأثیر اقتصادی زیادی بر زنان افغانستان داشته باشد. زنانی که در کشوری زندگی می‌کنند که در حال حاضر ۸۵ درصد مردم آن زیر خط فقر قرار دارند.
یکی از صاحبان سالون‌های زیبایی در کابل به آسوشیتدپرس گفت: «سالون زیبایی تنها درآمد ما بود و حالا نمی‌دانم چه کار کنم. چگونه باید هزینه های خود را پرداخت کنیم؟» شوهرش پولیس در نظام جمهوریت، قبلاً بی‌کار شده بود.
این ممنوعیت حداقل ۶۰ هزار زن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. سالون‌های زیبایی تحت مالکیت و اداره زنان در مرکز اقتصاد زنان قرار دارند و این دستورالعمل جدید آن‌ها را مجبور به کار مخفی می‌کند. زنان بی‌گناهی که موها را کوتاه کنند یا آرایش کنند به زندان محکوم می‌شوند. یکی از صاحبان سالون زیبایی که کسب و کارش تحت تأثیر قرار گرفته است، گفت: «ما هیچ امیدی به این کشور نداریم. زنان اینجا جایی ندارند».
از روزی که طا-لبان در سال ۲۰۲۱ قدرت را به دست گرفتند، آن‌ها به دنبال حذف و محو زنان بودند. با اعمال ممنوعیت پس از ممنوعیت، زنان به آرامی و به طور سیستماتیک از حوزه عمومی بیرون رانده شدند.
در مورد ممنوعیت سالون‌های زیبایی، زنانی که این خدمات را ارایه می‌دهند، حتی در حوزه عمومی هم نیستند. مردان اجازه ورود به این سالون‌ها را ندارند. اکنون این مکان آخر نیز بسته شد.
جای تعجب نیست که سیاست‌های طا-لبان بر سلامت روان زنان افغانستان تأثیر می‌گذارد. اگر ۲۰ سال جنگ برای آسیب زدن به آن‌ها کافی نبود، سرنگونی موجودیت آن‌ها به دست طا-لبان، این کار را می‌کند.
واشنگتن‌پست گزارش داد که موارد زنان افغانستان که از مشکلات سلامت روان رنج می‌برند، با افزایش ممنوعیت‌ها بر زنان افغانستان تشدید شده است. پزشکان بهداشت روان زنان را تشویق کرده‌اند تا فعالیت‌هایی را دنبال کنند که هنوز ممنوع نشده، اما با بزرگ‌تر شدن دایره ممنوعیت‌ها، پیشنهادات آن‌ها نیز دیگر کارساز نیست.
یک زن به «واشنگتن‌پست» گفت که وقتی دوستانش به او می‌گویند اکنون «احساس بهتری دارند» نگران می‌شود. او می‌داند که این بدان معنا نیست که آن‌ها بهتر هستند، بلکه به احتمال زیاد تسلیم شده اند و این سرنوشت را پذیرفته‌اند. گزارش‌های دیگر، از جمله سازمان ملل، موید این موضوع و افزایش نرخ افسردگی در میان دختران نوجوان است.
حدود ۸۰ درصد از اقدام‌های خودکشی در افغانستان توسط زنان انجام می‌شود. در این گزارش‌ها اشاره شده است که زنان افغانستان از سطح بسیار بلند ناراحتی روانی رنج می‌برند.
ممنوعیت سالون‌های زیبایی نیز از منظر اقتصادی منطقی نیست. درست است که خروج ایالات متحده باعث فروپاشی اقتصاد مبتنی بر کمک در این کشور شد. خروج آشفته ایالات متحده توسط اکثر سازمان‌های غیردولتی در این کشور نیز دنبال شد و خدمات خود را تا حد زیادی کاهش دادند یا به طور کلی تعطیل کردند.
اما حتی با وجود تعداد فزاینده محدودیت‌ها برای زنان، طا-لبان می‌گویند که افغانستان می‌خواهد با جامعه بین‌المللی کار کند و کمک به این کشور نباید به کمک‌های بشردوستانه محدود شود، بلکه باید شامل تجارت نیز شود.
در مجموع، به نظر می‌رسد که طا-لبان افغانستان از این واقعیت غافل هستند که ممکن است جامعه بین‌المللی (به حق) با چنین رژیم کاملاً زن‌ستیز کار نکند.
زنان افغانستان از قشری نمایند‌گی می‌کنند که تقریباً توسط همه مورد استفاده و سوء‌استفاده قرار گرفته اند. ایالات متحده به بهانه «آزادسازی» زنان افغانستان و وسیله‌ای برای توجیه تهاجم خود به افغانستان استفاده کرد. این امر ممکن است زنان افغانستان را به نوعی «همدست» در تهاجم به کشورشان نشان دهد.
هنگامی که ایالات متحده پس از دو دهه تصمیم به خروج گرفت، هیچ کاری برای حفظ حقوق زنان افغانستان انجام نداد و گذاشت آن‌ها به دست همان طا-لبانی بلعیده شوند که ایالات متحده قول نابودی آن‌ها را داده بود. از آنجا که ایالات متحده از حقوق زنان به عنوان پوششی برای ظلم‌های خود در افغانستان استفاده کرد، قرار دادن زنان در معرض اعلامیه‌های روزافزون و جهنمی، پیروزی طا-لبان را نشان می‌دهد. بنابراین ممنوعیت‌ها همچنان ادامه خواهد یافت.
هیچ کس نمی‌تواند کاری برای زنان افغانستان انجام دهد. تحریم رژیم طا-لبان توسط جامعه جهانی به این معنی است که آن‌ها اهرم فشاری برای تشویق طا-لبان به لغو این ممنوعیت‌ها ندارند. در نتیجه، این ممنوعیت‌ها و چرخه تداوم زن‌ستیزی طا-لبان و محکومیت جامعه جهانی ادامه می‌یابد.
در این میان، نسل جدیدی از زنان افغانستان که تمام زندگی خود را در اشغال امریکا گذرانده‌اند و اکنون تحت ظلم طا-لبان به سر می‌برند و از امید به آینده‌ای بهتر یا حتی فقط داشتن یک مدل موی دلخواه محروم هستند. منزوی و خاموش شده، زنان افغانستان باید هزینه دیدگاه تاریک و زن‌ستیزانه طا-لبان را در این کشور جنگ‌زده و فراموش‌شده تحمل کنند.
