سهم ما از زندگی «درد» است و «مرگ»!
شكور اخلاقی
هر روز در سوگی! گویا گلیم زندگی ما را با تار سیاه «ماتم» بافته‌اند. چه در جنگ و چه در صلح، سپر بلا و قربانی ما هستیم. سفره سیاست‌مداران از گوشت و خون ما رنگین می شود. کاخ قدرت و کیاست بر استخوان‌های شکسته ما بنا می‌گردد. آرزوی غدّاران و شکم چرانان از دست رنج ما بر آورده می‌شود. به نام آزادی، با شعار عدالت، با ادعای دموکراسی از چهارسوی برکاشانه گلین ما لشکر کشی می‌کنند، اما به کام منافع پایان ناپذیر خود؛ و چه آسان و بی‌دغدغه وجدان انسانی، از کنار جنازه‌های ما با هیمنه و کبکبه می‌گذرند و دستار برسر تروریستان و جنایتکاران می‌بندند و بر این خیانت و زشتی رنگ مصالحه می‌پاشند.
دردمندانه باید گفت: ما قربانیان نیز در پدیدآمدن این نامردمی‌ها و قربانی شدن‌ها شریک هستیم؛ زیرا گفته‌اند در وقوع ستم دو کس شریک است، یکی که ستم می‌کند (ستمگر) و دیگری آن که ستم می‌پذیرد!
تا زمانی که ستمگر و جلاد ازسویی و ستم پذیر و قربانی از سوی دیگر، اینگونه در داستان پردازی های فاجعه بار شریک باشند، نباید تردید داشت که سهم ما نسل اندر نسل «درد» و «مرگ» خواهد بود! چنانچه این میراث خونین و ذلت بار را از نیاکان خود به ارث برده‌ایم.
