عبدالله؛ گروگان سیاسی طالبان
این موضوع مخصوصاً زمانی برای طا-لبان مفید و کارآمد میشود که عبدالله در لویه‌جرگه آینده مورد نظر طا-لبان شرکت کند و در مشروعیت بخشیدن به حکومت این گروه بر افغانستان، سهم بگیرد
اخیراً حکومت طا-لبان با ایجاد کمیسیونی به نام «کمیسیون تماس» از مقامات فراری دولت پیشین دعوت کرده که به کشور برگردند. برخی از چهره‌های شناخته‌شده، جنجالی و بدنام حکومت قبلی به فراخوان طا-لبان لبیک گفته و راه بازگشت به کابل را در پیش گرفتند؛ از جمله در هفته گذشته فاروق وردک وزیر پیشین معارف، امان الله غالب رییس پیشین شرکت برق و دولت وزیری سخنگوی پیشین وزارت دفاع آخرین افرادی هستند که پس از تشکیل کمیسیون تماس طا-لبان به کابل بازگشتند.
داکتر عبدالله عبدالله رییس پیشین شورای عالی مصالحه ملی نیز که حدود یک و نیم ماه پیش و پس از نزدیک به هفت ماه تحمل محدودیت از سوی حکومت طا-لبان، برای دیدار با خانواده‌اش به هند رفته بود، روز شنبه ۲۱ جوزا، از دهلی نو به کابل آمد.
عبدالله در چند ماه پس از سقوط، در کابل و با محدودیت‌های شدیدی روبرو بود. او حتی اجازه بیرون رفتن از اقامتگاهش را هم نداشت و به بیان درست‌تر نوعی زندانی سیاسی غیر رسمی بود. خروج او از کابل برای سفر به هند با اما و اگرهای بسیاری همراه بود؛ آنچنان که بازگشتش به کابل نیز گمانه‌زنی‌های زیادی در پی داشت.
او در مدتی که زیر پرچم حکومت طا-لبان به سر می‌برد، بیشتر به عنوان گروگان سیاسی این گروه شمرده و شناخته می‌شد و پس از خروج از کابل، بار سنگین مأموریت لابی‌گری در هند برای حکومت طا-لبان از سوی افکار جمعی بر دوشش نهاده شد؛ تا جایی که سفر هیئت دیپلماتیک هندی به کابل که از شگفتی‌های سیاسی افغانستان تحت کنترول طا-لبان بود، نتیجه رایزنی و لابی‌گری عبدالله در هند با مقامات دهلی نو تعبیر شد.
بازگشت دوباره عبدالله به زندان غیر رسمی حضور در کابل نیز او را در معرض داوری‌های نامتجانس و سبک و سنگین کردن‌های ناهمگون افکار عمومی قرار داد، ولی واقعیت امر آن است که عبدالله و کرزی پس از سقوط جمهوریت، به عنوان گروگان‌های سیاسی طا-لبان در کابل ماندند و در این مدت هم دشوارترین محدودیت‌ها را به جان خریده‌اند و حتی خروج عبدالله در یک و نیم ماه پیش از کابل با تضمین‌های سخت و سنگین بین‌المللی همراه بود و بنابراین، بازگشت او به کابل نه به اراده و اختیار خود، بلکه در اثر فشارهای بیرونی ناشی از تضمین‌های محکم برخی دولت‌ها و نهادهای مهم بین‌المللی صورت گرفته است.
شاید برای عبدالله مهم باشد که با قرار گرفتن در کنار حکومت طا-لبان، این گروه را به نرمش و مدارا با مردم و انعطاف در برابر مطالبات جهانی به ویژه در زمینه حقوق بشر و حقوق شهروندی و حقوق زنان وادار کند، اما از آن طرف، طا-لبان هم می‌کوشند با حفظ عبدالله به عنوان مستمسکی تبلیغاتی، از او برای اقناع افکار جهان در زمینه نرمش و مماشات با مخالفان فکری ـ سیاسی خود بهره‌برداری کنند. این موضوع مخصوصاً زمانی برای طا-لبان مفید و کارآمد میشود که عبدالله در لویه‌جرگه آینده مورد نظر طا-لبان شرکت کند و در مشروعیت بخشیدن به حکومت این گروه بر افغانستان، سهم بگیرد؛ آنچنان که تشکیل کمیسیون تماس و بازگشت سایر چهره‌های شاخص و شناخته‌شده حکومت پیشین به کابل، در همین جهت طراحی و تدوین شده و معطوف به برایندهای مشروعیت‌بخش به حکومت طا-لبان از مجرای لویه‌جرگه سفارسی قبیله‌ای در کابل است.
