وقتی رییس جمهور مشروعیت احزاب سیاسی را به چالش کشید

احزاب سیاسی در سالیان پسا طالبان نشان دادند که که ظرفیت بیشتر از یک تنظیم دوران جنگ ندارند و به صورت بالقوه و بالفعل نمی‌توانند آلترناتیفی برای نظام کنونی انتخابات ارایه کنند.

محمد اشرف غنی رییس جمهور کشور روز گذشته در کنفرانس خبری در ارگ اشتراک و به موضوعات مختلف اشاره کرد. رییس جمهور با لحن تند موضع اخیر برخی احزاب سیاسی را در مورد روند ثبت نام رای دهنده‌گان با پاسخ قاطع، رد کرد.
آقای غنی گفت که رهبران احزاب سیاسی مشروعیت ندارند، کسی آنها را انتخاب نکرده است و صلاحیت ندارند که به نماینده‌گی از مردم تصمیم بگیرند که انتخابات ۲۸ میزان را تحریم کنند.
این اظهارات تند رییس جمهور غنی در برابر رهبران احزاب سیاسی که در واقع مشروعیت آن‌ها را زیر سوال برده است، نشان می‌دهد که اشرف غنی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۹ به هیچ متحد سیاسی از میان سیاست‌مردان شناخته شده نیاز ندارد.
رییس جمهور فعالیت و کار تمام رهبران احزاب سیاسی را به چالش کشید. به نظر می‌رسد آقای غنی به پیروزی‌اش در انتخابات ۲۰۱۹ باور کامل دارد و در برابر هیچ جریان سیاسی مدارا نمی‌کند.
اکنون پرسش این است که روی چه معیار و اساسی رییس جمهور غنی می‌تواند به ساده‌گی احزاب سیاسی را به چالش بکشد.
در این مورد شکی وجود ندارد که احزاب سیاسی تشکیلات معیاری ندارند. بسیاری از احزاب سیاسی چنانچه رییس جمهور غنی گفت، تنظیم‌های جنگی بودند.
احزاب سیاسی هیچ نوع طرح مکتوب و پیشنهادی جامع در مورد وضعیت نظامی و سیاسی کشور به حکومت تحویل نداده‌اند، نداشتند و ندارند. احزاب سیاسی می‌بایست بپذیرند که ظرفیت اندکی دارند.
اینکه در قسمت انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری نگرانند بی‌مورد نیست.
رییس جمهور غنی می‌گوید که هشت میلیون و شش صد هزار نفری که برای انتخابات ۲۸ میزان ثبت نام کرده‌اند، در انتخابات ریاست جمهوری هم رای خواهند داد.
رییس جمهور غنی دست کم دو یا سه بار اعلام کرده است که انتخابات ریاست جمهوری در جوزای سال آینده برگزار خواهد شد و هیچ بدیلی برای آن وجود ندارد.
خواست جامعه جهانی نیز برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی در زمان معینه است. چندی پیش سفیر بریتانیا در یادداشتی در روزنامه هشت صبح تاکید کرد که انتخابات ریاست جمهوری برای افغانستان مهم است و باید برگزار شود.
احزاب سیاسی نگران انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری است. آن‌ها هراس دارند که اتفاقات انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۴ یک بار دیگر پیش نیاید.
احزاب سیاسی به ویژه سیاست‌مداران حوزه شمال می‌گویند که کمیسیون انتخابات مستقل نیست و با اشاره ریاست جمهوری عمل می‌کند. آن‌ها همچنان پا فشاری دارند که چاپ ۱۸میلیون استیکر، آمار بلند ثبت نام رای دهندگان ولایات ناامن به تناسب ولایات امن؛ از جمله مواردی است که حکومت برای تقلب در انتخابات ریاست جمهوری از آن بهره خواهد جست.
اکنون اگر کمی واقع‌بینانه به موضوع پرداخته شود، به این نتیجه محتوم می‌رسیم که حق با رییس جمهور غنی است.
احزاب سیاسی در سالیان پسا طالبان نشان دادند که که ظرفیت بیشتر از یک تنظیم دوران جنگ ندارند و به صورت بالقوه و بالفعل نمی‌توانند آلترناتیفی برای نظام کنونی انتخابات ارایه کنند.
این ضعف احزاب سیاسی است که زمینه را برای رییس جمهور و هر شخص حقیقی و حقوقی دیگر مساعد می‌سازد تا مشروعیت سیاسی آن‌ها را به چالش بکشد.
پس به خاطر گذار از این مرحله و ضعف‌ها به کار و عرق‌ریزی بسیار نیاز است تا احزاب سیاسی پوست انداخته و از سازمان‌های شبه‌نظامی دوران جنگ به ساختار‌های سیاسی تبدیل شوند.
اختر سهیل- خبرگزاری دید