چند صدایی سیاسیون؛ مدیون جمهوریت، بلای جان نظام
چنین مخالفت‌ها و گسست‌ها میان سیاسیون و حکومت، موضع جمهوریت و حکومت را در مذاکرات دوحه که قرار است تا چندروز آینده آغاز شود، تضعیف می‌نماید
شامگاه روز شنبه (۸ سنبله) فهرست اعضای شورای عالی مصالحه ملی از نشانی ارگ ریاست جمهوری نشر شد. به محض عمومی شدن این فهرست، شماری از رهبران سیاسی شامل در آن، از عضویت خود در شورای عالی مصالحه ملی، انصراف دادند. حامد کرزی رییس جمهور پیشین کشور از نخستین کسانی بود که با درج نامش در فهرست، مخالفت کرد.
حامد کرزی در صفحه فیسبوک خویش نگاشت که به عنوان یک شهروند با تمام توانش برای رسیدن به صلح در کشور تلاش می‌کند، اما در هیچ تشکیل حکومتی سهم نمی‌گیرد. همچنان، صلاح‌الدین ربانی واکنش نشان داده و گفت که هنگام درج نام وی در این فهرست، هیچ‌گونه مشوره‌ای با او صورت نگرفته و نیز در نشست‌ها اشتراک نکرده است. در عین زمان، گلبدین حکمتیار رهبر حزب اسلامی از حضورش در فهرست اعضای شورای عالی مصالحه ملی انصراف داد.
چهل سال است که مردم افغانستان قربانی جنگی تحمیلی می‌شوند، حتا نمی‌دانند که چرا قربانی این جنگ ناخواسته هستند. مردم، از این قربانی دادن پیوسته خسته شده‌اند و تشنۀ صلح استند. با آن‌که مردم، شماری از شخصیت‌های شامل در فهرست اعضای شورای عالی مصالحه ملی را عامل بدبختی چهل‌ساله کشور می‌دانند، اما به سبب خستگی شدید از جنگ و تشنگی برای صلح، هیچ‌کس صدای اعتراض خود را مبنی بر حضور آنان در فهرست اعلام‌شده، بلند نکرد. این نشان می‌دهد که مردم پیش از هرچیز دیگر صلح می‌خواهند و از جنگ و قربانی دادن خسته شده‌اند.
با این همه اما، مخالفت‌ها و چندصدایی میان رهبران سیاسی و حکومتی، از یک‌طرف مردم را نسبت به آمدن صلح در کشور بی‌باور می‌سازد و از سوی دیگر، مهر تایید می‌گذارد بر این ادعا که برخی رهبران سیاسی عامل جنگ و بدبختی در افغانستان استند و نمی‌خواهند مردم در صلح و آرامش زندگی کنند. گذشته از این، سیاسیون در صحبت‌های‌شان پیوسته از حفظ جمهوریت، مردم‌سالاری و ارزش‌های حقوق بشری یاد می‌کنند و خود را برای مردم، مدافعان ارزش‌های دموکراتیک به معرفی می‌گیرند. ولی، چنین مخالفت‌ها و گسست‌ها میان سیاسیون و حکومت، موضع جمهوریت و حکومت را در مذاکرات دوحه که قرار است تا چندروز آینده آغاز شود، تضعیف می‌نماید. هیئت طالبان برای مذاکرات میان‌افغانی از یک موضع واحد (ملاهبت‌الله) حمایت می‌کند و هیچ‌گونه صدای مخالف از میان آنان بلند نمی‌شود، هر آن‌چه که رهبرشان گفت، همان می‌کنند و حتا بدون مشورت او، آب نمی‌نوشند. ولی، این‌طرف سیاسیون با موضع حکومت مخالفت می‌کنند.
از منظر دیگر، سیاسیون باید این چندصدایی و بیان آزادانه موضع‌شان را پیش از همه، مدیون و مرهون جمهوریت باشند. اگر جمهوریت نمی‌بود، کسی نمی‌توانست بدون اجازه آب بنوشد، چه برسد به چندصدایی و مخالفت. برای این و برای حفظ چندصدایی و حفظ مردم‌سالاری در کشور، ضرورت است تا سیاسیون و رهبران حکومت، از سرکوب و تحقیر یک‌دیگر، مخالفت و موضع‌گیری‌های نابجا بگذرند و از یک موضع واحد حمایت کننند تا در مذاکرات میان‌افغانی از نشانی جمهوریت و مردم افغانستان قدرت‌مند ظاهر شوند.
